Μία σειρά από παρεμβάσεις ανακοίνωσε ο Δήμος Ιωαννιτών, με εργασίες και επισκευές σε παρκάκια και αθλητικούς χώρους. Έδωσε δε έμφαση με δηλώσεις του δημάρχου και κατάλληλη επικοινωνιακή προώθηση.

Τέτοιου τύπου παρεμβάσεις όμως δεν θα έπρεπε να είναι θέμα. Θα έπρεπε να είναι ρουτίνα για το εργοτάξιο ενός δήμου. Και προφανώς και είναι και κομμάτι και της δουλειά του Δήμου Ιωαννιτών. Αλλού είναι το πρόβλημα. Είναι ότι πλέον οι δήμοι σηκώνουν μεγάλο μέρος των προβλημάτων των πόλεων χωρίς να έχουν ούτε το προσωπικό που τους πρέπει, ούτε την ανάλογη χρηματοδότηση.

Γιατί σήμερα για την Πολιτεία, οι δήμοι είναι ένα γραφειοκρατικό και μόνο κέντρο που αρκεί να φέρεις την ψηφιοποίηση των υπηρεσιών ώστε να τον ενισχύσεις. Που και αυτό δεν έχει γίνει ακόμα. Στην πράξη όμως οι Δήμοι είναι οι πόλεις, πόλεις που μεγαλώνουν και παρουσιάζουν ανάγκες που είναι κατά βάση αρμοδιότητας του κράτους.

Γιατί για παράδειγμα το κράτος είναι αυτό που κατευθύνει τους πόρους για τη διαχείριση των απορριμμάτων αν και η αρμοδιότητα ανήκει στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Το κράτος διαχειρίζεται τα κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης και μέσα από προγράμματα που το ίδιο λειτουργεί χρηματοδοτεί ακόμα και μικρές δράσεις.

Πώς μπορεί να επέλθει όμως μία τέτοια ισορροπία ώστε και οι σχέσεις δήμων και κεντρικού κράτους να είναι αρμονικές αλλά και τα μεγάλα προβλήματα των πόλεων να επιλύονται; Αυτό το κεντρικό ερώτημα δεν έχει συζητηθεί ποτέ με επάρκεια τέτοια ώστε να δίνει στο τέλος και τον ρόλο που της αξίζει στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Στην πράξη η εκάστοτε κυβέρνηση διατηρεί τα προνόμια του να κατευθύνει και τους πόρους και τα προγράμματα στο μεγαλύτερο βαθμό. Κάτι που φαίνεται ότι δεν μπορούν να το αλλάξουν οι δήμαρχοι.

Όταν μεταφέρεις το κόστος

Στις περισσότερες περιπτώσεις που συγκεντρώνονται ογκώδη αντικείμενα, μπάζα και σκουπίδια σε διάφορα σημεία της πόλης, αντιλαμβάνεσαι ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο το περιβαλλοντικό, αλλά είναι και μία νοοτροπία που διαμορφώνεται ενάντια στο συλλογικό και το κοινό.

Γιατί είναι γνωστό ότι αποτελεί παρανομία να πετάς μαζικά αντικείμενα που δεν είναι απορρίμματα και αντίθετα πρέπει να συνεργάζεσαι με τις δημοτικές υπηρεσίες και σε πολλές περιπτώσεις να αναλαμβάνεις και το κόστος ως ιδιώτης.

Σε αρκετές περιπτώσεις όμως ο ιδιώτης ανακαινίζει το σπίτι του για να μείνει ή να το εκμεταλλευτεί, αλλά δεν θέλει να πληρώσει για να απομακρύνει τα μπάζα τα οποία και πετά στο δρόμο. Και δεν είναι ότι παρανομεί μόνο, αλλά ότι φορτώνει στις πλάτες των άλλων συμπολιτών και του δήμου του το κόστος απομάκρυνσης όλων αυτών των υλικών όταν γίνονται βουνά.

Είναι συνεπώς μία μορφή κοινωνικοποίησης του ιδιωτικού κόστους. Η καλύτερη συνταγή για να κρασάρουν οι δήμοι, αλλά και να φορτιστούν με δυσαρέσκεια οι δημότες που είναι νόμιμοι και πληρώνουν τα δημοτικά τους τέλη. Είναι θέμα αντίληψης για την κοινή ζωή στην πόλη.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr