Αν δεν πολεμήσεις πώς θα νικήσεις;

Γι’ αυτό πολεμάω. Πιο πολύ για τους νέους πολεμάω.

Δε θ’ αποτραβηχτώ αφήνοντας τους άλλους να βγάλουν τα φίδια από τις τρύπες τους.

Όταν το σπίτι σου καίγεται, ισοπεδώνεται, το νερό το πλημυρίζει, δε γίνεται να κοιμάσαι τον ύπνο του δικαίου. Η ανοχή, η αδιαφορία δηλώνει ότι κάθε έννοια δικαίου έχει χάσει το νόημά της, έχει καταστραφεί.

Όταν χάνονται ανθρώπινες ζωές, δολοφονούνται παιδιά, πλημμυρίζει ο τόπος και πνίγονται σπίτια, καλλιέργειες, δέντρα  ζωντανά, μόχθοι… τότε κάποιοι φταίνε.

Τότε δε μπορεί να κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις. Δεν έχεις το δικαίωμα  να λες όχι αλήθειες στον εαυτό σου, στα παιδιά σου, στους γονιούς σου, στους φίλους σου, στο διπλανό σου, στον συνάνθρωπό σου.

Οι καταστροφές είναι εδώ. Δεν βλέπεις πώς μας καταβροχθίζουν;

Δεν μπορεί να κοιτάς αλλού. Δεν μπορεί  να μην έχεις το βλέμμα σου στον ορυμαγδό και τους ενόχους.

Δεν μου αρέσει κάποιος και ιδιαίτερα ο νέος, η νέα να εξαναγκάζεται να φιλήσει τα πόδια του κάθε δυνάστη, γιατί τότε έχει ταπεινωθεί η κοινωνία.

Η λάσπη ας μην πλημμυρίσει το μυαλό μας και πιο πολύ την ψυχή μας.

Πολεμάω και θα νικήσω. Εσύ;     

Γιώργος Μακρίδης