Πίσω από τις εξελίξεις τρέχει η Πολιτεία με την αναστολή έργων ΑΠΕ σε καμμένες περιοχές για κάποιο χρονικό διάστημα. Και αυτό γιατί είναι πολλές πια οι καμμένες περιοχές με τις καταστροφές να αφορούν χιλιάδες στρέμματα ανάμεσα στα οποία και όσα αφορούν και σπάνια οικοσυστήματα. Εδώ το ζήτημα δεν είναι η νομιμότητα των έργων, αλλά κατά πόσο αντέχουν αυτές οι εκτάσεις να γίνονται οποιεσδήποτε εργασίες.

Στο φόντο συνεχίζεται η συζήτηση για το αν και κατά πόσο πρέπει να υπάρχουν περιοχές χωρίς καθόλου αιολικά ή φωτοβολταϊκά, σαν τα «απάτητα βουνά», συζήτηση που έχει ξεθυμάνει όπως φαίνεται.

Ένα κεντρικό πια ερώτημα όμως είναι αν μπορεί να υπάρξει μία συνολικά νέα κατεύθυνση για τη χώρα στην παραγωγή και την κατανάλωση ενέργειας. Γιατί είναι φανερό πια ότι όσο διατηρείται σε υψηλά επίπεδα η ζήτηση και η κατανάλωση ενέργειας, θα αναζητούνται όλο και περισσότερες πηγές ενέργειας.Το κλειδί συνεπώς στη συζήτηση δεν είναι μόνο αν πρέπει ή όχι να γίνονται εξορύξεις ή αν θα γεμίσουν τα βουνά και οι θάλασσες με ανεμογεννήτριες, αλλά ως πού θα φτάσει όλο αυτό.Υπάρχει άραγε κάποιο όριο;

Κι αν δεν υπάρξει όριο, μέσα από την κυκλική οικονομία, τον σεβασμό στο περιβάλλον και τη μείωση των ρύπων, τότε δεν θα επέλθει ποτέ κανενός επιπέδου ισορροπία και η ζήτηση ενέργειας θα επιτείνει τη διεθνή παραγωγή αυξάνοντας τα δίκτυα διανομής και τις μονάδες παραγωγής. Φαύλος κύκλος ή καλύτερα, παγίωση μίας κατάστασης που υποτίθεται θέλαμε να την αλλάξουμε. Γιατί η πράσινη μετάβαση δεν μπορεί ποτέ να γίνει αληθινή μετάβαση αν δεν αλλάξει και τους κυρίαρχους δρόμους της ενέργειας. Και δεν είναι δίκαιο να μεταφέρουμε τα προβλήματα του σήμερα στις επόμενες γενιές και τα παιδιά μας.

Προσπαθώντας να ζήσεις ελεύθερα

Μέσα στον χαμό των ημερών μπόρεσα και είδα στο cinobo την ταινία «Μπάσταρδα» του Νίκου Πάστρα, η οποία προκάλεσε μία συζήτηση και έχει βραβευτεί.

Αφηγείται την ιστορία μίας παρέας παιδιών σε ένα εξοχικό σπίτι που επιχειρούν να ζήσουν τη δική τους ουτοπία, ελεύθεροι από κάθε περιορισμό και προσαρμογή.

Οι αναφορές στη Γλυκιά Συμμορία του Νικολαΐδη είναι ευθείες ως το τέλος. Τέλος που είναι γκροτέσκο, επιτηδευμένα, κάτι που δεν κρύβει όμως τελείως και την τρυφερότητα που διασχίζει όλη την ταινία.

Η ανάγκη των νέων παιδιών να ζήσουν απλώς τις ζωές τους, να κάνουν ένα νυχτερινό μπάνιο στη θάλασσα, έχει γίνει ζητούμενο, διαπραγματεύσιμο με τους ανθρώπους που κατέχουν εξουσία και το μονοπώλιο της βίας.

Οπότε ακόμα και αν δεν είναι τόσο καλή η ταινία, όσο θα ήθελα ως προς την ανάπτυξη της ιστορίας ή τον φωτισμό επιμέρους στοιχείων σαν τα αδιέξοδα ή τις προστριβές που φέρνει μία ελευθερία χωρίς υποχρεώσεις, δεν μπορεί να μην αναγνωριστεί η θαρραλέα της ύπαρξη. Σήμερα οφείλουμε να μιλάμε ανοιχτά για ό,τι ζούμε. Και το ζήτημα της ελευθερίας είναι θεμελιακό.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr