Όσο μειώνονται οι εικόνες από τις καταστροφές στον θεσσαλικό κάμπο τόσο απομακρύνεται ίσως και αυτό το πραγματικό δέος που νιώθεις αντικρίζοντας τα μεγέθη και την δραματική κατάσταση της επόμενης ημέρας. Το πρωτόγνωρο παίρνει πλέον ένα σχήμα, από τη στιγμή που πρέπει να αντιμετωπιστούν οι συνέπειες των πλημμυρών. Κι εκεί είναι που μπαίνουμε βαθύτερα στο πρόβλημα.

Γιατί δεν είναι μόνο ο μεγάλος αριθμός των ανθρώπινων απωλειών τη μνήμη των οποίων οφείλουμε πάντα να τιμούμε. Είναι οι περιουσίες, το ζωϊκό και φυτικό κεφάλαιο που χάθηκε. Ακόμα και οι λέξεις δεν μπορούν να το ορίσουν. Τώρα αρχίζουμε και μετράμε τις απώλειες των ζώων με εκατοντάδες χιλιάδες ενώ οι εκτάσεις που τα σπίτια ή οι δρόμοι που δεν ξέρουμε ακόμα αν θα είναι λειτουργικά, είναι σε απίστευτα για άλλες εποχές νούμερα. Ποιος να το φανταζόταν παλιότερα.

Κι εδώ είναι ίσως και ένα κλειδί για να δούμε πώς θα βγούμε ως κοινωνία από την κρίση. Το πρωτόγνωρο πια έχει το σχήμα που μας επιτρέπει να το ορίσουμε. Και μπορεί τα μεγέθη να μας τρομάζουν, είναι όμως πια μετρημένα ή θα μετρηθούν οπότε θα ξέρουμε πλέον με τι έχουμε να κάνουμε. Κι αυτό θα μας δώσει ίσως και κάποια ιδέα, τον δρόμο προς την ανασυγκρότηση. Κι εδώ δεν χωράνε πια σχετικοποιήσεις, μεροληψίες ή αντιπερισπασμοί.

Το οργανωμένο κράτος θα μπορέσει να έχει ένα σχέδιο. Μπορεί να μην υπάρχουν οι πόροι, μπορεί να χρειαστούν χρόνια, όμως θα βρεθεί, πρέπει να βρεθεί η πορεία για να αποκατασταθεί η ζωή στη Θεσσαλία, στον Έβρο και όπου αλλού πληγώθηκε τους τελευταίους μήνες.

Η συνεχής πίεση των εικόνων

Σε δύσκολες ώρες σαν αυτή που περνάει ο τόπος δεν είναι παράλογο να προσπαθεί ο κόσμος να αποφύγει τη συνεχή έκθεση στον πόνο, το δράμα και την καταστροφή που περνάει μπροστά από τα μάτια του. Κι όσο κι αν η είδηση, η εικόνα από το πεδίο της τραγωδίας είναι λογικό να σε ελκύει γιατί θέλεις να έχεις μία εντύπωση από το κακό που έχει συμβεί, άλλο τόσο σε απωθεί στη συνέχεια η επανάληψη και ο πολλαπλασιασμός των εικόνων. Κάπως πρέπει να προστατευτείς προσωπικά. Άλλωστε από ένα σημείο και πέρα όλα μοιάζει να γίνονται για τον εντυπωσιασμό και τη θεαματοποίηση.

Αλλά δεν είναι μεμονωμένες πια οι κρίσεις, οπότε θα μπορούσαμε ίσως και να αλλάξουμε πιο εύκολα σελίδα. Εδώ γίνεται πια χαμός.Δεν ξέρουμε από πού να προφυλαχθούμε. Από την οικονομική κρίση και τον πόλεμο ως και τα καιρικά φαινόμενα ή τις φυσικές καταστροφές, νιώθεις ότι είσαι συνέχεια σε κατάσταση έντασης και κινδύνου.

Και πώς να αφήσεις όλα αυτά που γίνονται έξω από εσένα; Πώς να αποφύγεις να εκτεθείς σε όλες αυτές τις εικόνες;

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr