Επιστήμονες όπως ο Παναγ. Παπανικόλας, διακεκριμένος μηχανικός, επιβλέπων του έργου της γέφυρας Ρίου – Αντιρρίου, της κατασκευής της Εγνατίας οδού και πλέον πρόεδρος και διευθ. σύμβουλος της Ολυμπίας Οδού, θα πρέπει να τους «εκμεταλλεύεται» κάθε κοινωνία…

Πολύ δε περισσότερο η δική μας, αξιοποιώντας και επενδύοντας τρόπον τινά και στην καταγωγή του…

Μπορεί να γεννήθηκε στην Αφρική, όμως στα Γιάννενα μεγάλωσε και όπως ο ίδιος λέει, δεν έπαψε στιγμή να αισθάνεται Γιαννιώτης…

Εμείς που δεν έχουμε τεχνική γνώση και άποψη για έργα κατασκευών όπως η γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου ή τα οδικά έργα, δε σας κρύβουμε πως εντυπωσιαστήκαμε με την ομιλία του στην εκδήλωση που διοργάνωσε το ΤΕΕ για να του επιδώσει και μία τιμητική πλακέτα ως ένδειξη αναγνώρισης της προσφοράς του στον κλάδο και στη χώρα συνολικά…

Και τολμούμε να πούμε ότι αυτό που μας έχει κάνει μεγαλύτερη εντύπωση από όλα, είναι ότι συμπληρώνοντας 22 χρόνια στο επάγγελμα και έχοντας παρακολουθήσει το στάδιο της κατασκευής και ολοκλήρωσης τόσο της Εγνατίας όσο και της Ιόνιας στη συνέχεια και παρακολουθώντας από μακριά την κατασκευή της γέφυρας Ρίου – Αντιρρίου, δεν έτυχε ποτέ να ακούσουμε το όνομά του…

Όχι από τους μύστες των έργων, αλλά από παράγοντες της τοπικής μας κοινωνίας που υλοποιούν έργα, όχι τέτοιας κλίμακας και μεγέθους βέβαια, αλλά μικρότερα…

Δεν έτυχε να τον συμβουλευτεί ποτέ κανείς αυτόν τον άνθρωπο; Γιατί, ο ίδιος δε μας έδωσε την εντύπωση πως θα έλεγε «όχι» αν του ζητούσαν να βοηθήσει…

Παρουσιάζουμε στο σημερινό φύλλο κάποιες φωτογραφίες από τις εγκαταστάσεις του Τμήματος Μηχανικών Η/Υ και Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων…

Τις οποίες τραβήξαμε την περασμένη εβδομάδα όταν βρεθήκαμε στο κτίριο για μία συνέντευξη με τον Κοσμήτορα της Πολυτεχνικής Σχολής κ. Δημακόπουλο…

Περιηγηθήκαμε στο κτίριο για ένα μισάωρο μένοντας με το στόμα ανοιχτό…

Γιατί η προηγούμενη στάση μας ήταν στο Τμήμα Ιστορίας – Αρχαιολογίας και στο Τμήμα Φιλολογίας στο ίδιο κτίριο και στη συνέχεια πήγαμε στο Τμήμα Μηχανικών…

Η διαφορά που έχει η ημέρα με τη νύχτα, μάλλον δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να αποδώσει το μέγεθος της απόστασης που χωρίζει τη μία κτιριακή υποδομή και την κατάσταση των κοινόχρηστων χώρων από την άλλη…

Και αναρωτιέσαι πραγματικά, ποιος μπορεί να είναι ο λόγος που δύο κτίρια στην ίδια πανεπιστημιούπολη, σε απόσταση 500 μέτρων το ένα από το άλλο, παρουσιάζουν αυτή την εικόνα;

Δικά μας παιδιά σπουδάζουν και στο ένα και στο άλλο, φοιτητές που πέτυχαν την εισαγωγή στους μέσω των Πανελλαδικών εξετάσεων από όλες τις κοινωνικές τάξεις…

Γιατί λοιπόν στο ένα κτίριο συμπεριφέρονται σαν να είναι… σκουπιδότοπος (το λιγότερο) και στο άλλο σαν να είναι κάποιο από τα ξακουστά πανεπιστήμια του εξωτερικού;

Η μόνη εξήγηση που μπορούμε να δώσουμε στον εαυτό μας είναι ότι όπως και στα σπίτια μας, έτσι και στο δημόσιο χώρο, τα παιδιά ακολουθούν το παράδειγμα των μεγαλύτερων… Αν βλέπουν ότι η «κεφαλή» δε σέβεται το κτίριο, το ίδιο θα κάνουν και αυτά…

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ