H μείωση των εισακτέων στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων είναι ένα πολυσύνθετο πρόβλημα που απαιτεί και ένα πλέγμα παρεμβάσεων και λύσεων.

Από μόνη της η μείωση του αριθμού των πρωτοετών φοιτητών θα μπορούσε να μην έχει μεγάλες συνέπειες. Για παράδειγμα μειώνει και τις ανάγκες για περισσότερο διδακτικό προσωπικό, υποδομές και εξοπλισμό. Αλλά εδώ είναι και ένα λεπτό σημείο το οποίο έχει έρθει στο επίκεντρο των συζητήσεων πολλά χρόνια τώρα: Πόσους φοιτητές χρειάζεται η χώρα και τα ελληνικά πανεπιστήμια;

Από την άλλη, αυτή η συζήτηση θα μπορούσε να είναι παράλληλη με την ακόμα μεγαλύτερη για το τι περιμένουμε από την ανώτατη εκπαίδευση συνολικά και να αφορά τα αρμόδια θεσμικά όργανα, τις πολιτικές δυνάμεις κλπ.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως, το πρόβλημα είναι πιο συγκεκριμένο: θα μπορούσε να έχει το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων όπως και άλλα ιδρύματα περισσότερους φοιτητές, αλλά μετά την ανακοίνωση των βάσεων αποδείχτηκε ότι αυτές οι θέσεις μένουν κενές.

Μια κατεύθυνση συνεπώς θα μπορούσε να είναι τι γίνεται με την ελάχιστη βάση εισαγωγής, πώς θα γίνει να αποτελεί πρώτη επιλογή για τους υποψηφίους μία σχολή των Ιωαννίνων κ.α..

Πάντως, ό,τι κι αν αποφασιστεί προς αυτήν την κατεύθυνση, χωρίς τη στήριξη της Πολιτείας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και τα ελληνικά πανεπιστήμια, καλύτερες προοπτικές μην περιμένουμε να ανοίξουν. Χωρίς περισσότερους καθηγητές, χωρίς ενδυνάμωση του ερευνητικού τομέα, χωρίς υλικοτεχνικές υποδομές και χρηματοδότηση, μην νομίζουμε ότι θα επιλυθούν τα προβλήματα που ανακύπτουν.

Ένα θέμα που θα μπορούσε επίσης να συζητηθεί τοπικά είναι η ανάγκη που δημιουργείται σε θέσεις εργασίας πτυχιούχων στην όλο και αυξανόμενη δυναμική των εταιριών πληροφορικής και ψηφιακών υπηρεσιών που αναπτύσσονται στα Γιάννενα. Είναι ένα πολύ συγκεκριμένο ζήτημα και οφείλουν όλες οι πλευρές να τι βάλουν υψηλά στην ατζέντα. Δεν νοείται προφανώς να δημιουργούνται θέσεις εργασίας και να μην καλύπτονται από αποφοίτους των σχολών των Ιωαννίνων που αποδεδειγμένα έχουν υψηλό επίπεδο σπουδών και ποιότητα επιστημονικού έργου.

Με την ευκαιρία του θέματος που έχει προκύψει ίσως να είναι και γίνει αφορμή για ακόμα καλύτερη επικοινωνία και συνεργασία των πανεπιστημιακών αρχών με την τοπική κοινωνία που πάντα αποτελεί ζητούμενο. Ας το δουν όσοι έχουν αρμοδιότητες και ενδιαφέρον.

«Εμένα, δεν με νοιάζει»

Καλά το ότι ζούμε σε παράλληλα σύμπαντα το έχουμε εμπεδώσει πια. Λέμε ότι είμαστε στην ίδια πόλη, στην ίδια κοινωνία, αλλά δεν βλέπουμε τις περισσότερες φορές κανέναν κοινό δρόμο και πορεία. Και αν δεν υπάρχει κάτι κοινό, δεν είμαστε και από την ίδια πλευρά.

«Και τι πειράζει», θα σου πει κάποιος. Και αυτό το ερώτημα είναι ακόμα χειρότερο γιατί δείχνει ένα σπάσιμο δεσμών, μία συναντίληψη περί του αναγκαίου. Το «δεν με νοιάζει τίποτα», είναι πολύ χειρότερο από το «δεν συμφωνώ μαζί σου».

Άλλες φορές πάλι, λες ότι δεν είναι τόσο μαύρα τα πράγματα και ότι με λίγη προσπάθεια αναφαίνεται από κάτω η παλιά αντίληψη για το «μαζί» και το «από κοινού». Βλέπεις το νοιάξιμο των ανθρώπων, το ενδιαφέρον, την ευαισθησία. Αλλά ίσως να είναι λίγο ή και για μικρό διάστημα. Να μη φτάνει.

Αυτό το πάθημα των ημερών μας, αυτή η πληγή του βαριού ατομικισμού που ξεσπά από παντού, με διάφορες αφορμές και με διάφορες μορφές. Αυτό το «δεν με νοιάζει» που νιώθεις να σφάζει το κοινωνικό και κάθε έννοια κοινής ζωής.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr