Σε άλλους πιάνει το λάδι, ή το τυρί, σε μένα έπιασε ο καφές. Είναι δυνατόν να είναι τόσο ακριβός ο καφές; Περνάμε πολεμική περίοδο και δεν υπάρχει επάρκεια αγαθών; Πόλεμο πάντως έχουμε στην Ευρώπη και ιδιαίτερα φονικό και καταστροφικό κι ας μην μιλάμε πια πολύ για αυτόν.

Αρκεί όμως να ρίξουμε όλες τις ευθύνες στον πόλεμο της Ουκρανίας για να εξηγηθεί και τι γίνεται στην αγορά; Είναι δυνατόν για ένα μέσο νοικοκυριό να μην μπορεί να φάει φέτα, να μην μπορεί να πιει έναν καφέ ή να βάλει λίγο λάδι στο πιάτο του;

Το τι μπορεί να γίνει το έχουμε συζητήσει πολλές φορές μέσα στον χρόνο που πέρασε αλλά δεν έγινε και κάτι. Η μόνη παρέμβαση που φάνηκε να έχει ένα αποτέλεσμα ήταν η επιδότηση των λογαριασμών ρεύματος που μείωσε τις επιπτώσεις στις τιμές της ενέργειας. Αν και έχει καταστραφεί κόσμος ειδικά στις επιχειρήσεις από τις τιμές του ρεύματος. Που και σε αυτήν την περίπτωση δόθηκαν πολλές εξηγήσεις για τις διεθνείς αγορές, τις αλλαγές στην ενεργειακή αλυσίδα μετά την απεξάρτηση από το ρωσικό φυσικό αέριο, τις επιπτώσεις στο διεθνές εμπόριο κλπ. Αλλά δεν αρκούν. Γιατί δεν ζούμε σε φάση παγκοσμίου πολέμου. Γιατί δεν έχει νόημα να εξηγείς αν δεν παρεμβαίνεις. Γιατί δεν υπάρχει ζωή όπως την ξέραμε κάτω την συνεχή επίδραση αλλεπάλληλων κρίσεων σαν αυτές που ζούμε από το 2008-2009.

Και το ζήτημα που προκύπτει ολοφάνερα στη χώρα μας είναι ότι πρέπει το κράτος να ανακτήσει τον ρυθμιστικό του ρόλο και να μειωθούν οι τιμές. Είναι λογικό να πρέπει να το κάνει αυτό μέσα από το θεσμικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης που σημαίνει ότι και άλλα κράτη πρέπει να πάρουν πρωτοβουλίες και με δεδομένο ότι οι περισσότερες κυβερνήσεις καθώς και μη αιρετά όργανα όπως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν δείχνουν την τάση παρεμβατικών πολιτικών υπέρ των κοινωνιών. Θεωρούν ότι το καλό για την κοινωνία είναι να δουλεύουν οι αγορές και να αυξάνει ο ρυθμός ανάπτυξης και το ποσοστό κέρδους στο χρήμα που επενδύεται. Μπορεί. Αλλά για τον πολύ κόσμο αυτό σημαίνει ότι θα φτωχαίνει περισσότερο και θα έχει λιγότερες δυνατότητες πρόσβασης σε ποιοτικά τρόφιμα ή σε καλή στέγη. Κι ο λιγοστός καφές του θα γίνεται όλο και πιο πικρός.

Αποθηκεύοντας σημειώσεις

Στοιβάζω τις σημειώσεις μου σε συρτάρια πια. Είναι δεκάδες τα σημειωματάρια που έχω μαζέψει κυρίως με σημειώσεις που κρατάω από τη δουλειά και τα ρεπορτάζ. Πολλές δεν τις έχω χρησιμοποιήσει ή με βοηθάνε στον αναστοχασμό. Μερικές φορές μοιάζουν και με «νεκροταφείο» παλιών, καλών ιδεών για την πόλη που ανακοινώθηκαν, αλλά ποτέ δεν υλοποιήθηκαν. Έχω υλικά από τις εκλογές του 1998 και μπορώ μετά βεβαιότητας να περιγράψω τις ματαιώσεις των εξαγγελιών και τα χαμένα λόγια που πήρε ο αέρας.

Μετά είναι και οι δικές μου σημειώσεις. Συνήθως σημειώνω αυτόματα αν δω κάτι στην τηλεόραση ή διαβάσω στις εφημερίδες ή σε ένα βιβλίο ή και μία νέα σκέψη προσωπική, ακολούθημα πολλών συνάψεων που έγιναν τις προηγούμενες ώρες της μέρας. Κι όταν λέω αυτόματα, εννοώ ότι βιάζομαι να γράψω κάτι από το φόβο μη χαθεί στη μνήμη με αποτέλεσμα να μην μπορώ αργότερα καν να ξεχωρίσω τα γράμματα.

Υπάρχουν και ευκολίες λέει με την τεχνολογία, αλλά όποτε προσπάθησα να καταγράψω κάτι στο κινητό ή τον υπολογιστή, δεν το αναζήτησα ποτέ ξανά. Ποιος ξέρει, μπορεί σύντομα η φωνητική υπαγόρευση να κάνει θαύματα και σε συνδυασμό με την τεχνητή νοημοσύνη να μας δίνεται και απάντηση ή πρόταση, λύση. Αν και φοβάμαι ότι η αποθήκη με τις σημειώσεις μου θα γίνει ένα ανεκπλήρωτο γράμμα προς το μέλλον. Για να δούμε…

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr