Μία δυσκολία που συναντάν οι δήμαρχοι όταν αναλαμβάνουν τη θητεία τους είναι ότι έρχονται μπροστά σε μία πραγματικότητα που απέχει πολύ από όσα είχαν σχεδιάσει στο πρόγραμμά τους.

Ειδικά στην υλοποίηση των έργων που είχαν σχεδιάσει, αντιμετωπίζουν τις γραφειοκρατικές διαδικασίες που συχνά παρουσιάζουν καθυστερήσεις και εμπλοκές, αλλά και ασυμβατότητες με τα ευρωπαϊκά προγράμματα και τον κρατικό σχεδιασμό. Γιατί όσο καλές ιδέες κι αν έχεις, αν δεν τις εντάξεις σε έναν υπέρτερο σχεδιασμό αλλά κυρίως αν δεν τους εξασφαλίσεις χρηματοδοτικούς πόρους, τότε τις ακυρώνεις. Κάτι που γίνεται αντιληπτό και από τους πολίτες προφανώς.

Για αυτό όμως παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια μία τάση προσαρμογής των υποψηφίων στις εκλογές. Βλέπουμε δηλαδή, τα προεκλογικά προγράμματα να έχουν πιο γειωμένους στόχους, να μην ανοίγονται πολύ και να περιορίζουν τις μακέτες για μελλοντικά έργα που απέχουν πολύ από το να είναι προς σύμβαση. Αυτή η προσαρμογή έχει το καλό να είναι πιο κοντά και στον ρεαλισμό και να συναντά τις πραγματικές προσδοκίες των τοπικών κοινωνιών. Λιγοστεύουν τα μεγάλα λόγια, τα οράματα όπως λέμε.

Το αρνητικό όμως είναι ακριβώς αυτή η απόσταση, αυτή η απώθηση του οράματος. Πολιτικό πρόγραμμα σε κάθε επίπεδο πολιτικής, χωρίς όραμα, μοιάζει αποστεγνωμένο. Ακόμα χειρότερα η ανάπτυξη τεχνοκρατικών αντιλήψεων και διαχειριστικών λογικών που είναι μεν ζητούμενες, αλλά όχι για κεντρικές στην άσκηση της πολιτικής, καταλήγει σε έναν όλο και πιο φτωχό πολιτικό σκηνικό, σε μία άνευρη πολιτική. Και ποιος ξέρει, αύριο μεθαύριο μπορεί να ζητήσουν και την ίδια την απόσυρση των πολιτικών όσοι θεωρούν ότι αρκούν μερικοί καλοί διαχειριστές για να πάει μπροστά ένας τόπος.

Όταν δεν σε ενδιαφέρει η ανάλυση

Τι δεν ευδοκιμεί στον πολιτικό λόγο στη χώρα μας; Η ανάλυση. Η διαπίστωση των δεδομένων. Αν κάποιος προχωρήσει στην παράθεση δεδομένων και στοιχείων, αν κάνει μία ανάλυση των πραγμάτων όπως εξελίσσονται, τότε αντιμετωπίζει από την πλειονότητα, αδιαφορία, άρνηση ίσως και περιφρόνηση. Γιατί σου λέει, δεν κάνεις επιλογές, γιατί δεν μας λες τι θα ψηφίσεις στο τέλος; Άλλωστε στην Ελλάδα όλοι τα ξέρουν όλα και δεν χρειάζονται τις γνώμες άλλων. Και οι ειδικοί «είναι άσχετοι» σύμφωνα και με μία γενικευμένη εντύπωση που προέρχεται από το οπλοστάσιο του λαϊκισμού. Αλλά κανένας δεν είναι λαϊκιστής σε αυτή τη χώρα είπαμε.

Αλλού όμως είναι το θέμα. Είναι ότι τελικά χωρίς ανάλυση όλες οι προβλέψεις χάνουν τη δυναμική τους. Γιατί ένας μεροληπτικός οπαδός που προβλέπει ότι θα κερδίσει ο δικός του υποψήφιος και δουλεύει για την καταστροφή του αντιπάλου, προφανώς δεν το κάνει γιατί ενδιαφέρεται για τον δημοκρατικό διάλογο που προάγει την πολιτική, αλλά γιατί ενδιαφέρεται μόνο για τη νίκη και την κατίσχυση.

Και όταν όλα γίνονται για τη νίκη, χωρίς να αφήνουν χώρο στην αμφιβολία, την αιρεσιμότητα και το δίλημμα, όταν όλα είναι βεβαιότητες, τότε αφενός κινδυνεύσεις να πέσεις σε πολλά λάθη, αλλά κυρίως δεν αντέχεις στην κριτική και στην αποδοχή του λάθους. Που σημαίνει ότι γίνεσαι αυταρχικός. Πολιτικός λόγος που δεν στηρίζεται στην ανάλυση που σημαίνει ότι δεν αποδέχεται και την πιθανότητα να μην είναι σωστός. οδηγεί στον αυταρχισμό.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr