Εντάξει, είναι πρώτη ημέρα, είναι οι πρώτες ώρες και είναι απολύτως λογικό να υπάρχουν συναισθηματικές, κατά το πλείστον, αντιδράσεις των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για την παραίτηση Τσίπρα…

Από την άλλη όμως, εμείς που δεν είμαστε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και παρακολουθούμε με δημοσιογραφική ματιά τα γεγονότα και προσπαθούμε να «δούμε» πίσω από τα προφανή και να διαβάσουμε όσα περισσότερα μπορούμε πίσω από τις λέξεις, έχουμε ήδη κάνει κάποιες σκέψεις…

Ήταν για παράδειγμα μία γενναία πολιτική πράξη από έναν λαοπρόβλητο ηγέτη πολιτικού κόμματος;

Κατά τον γράφοντα, όχι. Γενναιότητα θα επεδείκνυε ή θα μπορούσαμε εμείς να τη χαρακτηρίσουμε έτσι, στην περίπτωση που η ίδια απόφαση και η δήλωση γινόταν το βράδυ των εκλογών…

Τη Δευτέρα γράφαμε πως το κρίσιμο στοιχείο στον ΣΥΡΙΖΑ είναι το αν η ηγεσία θα αντέξει στη γκρίνια και την εσωστρέφεια…

Γιατί η αρχική δήλωση Τσίπρα το βράδυ των εκλογών, δεν άφηνε πολλές παρερμηνείες. Είμαι εδώ και θα είμαι εκ νέου υποψήφιος, όταν ανοίξουν οι διαδικασίες…

Αυτό είπε, αλλά χθες είπε το αντίθετο ή μάλλον κράτησε μόνο το πρώτο, ότι είναι παρών, αλλά δε θα είναι εκ νέου υποψήφιος…

Αυτό που δεν ήθελε ο Τσίπρας, εκτιμούμε, πως ήταν να ανοίξει ένας διάλογος στο κόμμα και στα όργανά του, για την αποτίμηση του αποτελέσματος και της συντριβής του ΣΥΡΙΖΑ, με τον ίδιο να παραμένει πρόεδρος…

Ενώ τώρα έχει αναλάβει στην πράξη τις ευθύνες του και περιμένει από τους άλλους να δείξουν υπευθυνότητα για να στηρίξουν το κόμμα και τις (όποιες) προοπτικές…

Φορτώνοντάς τους βέβαια και με δύο απανωτές εκλογικές αποτυχίες, που είναι βέβαιες…

Μία τον Οκτώβριο στις αυτοδιοικητικές εκλογές και μία τον Μάιο στις ευρωεκλογές…

Υπό αυτήν την έννοια, δεν ήταν και τόσο fair play, η απόφαση του Τσίπρα να παραιτηθεί τώρα, γνωρίζοντας πως μπροστά υπάρχουν κι άλλες εκλογικές μάχες με βέβαιο το εκλογικό αποτέλεσμα…

Εκτός κι αν το έκανε ακριβώς γι’ αυτό, για να τους εκθέσει δηλαδή…

Δικαιώνονται όμως από την άλλη, εκείνοι που άσκησαν κριτική στον Τσίπρα και ξιφούλκησαν εναντίον του, όταν δεν τους δόθηκε ο λόγος – όπως και σε κανέναν άλλωστε – στην Κεντρική Επιτροπή, για την αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος του Μαΐου;

Αλίμονο! Όχι φυσικά. Αυτοί κι αν δε μπορούν να αισθάνονται δικαιωμένοι με την έννοια πως ήταν οι πρώτοι που με τη στάση τους έδειξαν να ενδιαφέρονται περισσότερο πως θα ενισχύσουν την παρουσία τους στο κόμμα και λιγότερο στο πως θα πορευτεί το κόμμα στις εκλογές του Ιουνίου…

Με τούτα και με εκείνα, αυτοί που μάλλον εμφανίζονται περισσότερο δικαιωμένοι, είναι όσοι συνασπίστηκαν με τον Τσίπρα στον ΣΥΡΙΖΑ από την Προοδευτική Συμμαχία…

Κουβάλησαν το πολιτικό τους παρελθόν και το σαρκίο τους στην αρχή, κουβάλησαν και νερό στο μύλο του ΣΥΡΙΖΑ στη συνέχεια, χωρίς να πάρουν δα και ανταλλάγματα, βρισκόταν κάθε στιγμή στο στόχαστρο της «παρέας του 3%», που «μουσαφίρηδες» τους ανέβαζε και τους κατέβαζε, αλλά αυτοί τον Τσίπρα στήριζαν…

Και ως το τέλος – αν υποθέσουμε ότι το χθεσινό ήταν το τέλος του Τσίπρα – χαίρι δεν είδαν… Μόνο μην τυχόν και δεν καταφέρουν οι «ιδιοκτήτες» του ΣΥΡΙΖΑ να τα καταφέρουν και σε λίγους μήνες πέσουν γονατιστοί στα πόδια του Τσίπρα, παρακαλώντας τον να γυρίσει… Και ενισχυθούν κι οι «μουσαφίρηδες».

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ