Στην ολοκλήρωση και της δεύτερης προεκλογικής περιόδου προέκυψε ζήτημα με την τουριστική ανάπτυξη. Σε πρώτο επίπεδο το θέμα τέθηκε από την αμιγώς οικονομική του πλευρά με αφορμή ενδείξεις ότι σε κάποιους από τους σημαντικούς τουριστικούς προορισμούς ενδέχεται να έχουν μειωθεί οι πληρότητες. Είναι ένα καμπανάκι προφανώς που όμως θα χρειαστούν κι άλλα επεισόδια για να έχουμε και ολοκληρωμένη εικόνα.

Γιατί η σεζόν στην Ελλάδα είναι πια 12μηνη σχεδόν και δεν περιορίζεται σε ένα τρίμηνο το καλοκαίρι. Μας ενδιαφέρει προφανώς η ένδειξη για μείωση των κρατήσεων ειδικά σε δημοφιλή νησιά που είναι και ναυαρχίδες του τουρισμού μας, αλλά σε συγκρατήσουμε και τις βαθύτερες αναλύσεις.

Αντίθετα πρέπει να αναπτυχθεί ακόμα περισσότερο η δεύτερη συζήτηση που άνοιξε, για την ποιότητα του τουριστικού μας προϊόντος. Επενδύουμε στην ποιότητα και την αυξημένη εμπειρία του επισκέπτη, αναπτύσσεται με ορθολογισμό αυτό το κομμάτι της οικονομίας και σε ισορροπία με το φυσικό περιβάλλον και άλλες μορφές ανάπτυξης όπως αυτήν την υπαίθρου και του παραγωγικού μοντέλου της χώρας; Είναι διασφαλισμένες οι ποιοτικές θέσεις εργασίας και ο σεβασμός σε μία υγιή αγορά;

Δεν είναι πολυτέλεια να συζητάμε αυτά τα ερωτήματα, το αντίθετο. Γιατί αν δεν τα συζητάμε, τότε ίσως αυτό που χτίζεται να έχει πήλινα πόδια αφενός και να πέσει σύντομα και αφετέρου το οικονομικό μοντέλο του τουρισμού δεν θα μπορέσει να ανεβάσει συνολικά την οικονομία της χώρας μακροπρόθεσμα.

Θα αντιτείνει κάποιος, ότι ανησυχούμε πολύ για κάτι που δεν έχει γίνει ακόμα και ίσως και να μην γίνει και ποτέ. Όμως το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας ήταν ακριβώς αυτό, ότι δεν έβλεπε το μέλλον και έπεσε σε τοίχο όταν το μέλλον αυτό ήρθε κατά πάνω της με την απειλή της χρεοκοπίας. Είπαμε να μην το επαναλάβουμε.

Μη δικαιολογούμε την αντιπολιτική

Πολλές φορές κάνουμε υπερ-αναλύσεις, τα αναλύουμε πολύ όλα και τους δίνουμε διαστάσεις ενώ αφαιρούμε από τη μεγάλη εικόνα τις μικρότερες πτυχές που μοιάζουν παράταιρες, φτωχές και άσχημες.

Με τις εκλογές δίνουμε πολύ βάρος στην κοινωνιολογική ανάλυση της ψήφου και τις κυρίαρχες πολιτικές συμπεριφορές, τις γενικές τάσεις. Και καλά κάνουμε γιατί έτσι βλέπουμε και πώς πάνε τα πράγματα και τα εντάσσουμε και στην ευρύτερη εικόνα, τη διεθνή, αφήνοντας πίσω προσεγγίσεις περί «ελληνικής περίπτωσης» και δήθεν «ιδιαιτεροτήτων».

Τι μας ξεφεύγει; Οι μικρότητες, ο ωχαδερφισμός όπως λέμε, τα ταπεινά ένστικτα, ο κυνισμός και η βιαιότητα της επιβουλής. Μέσα στην κάλπη πέφτει και ψήφος με τις χειρότερες προδιαγραφές. Μην το παραβλέπουμε και μην το υποτιμούμε. Και δεν αρκεί να το κατατάξουμε απλώς στην «ακροδεξιά» δεξαμενή ή την απολίτικη στάση.

Γιατί πλέον και η αντιπολιτική διεκδικεί κομμάτι της πολιτικής εκπροσώπησης. Και αντιπολιτική δεν είναι ούτε η διαμαρτυρία ούτε η αντίδραση στην εξουσία και το «σύστημα». Αυτά είναι τμήματα της δημοκρατίας όταν εκκινούν από μία διάθεση συμμετοχής στα κοινά έστω και μέσα από την αντίθεση. Αντιπολιτική είναι το βόλεμα, ο σκληρός ατομικισμός, η καταστροφή του «αντιπάλου», η υπονόμευση της δημοκρατίας εκ των έσω, η εκμετάλλευση για ιδιωτικούς λόγους της ψήφου.

Η αντιπολιτική δεν είναι ούτε αστεία ούτε γραφική.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr