Η πρόβλεψη κατάργησης των Νομικών Προσώπων των Δήμων θέτει ήδη μία νέα συνθήκη για τη λειτουργία των Δήμων, τις υπηρεσίες προς τους πολίτες και τις εργασιακές συνθήκες χιλιάδων υπαλλήλων.

Είχαμε εντοπίσει από την αρχή που άνοιξε το θέμα με τη νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης ότι δημιουργείται ένα θολό τοπίο για το μέλλον των δήμων κυρίως ως προς τις μεταβατικές καταστάσεις που θα δημιουργηθούν ενώ δεν έχουν κανείς δεν μπορεί να είναι 100% σίγουρος για τις συνέπειες.

Υπάρχουν προφανή προβλήματα όπως τι θα γίνει με υπηρεσίες και δομές που παράγουν εξειδικευμένο έργο, από τα δημοτικά ωδεία και τα δημοτικά θέατρα ως την υποστήριξη ευάλωτων ατόμων. Θα χρειαστεί πολλή προσοχή σε τέτοιες περιπτώσεις από το ένα καθεστώς στο άλλο ώστε να μην υπάρχουν προβλήματα στο παραγόμενο έργο και να μην διαταραχθεί το εργασιακό περιβάλλον.

Μία δεύτερη περίπτωση είναι αυτή του γραφειοκρατικού όγκου που ενδέχεται να παραχθεί με τη μεταβίβαση στον κεντρικό δήμο, που ίσως να σημάνει και επιπρόσθετα προβλήματα.

Και σε ένα δεύτερο επίπεδο, έχει σημασία να υπάρχει χώρος και για μελλοντικές παρεμβάσεις των δήμων. Θα μπορούν να παράγουν έργο οι Δήμοι στο μέλλον αν θελήσουν να αυξήσουν τις υπηρεσίες τους ή να αναπτυχθούν σε νέα πεδία.

Η λειτουργικότητα των θεσμών είναι πάντα ένα ζητούμενο όταν υπάρχουν αλλαγές στο διοικητικό μοντέλο. Και ως προς αυτό φαίνεται ότι δεν έχει γίνει επαρκής συζήτηση ακόμα ούτε στο κράτος ούτε στους δήμους.

Γέμισε ο κόσμος θυμωμένους

Επιδεικνύουν πολύ μεγάλη κατανόηση στις εκφράσεις θυμού και αγένειας, με το επιχείρημα ότι είναι πιεσμένος ο κόσμος. Ειδικά τώρα που έχει χώρο να εκφράζεται ατομικά ο καθένας με αναρτήσεις και δίκτυα που τα χειρίζεται με ευκολία ακόμα και από το κινητό του, είμαστε μπροστά σε κύματα ολόκληρα από αρνητισμό, ακύρωση και οργή.

Γιατί όμως όλοι αυτοί οι δυσαρεστημένοι άνθρωποι απλώς «εκφράζονται» χωρίς όρια στον θυμό τους και την αγένειά τους, δεν βλέπουν ότι δίπλα τους υπάρχουν άλλοι άνθρωποι που συνεχίζουν να είναι ευγενείς, διακριτικοί και με σεβασμό στον δημόσιο λόγο; Γιατί το παράδειγμα της μετριοπάθειας δεν πιάνει;

Ίσως «γιατί δεν με νοιάζει» που απαντάει συνήθως ο οργισμένος αν τον ρωτήσεις. Γιατί θέλει επειγόντως να εκφραστεί ακόμα κι αν δεν είναι και τόσο αγανακτισμένος όσο λέει. Ή ίσως λέω, ότι αισθάνεται πιο οικεία, πιο ασφαλής μέσα στο αρνητικό του σύννεφο, εκεί που είναι κάποιος με υπόσταση, με λόγο, με φωνή. Η αγένεια και ο θυμός σε κάνουν να πιστεύεις ότι ακούγεσαι, ότι έχεις ισχύ και δύναμη έναντι του άλλου.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr