Οι έμποροι της πόλης και οι ελεύθεροι επαγγελματίες συγκεντρώνονταν παλιότερα στην οδό Χατζηπελλερέρ, κάτω από τα τότε γραφεία της Εφορίας. Ήταν και πιο εύκολο αφού ήταν στο κέντρο. Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια αλλά να που μια κυβέρνηση επαναφέρει αντικειμενικά κριτήρια φορολόγησης για τους αυτοαπασχολούμενους. Σαν να μην κλείνουν οι κύκλοι από το ’90 και μετά.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουν αλλάξει πολλά έκτοτε. Η ψηφιοποίηση είναι μια μεγάλη αλλαγή. Ψηφιοποιήθηκε η Εφορεία και ο μηχανισμός φορολόγησης. Αλλά έγινε άυλη και η εμπορική αγορά. Ακόμα και το χρήμα. Μία οικονομία μέσα σε καλώδια, τερματικά και πλατφόρμες. Κι αυτό έχει σίγουρα θετικές επιπτώσεις, αφού για παράδειγμα είναι πιο εύκολα για το κράτος να ελέγχει τη ροή του χρήματος και να εμποδίζει το λαθρεμπόριο ή το μαύρο χρήμα. Κι εδώ θα μπορούσε να είναι και μία λύση αφού η διεύρυνση της ψηφιοποίησης των ελέγχων της αγοράς θα περιορίσει και το «αποθηκευμένο» χρήμα και τις αδήλωτες συναλλαγές. Και δεν θα χρειάζονται τα τεκμήρια στη φορολόγηση των χαμηλών εισοδημάτων.

Από την άλλη, η νέα ηλεκτρονική αγορά μπορεί να άνοιξε ευκαιρίες και να βοήθησε στην εξωστρέφεια, δεν άλλαξε όμως και ριζικά προς το καλύτερο τη ζωή των μικρομεσαίων επιχειρηματιών, των μικρών εμπόρων ή όσων νεώτερων μπαίνουν στην αγορά. Δύσκολα τα βγάζουν πέρα και η δαιμονοποίηση των 10 χιλιάδων ως ετήσιο εισόδημα δεν είναι σίγουρο ότι πετυχαίνει τον στόχο της. Δεν είναι ούτε ωραίο ούτε έξυπνο να αποκαλείς μαζικά τους ελεύθερους επαγγελματίες που ζορίζονται, πιθανούς «φοροκλέφτες».

Εκτός αν, είπαμε, ο στόχος είναι να κλείσει το μικρό εμπόριο και η μικρή επιχείρηση. Αλλά αν υπάρχει τέτοιος σχεδιασμός ας ειπωθεί καθαρά. Κάθε αλλαγή έχει άλλωστε ένα τίμημα. Και δεν γίνεται και να αυξάνεις τη φορολόγηση και την ψήφο των ίδιων φορολογουμένων να εξασφαλίζεις για πάντα.

Στο αρχαίο θέατρο της Λάρισας

Το αρχαίο θέατρο της Λάρισας μοιάζει με ένα μικρό κόσμημα. Είναι στο κέντρο της πόλης και το διακρίνεις μόλις φτάσεις στην πλατεία ανάμεσα στις πολυκατοικίες. Ξεπηδά από το πουθενά και μοιάζει παράδοξο το πώς κατάφερε να διατηρηθεί. Οι πεζόδρομοι της Λάρισας, οι αλλαγές στο κέντρο για τη βιώσιμη μετακίνηση, τα συντριβάνια, τα ποδήλατα, έχουν προσδώσει έναν κοσμοπολίτικο αέρα στη θεσσαλική πρωτεύουσα που αξίζει να την περπατήσεις σε αυτήν την περιοχή τουλάχιστον που ενώνει και τις διαφορετικές εποχές της πόλης.

Χρειάστηκε να βρεθούμε στη Θεσσαλία το σαββατοκύριακο. Την Κυριακή το απόγευμα είχαν κοπάσει οι άνεμοι και κατεβήκαμε από την Ελασσόνα αφήνοντας πίσω το ψιλό χιόνι στην κορυφή του Ολύμπου, με το ραδιόφωνο στο Ράδιο Ελασσόνα που κρατάει από το 1989 και γιόρταζε όπως έλεγε ένα μήνυμά του.

Στη Γιάννουλη, έξω από τη Λάρισα, μπήκαμε με τρία τραγούδια του Λευτέρη Μυτιληναίου από έναν άλλο σταθμό και ένα επίμονο «γιατί» των στίχων, διασκέδαζε τις συζητήσεις που κάνουμε όλο αυτό το μήνα για το μέλλον της αριστεράς ενώ στο κινητό παρακολουθούμε ταξιδεύοντας μία ακόμα πανελλαδική συνδιάσκεψη, που έδειχνε καθαρά το δρόμο από το πρωί.

Στην επιστροφή προς τα Γιάννενα μέσω Τρικάλων, θαυμάσαμε ακόμα μία φορά την προνοητικότητα του κράτους μας που έχει φτιάξει δεκάδες νέους κυκλικούς κόμβους, αλλά δεν έχει φτιάξει ακόμα δρόμους. Ψηλά στην Τρυγόνα και τον Κορυδαλλό μνημονεύω πάντα τον παλιό δρόμο που παίρναμε από την Κατάρα για να φτάσουμε Θεσσαλονίκη και μπαίνοντας στην Εγνατία πια, τα σβήνει όλα η ταχύτητα. Με μια ανάσα, φτάσαμε στη λίμνη.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr