­Είναι η αόρατη μέθη της ελπίδας, πως κάτι μπορεί να γίνει ομορφότερο;  Είναι ο αιθέρας της λύπης, πως κάτι μπορούσε να γίνει χρηστικότερο; Είναι το οξυγόνο της χαράς, πως σ’ ένα μέρος της όμορφης πόλης το βλέμμα, μπορεί να ξεκουράσει το σώμα και το πνεύμα του περιπατητή;

Είναι το άρωμα των λουλουδιών, των δέντρων, τα τραγούδια των πουλιών που λείπουν;

Όλα αυτά και άλλα σε κάνουν μα σκέφτεσαι:

Τι χρειάζεται το πεζοδρόμιο, στην παραλία, εκεί κοντά στο άγαλμα του Αλ.  Πάλλη, για να πέσει καμιά πέτρα από τα βράχια του Κάστρου και να βρει κάποιον πεζό, που λέει και ο φίλος μου ο Σπύρος;

Γιατί σκεπάστηκαν τα θεμέλια των όσων υπήρχαν μπροστά από την

κάποτε βιβλιοθήκη, κάτω απ’ το Δημοτικό μουσείο;  Όπως από τους χαλαστές της ανατολικής ακρόπολης;

Τα σκέπασε ένα πράσινο χωρίς δέντρα, χωρίς τα κλασικά παγκάκια, για τους ρομαντικούς. Χωρίς μισό-κυκλικές κερκίδες.

Γιατί στο πάρκο των Λακκωμάτων δεν έγινε ένα θεατράκι;

Γιατί στον κόμβο μετά τη Λιμνοπούλα, πρέπει να κάνεις μισή στροφή, για να πάς ευθεία για τον Άγιο Νικόλαο Κοπάνων;

Γιατί… άλλη φορά.

Γιώργος Μακρίδης