Τώρα που άρχισε ο προεκλογικός αγώνας το μοτίβο είναι το ίδιο όπως εδώ και δεκαετίες. Η εκάστοτε δημοτική αρχή προβάλλει το έργο της ενώ όσοι θέλουν να γίνουν η νέα δημοτική αρχή προβάλλουν τις δικές τους προτάσεις για έργα στο μέλλον. Λογικό αν και κάπου μπερδεύεται το πράγμα γιατί ενίοτε όσοι είναι στην αντιπολίτευση μπορεί να ήταν παλιότερα στη δημοτική αρχή και ανάποδα. Όταν τα πρόσωπα δεν αλλάζουν επί δεκαετίες όπως στα Γιάννενα, κάποιοι εκ των υποψηφίων έχουν περάσει από όλες τις θέσεις και τις πλευρές.

Το πιο δύσκολο στους υποψηφίους δημάρχους είναι να παραδεχθούν ότι υπάρχει συνέχεια στο έργο του Δήμου και στα έργα μιας πόλης. Και ότι ένα μεγάλο μέρος των έργων ανήκουν σε μεγαλύτερους σχεδιασμούς που είχαν γίνει για την ένταξη σε κάποιο χρηματοδοτικό εργαλείο όπως το ΕΣΠΑ που έχει επταετή κύκλο. Για αυτό άλλωστε μπαίνουν και οι μεγάλες πινακίδες με τα στοιχεία των συγχρηματοδοτούμενων έργων ώστε να παίρνει λίγη δόξα και η ΕΕ και όχι μόνο οι τοπικοί άρχοντες.

Υπάρχει δε και μία κατηγορία έργων που ο ίδιος ο Δήμος σχεδιάζει επί χρόνια και προσπαθεί να υλοποιήσει όταν βρίσκει πόρους. Τέτοια έργα είναι πχ τα κυκλοφοριακά και ειδικά αυτά της βιώσιμης μετακίνησης (πεζόδρομοι, δρόμοι χαμηλής όχλησης κλπ) που περιλαμβάνονται σε κυκλοφοριακές μελέτες και σχέδια που ωριμάζουν επί χρόνια.

Η συνέχεια του έργου σε μία πόλη θα μπορούσε να είναι μία αρχή για έναν πιο ουσιαστικό διάλογο με πολιτικά στοιχεία που να υπερβαίνουν τη συγκυρία και να θέτουν το ζήτημα του κεντρικού σχεδιασμού σε πιο ανώτερο επίπεδο. Αλλά μάλλον δεν θα δούμε κάτι τέτοιο ούτε σε αυτήν την προεκλογική περίοδο.

Κόσμος στα βουβά

Κυριακή πρωί τακτοποιούσα τα ξύλα στην πυλωτή. Έρχεται ένας νέος σε ηλικία, ρομά και αρχικά ρωτάει αν έχουμε ρούχα. Σπάνιο να σε ρωτάνε για ρούχα πια.

Το σύστημα της κοινωνικής πρόνοιας, όμως που έχει ο κάθε δήμος, ή άλλες ανάλογες υπηρεσίες δεν μπορεί πάντα να δει ποιος έχει ανάγκες. Ενώ οι δομές λειτουργούν πρέπει να ανανεώνεται κάθε τόσο η σχέση και με όσους έχουν μεν την ανάγκη τους αλλά είτε δεν ξέρουν πού να απευθυνθούν είτε ίσως και να το αποφεύγουν. Ειδικά με όσους δεν έχουν χαρτιά ή φοβούνται τις υπηρεσίες πρέπει να βρίσκονται εναλλακτικοί δρόμοι προσέγγισης.

Ο επισκέπτης μας, προθυμοποιήθηκε να βοηθήσει στα ξύλα. Δεν ήξερε ελληνικά και μιλούσε με νοήματα. Συνεννοηθήκαμε πάντως και τον χαιρέτησα. Συνέχισε με το μικρό του καρότσι παρακάτω για να βρει υλικά από τους κάδους.

Θυμήθηκα παλιότερα στην Αθήνα που έμεινα ένα βράδυ στο κέντρο και πρωτοάκουσα αυτούς τους μεταλλικούς θορύβους από τα καρότσια όσων έψαχναν τους κάδους τα ξημερώματα. Τώρα γίνεται προφανώς το ίδιο σε όλη τη χώρα. Στα βουβά. Κανείς δεν ρωτάει όλον αυτόν τον κόσμο των ανέστιων πώς ζει, πώς τα βγάζει πέρα. Ούτε εγώ…

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ