Η αλλαγή που φέρνει η κυβέρνηση με την κατάργηση των Νομικών Προσώπων και τις σχολικές επιτροπές είναι μείζονα, σημαντική. Στην ουσία μιλάμε για νέους δήμους, μακριά από αυτούς που γνωρίζαμε.

Υπήρξε και μία επιτάχυνση της διαδικασίας κατάργησης αφού το σχέδιο νόμου μπήκε στη Βουλή λίγες μέρες πριν από τις δημοτικές εκλογές και οι προβλέψεις του θα ισχύσουν με τη νέα δημοτική θητεία από τη νέα χρονιά.

Από την πλευρά αυτών καθ’ αυτών των αρμοδιοτήτων δεν μοιάζει να χάνει κάτι ο κάθε δήμος αφού απλώς μεταβιβάζονται στις δημοτικές υπηρεσίες και αναλαμβάνουν νέοι αντιδήμαρχοι.

Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν θα λειτουργήσουν καλύτερα οι δήμοι και οι υπηρεσίες τους. Γιατί αυτό πρέπει να είναι και το νόημα κάθε μεταβολής. Και εγγυήσεις προς αυτήν την κατεύθυνση δεν φαίνεται να δίνει ούτε η κυβέρνηση ούτε κανένας. Άλλωστε και τα νομικά πρόσωπα που ιδρύθηκαν παλιότερα επιλέχθηκαν για να είναι πιο ευέλικτοι θεσμοί και θεωρητικά και πιο λειτουργικοί. Μάλιστα οι δήμοι συνεχίζουν να ζητάνε και άλλες μορφές όπως αναπτυξιακές επιχειρήσεις.

Η αλήθεια είναι, από την άλλη πλευρά, ότι σε πολλές περιπτώσεις η παλιότερη δομή των δήμων ήταν φορτωμένη με γραφειοκρατία, έλλειψη συντονισμού, άνιση κατανομή προσωπικού και εν τέλει και απώλεια των αρχικών στόχων. Για παράδειγμα γιατί δεν μπορούσε ένας δήμος να έχει μία κεντρική γραμματεία ή μία κεντρική οικονομική υπηρεσία για όλες τις δομές του; Οπότε εδώ φαίνεται η κυβέρνηση να δείχνει μία κατεύθυνση προς ένα πιο συγκεντρωτικό διοικητικό σχήμα, πιο «επιτελικό» θα το λέγαμε.

Μήπως όμως έτσι από την άλλη πλευρά οι δήμοι κινδυνεύουν με ασφυξία; Γιατί οι δημόσιοι φορείς με ελεγχόμενα κεντρικά προϋπολογισμό, πόσο μάλλον οι δήμοι που περιμένουν από το κράτος βασικούς πόρους τους, μπορεί να μείνουν κάποια στιγμή στο κενό αν στερηθούν τα χρηματοδοτικά εργαλεία τους ή να μην μπορούν να σχεδιάσουν νέες πολιτικές ειδικά στην περίπτωση που δεν εγκρίνονται από τον κυβερνητικό σχεδιασμό. Ο επιτελικός δήμος μπορεί να γίνει ακόμα περισσότερο όμηρος στα χέρια του συγκεντρωτικού κράτους και αυτό να επηρεάσει τις υπηρεσίες του προς τους δημότες.

Σε μεγάλο βαθμό όμως οι δημοτικές πολιτικές δεν αρκεί να περιγράφονται σε σχέδια νόμου και ρυθμίσεις, αλλά θα πρέπει να είναι και αποτέλεσμα κοινωνικής συμμετοχής και πολιτικής βούλησης της κάθε δημοτικής αρχής. Ας μην το ξεχνάνε αυτό δήμαρχοι και δημότες.

Μεριμνώντας για τα μικρά

Η Πολιτεία φέρνει νομοθετική ρύθμιση που προβλέπει το δικαίωμα να βρει στέγη σε έναν οργανωμένο φορέα ένα ζώο όταν ο ιδιοκτήτης του πεθάνει ή δεν μπορεί να το συντηρήσει.

Είναι και εύλογο αλλά και αναγκαίο να υπάρχει μία ρύθμιση κι ας μην είναι από τα μεγάλα προβλήματα που έχουμε στη χώρα με τη διαχείριση των ζώων.

Κι αυτό γιατί πολλοί άνθρωποι ζουν πια πολύ καιρό με τα ζώα τους, η ζωοφιλία έχει αυξηθεί όπως και το ενδιαφέρον για τα δικαιώματα των ζώων. Και όντως μπορεί ένας άνθρωπος να ζει μόνος του με ένα σκύλο ή μία γάτα σε ένα σπίτι για 10 χρόνια, να μην έχει συγγενείς ή φίλους και να πρέπει να υπάρχει μέριμνα για τη τύχη του ζώου σε περίπτωση ατυχήματος ή θανάτου.

Αυτά τα μικρά θέματα είναι πια που θέλουν και μία οργανωμένη παρέμβαση ώστε να είναι και πιο καλή η ζωή μας. Είναι αυτή η νέου τύπου συλλογική αντίληψη που πρέπει να έχουμε για τις ζωές μας στις πόλεις που φέρνουν νέες ανάγκες και υποχρεώσεις, Με στόχο την ευημερία όλων. Δεν είναι μικρό θέμα αυτό.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr