Όπως είχαμε προβλέψει το θέμα των Παιδικών Χαρών αναδεικνύεται ως σοβαρό για την τοπική κοινωνία. Και είναι για κάθε κοινωνία. Επανήλθε στο Δημοτικό Συμβούλιο χωρίς να προστεθεί κάτι καινούργιο.Η δημοτική αρχή το αντιμετωπίζει όπως και οι δημοτικές αρχές που προηγήθηκαν σαν ένα αναγκαίο έργο. Η αποκατάσταση και η πιστοποίηση στις Παιδικές Χαρές προέκυψαν όταν άλλαξαν τα προαπαιτούμενα βάσει νέων οδηγιών. Ο αναγκαίος αυτός εκσυγχρονισμός όμως προσέκρουσε πάνω στο υψηλό κόστος, το οποίο και δεν καλυπτόταν από κάποιον πάγιο κρατικό πόρο αλλά έπρεπε να περάσει μέσα από τα έργα του κάθε δήμου.Για αυτό και βλέπεις ανά την επικράτεια ξεχασμένες παιδικές χαρές.

Το ζήτημα όμως δεν είναι τεχνικής φύσεως. Ούτε προσφέρεται για πολιτική σύγκρουση. Αν υπάρχει ένα πολιτικό πεδίο είναι η ανάγκη να αντιληφθούν οι δήμοι ότι δεν πρόκειται απλώς για ένα έργο, απλώς για μία παιδική χαρά, αλλά για την αντίληψη, την προτεραιότητα στον δημόσιο, ελεύθερο χώρο.

Το δημόσιο χώρο που στη χώρα μας περιορίζεται, συμπιέζεται, περιθωριοποιείται, υποβαθμίζεται, ξεχνιέται.

Την ώρα που για τον πολίτη ο δημόσιος χώρος είναι ζωτικός, είναι κομμάτι του προσωπικού του χώρου, του τρόπου ζωής του. Για αυτό και θα πρέπει να σταματήσουμε να μιλάμε μόνο για Παιδικές Χαρές. Γιατί η Παιδικά Χαρά πχ στην πλατεία Χατζή είναι μέσα σε μέσα σε ένα υποβαθμισμένο και απαράδεκτο περιβάλλον. Όπως και χωρίς ποιοτικό δημόσιο χώρο είναι σχεδόν όλο το κέντρο. Με αυτό πρέπει να αναμετρηθεί ο Δήμος σήμερα. Χωρίς δαιμονοποιήσεις και παραταξιακές μικρότητες, αλλά με σχέδιο και βούληση.

Με τη γλυκιά γεύση του έρωτα στη ζωή

Ο έρωτας, ο γλυκός έρωτας. Ο έρωτας που είναι η ζωή, η χειρονομία προς τον άλλο, το άνοιγμα προς τα μέσα, η ελαφράδα να πετάς πάνω από τη γη και να συνομιλείς με τα αστέρια, να γίνεσαι κι εσύ ένα με τα αστέρια. Στο τέλος βλέπεις ένα γλυκόμηλο ψηλά στην άκρη της μηλιάς που ίσως να μην μπόρεσαν να το συλλέξουν, ίσως όμως και να το άφησαν έτσι για να συνεχίσει ο κύκλος της ζωής, όπως κι εμείς στο τέλος φτάνουμε να βλέπουμε τη ζωή μας με τον αναστοχασμό της εμπειρίας και την ανάμνηση της γλυκιάς γεύσης της νεότητας.

Η Σαπφώ, τα ποιήματά της, οι λέξεις της και ο βίος της σε συγχρονισμό με τις φάσεις της σελήνης συγκροτούν το θεατρικό αφήγημα που μας διηγήθηκε η Ρηνιώ Κυριαζή, σε έναν ύμνο στον λυρισμό, στο ρομαντισμό, στη βαθιά ανάγκη της καρδιάς να ξαστερέψει και να ανοιχτεί στους νέους δρόμους της χαράς, της αγάπης, της συγκίνησης.

Η παράσταση «Σαπφώ καταστερωμένη, ένα μουσικό αστροφυσικό ταξίδι» ανέβηκε το βράδυ της Τετάρτης στην αυλή του Αρχαιολογικού Μουσείου, σε αυτό το υπέροχο μπαλκόνι της πόλης στα Λιθαρίτσια με το άρωμα της νύχτας και το φως του φεγγαριού να συνοδεύουν μια εξαιρετική θεατρική δημιουργία που αλάφρυνε τις καρδιές μας και τις γέμισε με λίγη περισσότερη αγάπη.

Η μετάφραση του Παντελή Μπουκάλα η πρωτότυπη μουσική του Θοδωρή Οικονόμου και πάνω από όλα η Ρηνιώ Κυριαζή στην ερμηνεία, αυτή η εντυπωσιακή ηθοποιός που κάθε χρόνο είναι σαν να ωριμάζει όλο και περισσότερο, όλο και καλύτερα, βυθισμένη μέσα στον ελληνικό λόγο, δίνοντας φωνή σε σπουδαία κείμενα και συναντώντας τις έγνοιες και τις προσδοκίες των θεατών, όλων εμάς για μια υπέρβαση, για ένα πέταγμα.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr