Οι θεσμικές αρχές του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου οριοθετούν τον χώρο τους και διεκδικούν την αυτονομία τους και για τον χουλιγκανισμό έχουν να προτείνουν την απαγόρευση μετακίνησης φιλάθλων ή την αναβολή ενός αγώνα. Ως εκεί. Ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις, αυτή είναι η κατάσταση.

Όμως δολοφονήθηκε ένας νέος άνθρωπος. Για την κοινωνία αυτό είναι το όριο. Ή αυτό πρέπει να είναι το όριο. Κι αυτό πρέπει να εκφράζει με τη στάση του το κράτος. Το ελληνικό κράτος, δεν κατάφερε να προστατεύσει το βασικό που είναι η προστασία της ζωής ενός ανθρώπου, επειδή αρχικά δεν κατάφερε να προασπίσει ούτε καν τη βασική πρόβλεψη που ήταν η μη μετακίνηση των χούλιγκαν.

Είναι φανερό σε αυτήν την περίπτωση ήδη ότι βρισκόμαστε ως κράτος κάτω από το ελάχιστο όριο της διαχειριστικής επάρκειας. Και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αποδεχθεί κανένας σώφρων πολίτης τη λειτουργία ενός «ελαχίστου» κράτους. Ας κοιτάξουμε να βρούμε εκείνες τις συναινέσεις και τις συνθέσεις που να επιτρέπουν στην οργανωμένη Πολιτεία τη μέγιστη δυνατή απάντηση στις προκλήσεις των καιρών μας, με κομβικότερη αυτήν της προάσπισης της ζωής.

Η αντιμετώπιση της χουλιγκανικής βίας δεν είναι μία ακόμα πλευρά της βίας, και σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να υποτιμάται σε σχέση με άλλες μορφές εγκληματικής βίας. Αντίθετα πρέπει το έγκλημα να αντιμετωπίζεται ως σύνολο, με τα επιμέρους προφανώς χαρακτηριστικά τους, αλλά χωρίς να αποφεύγεται καμία πλευρά ή πτυχή για το πώς γεννιέται και αναπτύσσεται. Εκεί είναι που χρειάζεται η καθολική αντιμετώπιση από το οργανωμένο κράτος, από την πρόληψη και την εκπαίδευση κατά της βίας ως την καταστολή και την απόδοση δικαιοσύνης. Να μην αφεθεί ούτε ένα σημείο, περιθώριο για να επιτρέπεται η ανάπτυξη της εγκληματικής βίας.

Γέφυρα προς τον άλλον

Έχω προσέξει ότι αν ανοίξεις μια κουβέντα με κάποιον που δεν γνωρίζεις χρησιμοποιώντας φιλικούς τρόπους, τότε σύντομα σου ανοίγεται και αποκτάς επαφή. Ακόμα και σε περιπτώσεις που μπορεί να εγείρουν κάποια διαφωνία ή να έχει δημιουργηθεί κάποιο μπλέξιμο με έναν άγνωστο, αν η προσέγγιση είναι ζεστή και χρησιμοποιείται ένας λόγος που δεν σηκώνει τείχη και δεν δημιουργείται απόσταση, τότε αποκαλύπτεται ότι όλα μπορεί να γίνουν πιο εύκολο και να σκάσει και κανά χαμόγελο.

Και βλέπω όλο και πιο συχνά κόσμο που αρχικά έχει κατεβασμένο βλέμμα και σφιγμένο στόμα, αλλά μόλις βρει ένα θετικό ερέθισμα ανοίγεται, σηκώνει το κεφάλι και ανταποκρίνεται στο κάλεσμα.

Μοιάζει όχι τόσο να είναι θυμωμένος ο κόσμος πια, αλλά μαζεμένος, στενοχωρημένος. Και υπάρχουν πολλά πλέον γύρω μας που μας κάνουν να μαζευόμαστε.

Το θέμα είναι να βρούμε τρόπους να το ξεπερνάμε, να αλλάζουμε έστω και για λίγο διάθεση. Κι ίσως ένας καλός λόγος και ένα άνοιγμα στον άλλο, να είναι και μία καλή γέφυρα. Ας το δοκιμάσουμε τουλάχιστον και ας μην περιοριζόμαστε συνέχεια στον δικό μας μικρόκοσμο.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr