«Κάποιοι» χαρακτηρίζουν σαν «πολυτέλεια» θέματα που αφορούν ένα μέρος του κοινωνικού συνόλου, όπως όσους απεργούν σε ένα κλάδο.

Τους φοιτητές και τη νεολαία που αγωνίζονται για ένα καλύτερο αύριο.

Τους γιατρούς που ζητάνε πιο καλές συνθήκες εργασίας, υλικά, σύγχρονα εργαλεία, μηχανήματα και καλές αμοιβές.

Τους δασκάλους, καθηγητές,… όταν ζητάνε τα όσα πρέπει να έχουν και μισθούς που να τους αφήνουν ανεπηρέαστους στο έργο τους.

Τον κάθε  επαγγελματία, τον κάθε εργαζόμενο που θα πρέπει να ζει ξένοιαστος, αυτός και η οικογένειά του.       

Τους συνταξιούχους που πρέπει ν’ απολαμβάνουν για όσα εργάστηκαν, για όσα κόπιασαν.

Για όσους αγωνίζονται για την ισορροπία των μισθών και τις τιμές των αναγκαίων αγαθών.

Χωρίς δημοκρατία, δεν μπορεί να έχουμε κοινωνική δικαιοσύνη.

Χωρίς κοινωνική δικαιοσύνη, το μόνο που υπάρχει, που επικρατεί, είναι η αλαζονεία των πολύ λίγων και ισχυρών, αλλά όχι ευτυχισμένων!

Όσοι υπηρετούν μόνο το δικό τους συμφέρον και όχι τα συμφέροντα της μεγάλης κοινωνικής πλειονότητας, δεν μπορούν ν’ αγγίξουν την πραγματική χαρά, την ευτυχία.

Γιώργος Μακρίδης