Λίγα αποτελέσματα έδωσε η πολιτική συζήτηση στο περιφερειακό συμβούλιο, για τη λίμνη Παμβώτιδα. Και είναι λογικό αφού άλλη είναι η δουλειά της πολιτικής. Το θέμα της προστασίας της λίμνης έχει πολιτικές διαστάσεις προφανώς, αλλά δεν μπορούν να αναδυθούν αυτές απλώς σε μία συνεδρίαση ενός θεσμικού οργάνου.

Και είναι πολλά αυτά που πρέπει να συζητηθούν και να αποφασιστούν ακόμα, για το παρόν και το μέλλον αυτού του ξεχωριστού οικοσυστήματος, της λίμνης που έχουμε συνηθίσει να τη θεωρούμε δεδομένη, αλλά μόνο τέτοια δεν είναι.

Όλα τα οικοσυστήματα δέχονται πιέσεις από τις ανθρωπογενείς δραστηριότητες. Κι αν αρχίσαμε να μιλάμε για τη λίμνη τα τελευταία 50 περίπου χρόνια είναι γιατί έγινε αντιληπτό ότι η ανάπτυξη της πόλης είχε αρχίσει να την επιβαρύνει. Μέχρι τότε, πριν από το ’70, στη λίμνη έκαναν μπάνιο ή σχεδίαζαν παλιότερα αποξηράνσεις όπως στη Λαψίστα. Ήταν άλλη η οπτική και η προσέγγιση. Σήμερα ξέρουμε ότι πρέπει να υπάρχει ένα συνολικό ρυθμιστικό πλαίσιο ώστε να προστατεύεται το οικοσύστημα βάσει σύγχρονων προδιαγραφών. Αυτό πάνω κάτω συζητάμε με διάφορους τρόπους.

Δύο είναι τα επίπεδα πάνω στα οποία οφείλει να γίνει σήμερα  συζήτηση.

Το πρώτο είναι ποιος λαμβάνει τις αποφάσεις για το τι πρέπει να γίνει και πώς θα συνεργάζονται οι αρμόδιες αρχές. Δεν είναι ένα απλό θεσμικό ζήτημα και η αρμοδιότητα λήψης αποφάσεων και η συνεργασία. Όλοι οι φορείς αλλά κυρίως το κράτος οφείλουν να δημιουργήσουν πιο αποτελεσματικό πλαίσιο.

Το δεύτερο είναι να υπάρχει μία συνεχής εγρήγορση, να κινητοποιείται το σύνολο της τοπικής κοινωνίας μέσα από τους θεσμούς εκπροσώπησή της αλλά και με τη συμμετοχή των πολιτών, ώστε και νέα προβλήματα να μην δημιουργούνται και λύσεις να δίνονται.

Δυνατότητες υπάρχουν, αλλά μένει να γίνουν πολλά ακόμα.

Ένας άνθρωπος της πόλης μας

Ο Μωυσής Ελισάφ μου ανακοίνωσε την πρόθεσή του να κατέβει για δήμαρχος ένα μεσημέρι στη Λιμνοπούλα. Του είπα τα δικά μου, για το τι θα πρέπει να αποφύγει, του ευχήθηκα ευόδωση των στόχων του και μιλήσαμε και λίγο για την ιστορία της πόλης και κάποιο βιβλίο, όπως συνηθίζαμε να κάνουμε στις κουβέντες μας.

Αργότερα το βράδυ, θυμάμαι ότι αναρωτήθηκα για ποιον λόγο ήθελε να κατέβει για δήμαρχος. Μπορούσε να κάνει τόσα άλλα πράγματα. Είχε κάνει τόσα πολλά ήδη.

Ήταν τόσο αναγνωρισμένος σε όλη τη χώρα που δεν μπορούσε να το φανταστεί καν η μικρή μας πόλη. Κι όμως, ήθελε να γίνει δήμαρχος.

Και νομίζω ότι το έκανε γιατί δούλευε πάνω στο αίσθημα της ευθύνης. Ότι ήταν τόσο μέσα στην ταυτότητα και τη διαδρομή της πόλης, ότι είχε έρθει τόσο κοντά με τους ανθρώπους της, που δεν έβλεπε αλλιώς το καθήκον του, τη δική του διαδρομή.

Ακόμα το σκέφτομαι. Γιατί κάποια στιγμή οι επιλογές μας έρχονται σχεδόν φυσικά και ας μην το περιμένουμε ή ας νομίζουμε ότι δεν τον είχαμε σχεδιάσει έτσι. Αλλά ίσως όσα κάναμε ως τότε να προετοίμαζαν αυτές τις επιλογές.

Και νομίζω ότι καλά έκανε ο Μωυσής Ελισάφ και διεκδίκησε τη δημαρχία. Γιατί και οι πόλεις χρειάζονται τους ανθρώπους της. Ο Μωυσής Ελισάφ ήταν ένας άνθρωπος της πόλης μας.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr