Η χώρα ζει όπως μπορεί τη ζωή της. Καθημερινά οι άνθρωποι, όλοι μας, κάνουμε ό,τι μπορούμε καλύτερα. Το Σάββατο που υποχρεώσεις μας έφεραν στην Πάτρα, η εορταστική μέρα κάτω από έναν υπέροχο ήλιο, είχε βγάλει όλον τον κόσμο έξω στις πλατείες με την αίσθηση ότι αξίζει τον κόπο η γιορτή. Την άλλη μέρα, ένας γρήγορος καφές στην Ναύπακτο με τον κοσμοπολίτικο αέρα του τριήμερου, έδειχνε πόσο αναπτυγμένο είναι το τουριστικό ρεύμα και η αναζήτηση διαφορετικών εμπειριών, με φόντο το όμορφο κλειστό λιμάνι και το άγαλμα για τον Θερβάντες.

Αν μέναμε μόνο σε αυτές τις εικόνες, θα λέγαμε ότι όλα δουλεύουν ρολόι και οι κάτοικοι αυτής της χώρας δεν έχουν και πολλές έγνοιες όταν χαίρονται τα τριήμερα και τις εξόδους. Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι. Δεν είναι καθόλου έτσι. Μόλις μπεις στον δρόμο της επιστροφής άλλωστε, θα αρχίσεις να μετράς το πόση βενζίνη ξοδεύεις και θα βαρυγκομήσεις από αυτήν την μονοτονία των συνεχών διοδίων. Λίγη χαρά σου δίνει πια η οδική μετακίνηση.

Ας μην μπερδεύουμε την ανάγκη που έχει ο πολύς κόσμος να βγει έξω, να είναι εξωστρεφής και ανοιχτός. Είναι μία τόσο φυσική αντίδραση άλλωστε μετά το κλείσιμο της πανδημίας. Και ούτε έχει διάθεση να κλειστεί ξανά μέσα λόγω των αποκλεισμών που βάζει η ακρίβεια, οι χαμηλοί μισθοί και οι ακόμα πιο χαμηλές προσδοκίες.

Μόνο που στην πράξη, η καθημερινότητα δεν κυλά έτσι. Ο καθημερινός βίος των πολλών είναι μία αδιάκοπη διαπραγμάτευση με υποχρεώσεις, οφειλές και ανάγκες και μία διαρκή μετάθεση στο μέλλον των προσδοκιών για κάτι καλύτερο. Και σε αυτό δεν υπάρχουν άλλα όρια πια για προσαρμογή. Έχουμε προσαρμοστεί όλοι μας υπερβολικά πολύ και έντονα.

Να σωθούν τα παιδιά

Αποφεύγω αυτές τις μέρες να γράψω αναλυτικά όσα σκέφτομαι ή νιώθω για τη Γάζα και την επίθεση που δέχεται από τον ισραηλινό στρατό. Όπως απέφυγα να γράψω για την επίθεση που δέχτηκε το Ισραήλ αρχικά από δυνάμεις της Χαμάς.

Κι αυτό όχι για να κρατήσω ίσες αποστάσεις και ισορροπίες ή να βολευτώ πίσω από την καταδίκη της βίας «από όπου κι αν προέρχεται». Είμαι κατά της βίας έτσι κι αλλιώς και είναι πασιφανές σε κάθε περίπτωση και ποιος επιτίθεται και ποιος χάνει τη ζωή του.

Στην περίπτωση όμως αυτή του νέου πολέμου, νιώθω συγκλονισμένος. Δεν ξέρω πώς να το περιγράψω με έναν διαφορετικό τρόπο σε σχέση με τα συναισθήματα που μου προκαλεί ο πόλεμος στην Ουκρανία ή άλλοι πόλεμοι ανά τον κόσμο.

Νομίζω με συγκλονίζουν πολύ οι θάνατοι των παιδιών στη Γάζα. Τόσοι πολλοί θάνατοι. Και μου φάνηκαν και τρομακτικές εκείνες οι επιθέσεις της Χαμάς στο φεστιβάλ των νέων στο Ισραήλ ή τα κιμπούτς.

Αλλά στη Γάζα, σε μία περιοχή που οι άνθρωποι ζουν ο ένας πάνω στον άλλο, δεν γίνεται να σκοτώνονται τόσο πολλοί άνθρωποι λόγω της επίθεσης του Ισραήλ σε στόχους της Χαμάς όπως λέγεται. Ούτε τόσα πολλά παιδιά. Πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος εκεχερείας πάνω στην πολιτική του ΟΗΕ ώστε να προστατευτεί ο κόσμος, οι άμαχοι. Είναι το μόνο λογικό που θα μπορούσα να σκεφτώ τώρα. Γιατί είμαι σίγουρος ότι σε έναν πόλεμο, όλες οι άλλες φωνές δεν ακούγονται αν δεν το θέλουν οι εμπόλεμοι. Να σωθούν τα παιδιά.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr