Οδεύοντας προς το τέλος της λυρικής σαιζόν, η όπερα της Λιμόζ, έχοντας πάντα την πρόθεση να φέρει το πλατύ κοινό στο μουσικό θέατρο, αυτή τη φορά πλησιάζοντας τους νέους και μάλιστα τα παιδιά, ανέβασε επιτυχέστατα το έργο του Ζυλ Μασνέ: Η Σταχτοπούτα. Πρόκειται για ένα παραμύθι το οποίο είναι λίγο πολύ σε όλους μας γνωστό είτε στη λογοτεχνία, είτε στον κινηματογράφο. Αυτή τη φορά, ξεπερνώντας όλες τις δυσκολίες που παρουσιάζει αυτό το έργο, η Λυρική σκηνή της Λιμόζ, προσπάθησε να φέρει μικρούς και μεγάλους κοντά στα παραμύθια από την μια μεριά και από την άλλη να τους κάνει να αισθανθούν όλες τις συγκινήσεις τις οποίες προσφέρει η λυρική τέχνη μέσα από αυτό τον μύθο.
Οι αναφορές σε αυτήν την ιστορία ξεκινούν από την αρχαιότητα και η σημαντικότερη από αυτές είναι η ιστορία της Ροδόπης, του Ρωμαίου συγγραφέα Κλαυδίου Αιμιλιανού ο οποίος έγραψε στην Ελληνική γλώσσα προς τον 3ο Μ Χ αιώνα. Πολλές είναι στη συνέχεια οι αναφορές και οι ιστορίες οι οποίες είχαν γραφτεί, αλλά οι κυριότερες είναι αυτές του Γάλλου Συγγραφέα Σαρλ Περώ στο 17ο αιώνα και των αδελφών Γκριμ στον 19ο. Στο λυρικό θέατρο έχουμε δύο δημιουργίες οι οποίες εμπνεύστηκαν από την Σταχτοπούτα του Σαρλ Περώ. Πρόκειται για εκείνες του Ροσίνι και του Γάλλου μουσικοσυνθέτη Ζυλ Μασνέ. Σε αντίθεση με τον Ιταλό μουσουργό ο οποίος στέκεται στις φωνητικές δεξιοτεχνίες των τραγουδιστών μειώνοντας σε μεγάλο βαθμό το ρόλο της ορχήστρας και της χορωδίας, ο Μασνέ προσπάθησε να κάνει ένα έργο πιο σύνθετο, με ισορροπία ανάμεσα στο τραγούδι, την ορχήστρα, την χορωδία και προσθέτοντας μπαλέτο. Με απόλυτο σεβασμό στην δημιουργία του Περώ, αλλά και όλα τα στοιχεία της μετέπειτα εποχής του ιδίως στη μουσική, προέβη σε μία σύνθετη δημιουργία η οποία φαίνεται να είναι απλή και κατανοητή στο κοινό της εποχής του, αλλά και της δικής μας.
Η Μουσική, ακολουθώντας την Γαλλική παράδοση, αποσκοπεί στην έκφραση αποχρώσεων και ασφαλώς λιγότερο στην προβολή των δεξιοτεχνιών των τραγουδιστών. Εδώ θα θέλαμε να τονίσουμε την εναλλαγή μεταξύ ορχήστρας, τραγουδιού, χορού και λέξεων του λιμπρέτου. Όλα αυτά τα στοιχεία θέτουν την ανωτερότητα της ψυχικής ευγένειας απέναντι στην σκληρότητα, της ανθρώπινης προσέγγισης ενός προσώπου ή γεγονότος, χωρίς τις εξάρσεις που καταλήγουν σε θυμό ή ακόμη και σε αρνητικά συναισθήματα. Πέρα όμως από αυτά, ενυπάρχει και το ελαφρά κωμικό στοιχείο το οποίο ναι μεν σέβεται την υπόσταση των αντιτιθέμενων προσώπων απέναντι στην Σταχτοπούτα, αλλά όμως προβάλλει την ματαιότητα των λεγόμενων καθώς δε και των πράξεών τους.
Η Λυρική σκηνή της Λιμόζ για μια ακόμη φορά ανταπεξήλθε σε όλες τις προκλήσεις και δυσκολίες αυτού του έργου το οποίο ναι μεν φαίνεται απλό στο πλατύ κοινό, αλλά η δομική πλευρά που θέτει σε ισορροπία τα βασικά στοιχεία του είναι πολύπλοκη και δύσκολη στην ερμηνεία . Πέρα όμως από αυτά, θα θέλαμε να σταθούμε και στο γεγονός ότι απευθύνεται σε παιδικό και εφηβικό κοινό, χωρίς να αποκλείονται και οι ενήλικες, κάτι το οποίο ήταν ορατό στην παράσταση. Πράγματι, είναι σπάνιο να βλέπουμε αναλογικά τόσους νέους σε μια λυρική παράσταση και αυτό είναι μια πρόκληση για τους παράγοντες οι οποίοι ανεβάζουν αυτό το έργο και ασφαλώς αποτελεί μια πρόσθετη δυσκολία στη σκηνοθεσία.
Με αυτά τα χαρακτηριστικά θα θέλαμε να αναφερθούμε στην σκηνοθεσία του Ezzio Toffolutt, ο οποίος συνέλαβε την ελαφρά ειρωνεία του Μασνέ απέναντι στην μητριά της Σταχτοπούτας και των κορών της, αλλά και τόνισε την ανωτερότητα του χαρακτήρα της. Τα σκηνικά και η ενδυμασία ανταποκρινόταν σε αυτή την επιζητούμενη απλότητα και ευχερή αποδοχή του νεανικού κοινού. Ο Ιρλανδοαμερικανός διευθυντής ορχήστρας Robert Tuohy ο οποίος ήταν και ο επίσημος διευθυντής της ορχήστρας της Λιμόζ απο το 2013 μέχρι πέρυσι, ξαναβρήκε το κοινό αυτής της πόλης με μια εξαίρετη εκτέλεση αυτής της δημιουργίας προβάλλοντας τις αποχρώσεις της μουσικής και συνδυάζοντας αρμονικά τα τέσσερα μουσικά χαρακτηριστικά της Σταχτοπούτας, δηλαδή το μπαλέτο, την χορωδία την ορχήστρα και ασφαλώς το τραγούδι επί της σκηνής. Επί αυτού, θα θέλαμε να σταθούμε στην ορχήστρα η οποία ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες του διευθυντού της, αλλά και στην ευελιξία την οποία έχει συχνά δείξει και σε πολλές άλλες παραγωγές. Η Χορωδία, όπως πάντοτε, κράτησε σε υψηλό επίπεδο την παράσταση κάτω από την διεύθυνση της Arlinda Roux Majollari η οποία, είναι ένα σημείο αναφοράς για την όπερα της Λιμόζ. Η χορογραφική πλευρά της Σταχτοπούτας, έγινε πλήρως κατανοητή και αποδόθηκε πολύ καλά από την Ambra Senatore λαμβάνοντας υπόψη τη φύση και προέλευση του έργου, την εναλλαγή των στοιχείων του και το κοινό στο οποίο απευθύνεται. Κανείς από το σύνολο των ερμηνευτών δεν υστέρησε, αλλά θα μπορούσαμε να σταθούμε στην Hélène Charpentier η οποία, από πλευράς μουσικής ερμηνείας απέδωσε με πολύ καλό τρόπο χάρις στην υφή της φωνής της. Όσον αφορά την δραματική της έκφραση επί της σκηνής η υψίφωνος καλλιτέχνιδα μας έκανε να αισθανθούμε το ψυχικό μεγαλείο, το πόνο και την αγνότητα της Σταχτοπούτας. Θα ήταν μεγάλη παράληψη να μην αναφέρουμε στην Heloïse Mas στο ρόλο του πρίγκιπα. ανταποκρίθηκε σε μια ιδιαιτερότητα αυτής της όπερας όπου ο ρόλος ενός άνδρα εκφέρεται από μια μεσόφωνο γυναίκα θέτοντας έτσι στο ίδιο πλαίσιο τον πρίγκιπα και την Σταχτοπούτα.
Διακριτική η παρουσία της υψίφωνου Marie-Eve Munger στο ρόλο της Νεράιδας απέδωσε πλήρως την ανθρώπινη και συγχρόνως μεταφυσική ιδιότητα του προσώπου. Τέλος, θα μπορούσαμε να αναφερθούμε στην παρουσία του βαρύτονου Matthieu Lécloart ο οποίος μας έκανε να αισθανθούμε το δράμα του πατέρα ο οποίος ναι μεν ήταν αφανής στην αρχή , αλλά μετά από την εξέγερσή του προσέγγισε στοργικά την κόρη του. Εκτός όμως από αυτά θα θέλαμε να σταθούμε στο ύφος της φωνής του που ανταποκρίνεται στη υφή του έργου.
Η Λυρική σκηνή της Λιμόζ, για μια ακόμη φορά και σε σχετικά σύντομο διάστημα σε σχέση με την προηγούμενη παραγωγή, ανέβασε με επιτυχία αυτό το πολύπλευρο έργο και ανταποκρίθηκε στην τακτική της να φέρει το πλατύ κοινό κοντά στην λυρική τέχνη χωρίς ωστόσο να αποσκοπεί στην παραμόρφωση και αλλοίωση του έργου, διατηρώντας ωστόσο μια πολύ υψηλή ποιότητα των παραστάσεών της. Επί πλέον αυτή η παράσταση διευρύνει την πρόσβαση της όπερας ως προς το κοινό προσθέτοντας και νέους καθώς δε και παιδιά. Αυτή η πολύπλευρη και σταδιακή εξέλιξη των προθέσεων της λυρικής σκηνής, τιμά το σύνολό των μελών που την απαρτίζουν καθώς δε και την πόλη δημιουργώντας τους καλύτερους οιωνούς για το μέλλον της
Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΗΜΟΣΘΕΝΟΥΣ ΚΟΚΚΙΝΟΣ
ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ
