Την Κυριακή έβρεχε συνέχεια και ο ουρανός είχε κατέβει χαμηλά σε μία τυπική φθινοπωρινή μέρα για τα Γιάννενα. Ο κόσμος στον Μώλο ήταν πολύς, κάτι που δεν είναι ασυνήθιστο πλέον. Παρά πολλοί οι επισκέπτες που με κάθε μέσο φτάνουν στην πόλη για να περάσουν μερικές ευχάριστες ώρες. Κι όταν λέμε μέσο εννοούμε αυτοκίνητο κατά βάση. Αυτοκίνητο που παίρνουν και οι ντόπιοι για να κατέβουν ως τη λίμνη για μία βόλτα ή για έναν καφέ. Μία αίσθηση ζωντάνιας δίνει αυτή η εικόνα του κόσμου που κινείται και δεν πτοείται από το κρύο ή τη βροχή. Δίνει όμως και την αίσθηση ενός αδιεξόδου με όλα αυτά τα αυτοκίνητα που ψάχνουν για μία θέση να παρκάρουν ή να βρουν διέξοδο προς τους μεγαλύτερους δρόμους.

Αυτό που συμβαίνει είναι στην πράξη η αλλαγή της καθημερινότητας της πόλης που ξέραμε. Μπορεί αυτήν την περίοδο αυτή η αλλαγή να αφορά συγκεκριμένες ώρες και ημέρες, ξέρουμε όμως και από το καλοκαίρι ότι διευρύνεται συνέχεια το χρονικό διάστημα των αλλαγών και της επιβάρυνσης. Και υπάρχει και φανερή γεωγραφική διάσταση όπου το κυκλοφοριακό πρόβλημα στο κάτω μέρος της πόλης αντιδιαστέλλεται με την ερημιά την ίδια ώρες στις πάνω περιοχές.

Το ερώτημα που προκύπτει είναι εύλογο: Μπορεί να γίνουν παρεμβάσεις ώστε να είναι πιο εύκολη η ζωή όλων, επισκεπτών και κατοίκων, στο τουριστικό μέρος της πόλης; Αυτή η συζήτηση κρατάει αρκετό καιρό τώρα και υπάρχουν και κάποιες προτάσεις για περισσότερα πάρκινγκ ή για περισσότερο χώρο στους πεζούς και τους ποδηλάτες. Προφανώς είναι μία συζήτηση που πρέπει να ενταθεί.

Το πιο δύσκολο όμως είναι ερευνηθεί πώς αλλάζει την πόλη ο τουρισμός και ποιες είναι οι μακροχρόνιες επιπτώσεις. Γιατί αν αυξηθεί κι άλλο το τουριστικό ρεύμα δεν είναι σίγουρο ότι οι παρεμβάσεις του σήμερα, θα αρκούν. Υπάρχει άραγε πρόθεση για έναν ολοκληρωμένο σχεδιασμό;

Μια δεκαετία αβεβαιότητας

Το 2013 έγραφα: «Η μετατροπή του κράτους έκτακτης ανάγκης, σε κανονικότητα, ακόμα και η πολιτική της έντασης, απ΄ όπου κι αν εκπορεύεται, θα μπορούσαν να είναι πιο ανεκτές, αν διατηρούσαμε μια κάποια ελπίδα. Όλα πια όμως, ακόμα και το πώς θα ξυπνήσουμε το πρωί και τι θα μας βρει μέχρι το βράδυ, έχουν γίνει ένα ερώτημα, ένα ρίσκο. Κι αυτό είναι δυσβάσταχτο».

Μπορεί να έχουμε ξεφύγει από τη φάση των κρίσεων, όμως η αίσθηση είναι ότι υπάρχει ακόμα μία κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Το ονομάζουν και κατάσταση πολυκρίσεων, η μία κρίση πάνω στην άλλη. Και πόσα δεν ζήσαμε μέσα σε αυτά τα δέκα χρόνια. Αλλά μοιάζει σαν μην μπορούμε να ησυχάσουμε πια, ότι δεν υπάρχει διέξοδος.

Και είναι παγκόσμιο φαινόμενο αυτή η ανησυχία που παίρνει και άλλες διαστάσεις με τους πολέμους, τις απειλές από την οικονομία, τις φυσικές καταστροφές. Μια δεκαετία αβεβαιότητας.