Μεμονωμένο γεγονός είναι μία θεομηνία όταν δεν αισθάνεσαι ότι σε απειλεί, ότι έχεις την πίστη ότι δεν κινδυνεύεις. Κι αυτό λάθος είναι, γιατί σε κάθε περίπτωση πρέπει να τηρούνται τα προληπτικά μέτρα, ατομικά και συλλογικά και να υπάρχει μέσα μας ένα καμπανάκι έτοιμο να χτυπήσει.

Δεν είναι λίγοι όσοι έχασαν τη ζωή τους από μία απερισκεψία περνώντας έναν χείμαρρο με το αυτοκίνητο ενώ μπορούσαν να πάρουν άλλο δρόμο. Άλλο αυτό όμως. Εδώ μιλάμε για αλλεπάλληλα χτυπήματα της καταστροφής. Ξανά και ξανά πλημμυρίζουν τεράστιες εκτάσεις με τον ίδιο δραματικό ρυθμό που καίγονται άλλες περιοχές. Κι όπως γνωρίζουμε και εμπειρικά αλλά και με επιστημονικά στοιχεία οι περιοχές που καίγονται κινδυνεύουν κι από πλημμύρες. Το ξέρουμε πια με τραγικό τρόπο από τη Βόρεια Εύβοια για παράδειγμα.

Κάτι συμβαίνει όμως γιατί φαίνεται να μην έχει κινητοποιηθεί σύμπασα η κοινωνία και η Πολιτεία ώστε να βρεθούν οι μακροπρόθεσμες λύσεις.

Είμαστε ακόμα στη φάση του σοκ και της άρνησης μετά το πένθος; Είναι οι συνήθεις αδράνειες του κρατικού μηχανισμού που δεν έχει μάθει να αλλάζει ρυθμούς και στρατηγική; Είναι ο φόβος του πολιτικού κόσμου; Ή μήπως η πεποίθηση ότι όλο αυτό μας υπερβαίνει και ίσως να μην υπάρχουν και μονιμότερες λύσεις.

Πάντως δεν γίνεται να το αποφύγουμε. Τις μακροπρόθεσμες αλλαγές που φέρνει η Κλιματική Κρίση ως ένα βαθμό τις φορτώνουμε στις επόμενες γενιές. Αξιοποιούμε δε και τις πιο βραχυπρόθεσμες αλλαγές όπως η μεγαλύτερη ηλιοφάνεια που φέρνει και αύξηση του τουρισμού σε κάποιες περιοχές.

Όμως τις «φυσικές καταστροφές» δεν μπορούμε να κάνουμε ότι δεν τις βλέπουμε και να τις κληρονομήσουμε στους επόμενους. Τις ζούμε στο τώρα.

Κι εδώ είναι ένα σημείο καμπής. Πρέπει να κινητοποιηθούμε. Να οργανώσουμε την κινητοποίηση. Δεν μπορεί μία πόλη όπως ο Βόλος να πλημμυρίζει δύο φορές με τον ίδιο τρόπο. Δεν γίνεται να μην έχουμε μαζευτεί ακόμα τα νεκρά ζώα από τις πλημμύρες στην Καρδίτσα. Να κινητοποιηθούμε και η κυβέρνηση να οργανώσει αυτήν την κινητοποίηση. Κι αν χρειάζεται να πάμε όλοι εθελοντές.

Ούτε λάδι, ούτε τυρί

Το ότι τα καλά τρόφιμα ακριβαίνουν το καταλαβαίνουμε και μόνοι μας, δεν χρειάζεται να μας το πουν οι οικονομολόγοι ή οι άνθρωποι της αγοράς. Κι έχουμε εντοπίσει ήδη ένα από τα προβλήματα που θα προκύψουν, που είναι η μειωμένη πρόσβαση σε ποιοτική διατροφή για τον πληθυσμό. Λιγότεροι θα είναι όσοι θα μπορούν να αγοράζουν ποιοτικό φαγητό.

Και δεν είναι απλό το ζήτημα για να το παρακάμψουμε. Πόσο μάλλον στη χώρα μας που έχουμε από το παρελθόν σοβαρά προβλήματα με τις πολιτικές διατροφής. Το αποτέλεσμα που είναι η παιδική παχυσαρκία για παράδειγμα, μας απασχολεί δεκαετίες τώρα. Θα πρέπει να προσθέσουμε και τις έμμεσες επιβαρύνσεις που έχει στο σύστημα υγείας η ανάπτυξη νοσημάτων που προέρχονται και από την κακή διατροφή.

Πολύ σημαντική όμως, είναι η πτυχή των προβλημάτων που φέρνει στο αναπτυξιακό μοντέλο. Αν συνεχίσει να είναι ακριβό το λάδι και μειωθεί η κατανάλωσή του, τότε μπορεί να μην μειωθεί για ένα διάστημα η παραγωγή του, αλλά θα εξάγεται σε μεγάλες ποσότητες στο εξωτερικό και τις χώρες που μπορούν να το καταναλώσουν. Το ίδιο μπορεί να γίνει και με τη φέτα. Θα γίνουμε μία χώρα παραγωγής στη Μεσόγειο που δεν θα τρώει το λάδι και το τυρί της; Περίεργο ακούγεται. Και κυρίως, δεν γίνεται και κάτι για την ανάσχεση αυτής της πορείας.