Η Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος στις 5 Ιουνίου συνέπεσε με την αργία του Αγίου Πνεύματος, αλλά και την προεκλογική περίοδο, οπότε αφενός χάθηκε η ευκαιρία για περισσότερες ίσως εκδηλώσεις ενώ έδωσε και την ευκαιρία στα κόμματα για να στείλουν τα δικά τους μηνύματα. Υπό κάποια έννοια το τελευταίο δεν και αρνητικό. Οι πολιτικές προσεγγίσεις στην προστασία του περιβάλλοντος χρειάζονται, είναι απαραίτητες κυρίως για να μην εμπεδώνεται η αντίληψη ότι πρόκειται για ουδέτερο και τεχνοκρατικό ζήτημα του οποίου θα μπορούσε να έρθει και η λύση με δύο τρεις κινήσεις. Αν ήταν θέμα διαχείρισης η προστασία του περιβάλλοντος ή αν απαιτούνταν η υλοποίηση κάποιων προγραμμάτων, τότε θα είχε λυθεί και δεν θα συζητάγαμε σήμερα.

Το γεγονός ότι πλέον έχουμε βάλει στη συζήτηση την Κλιματική Αλλαγή ίσως να είναι και μία κάποια πρόοδος αφού πριν από δέκα χρόνια υπήρχαν ακόμα φωνές που τη θεωρούσαν συνομωσιολογική ανακάλυψη ενώ άλλοι πίστευαν ότι δεν μας αφορά και ισχύει για κάπου μακριά.

Το πρόβλημα ξεκινάει όμως στην πραγματικότητα όχι όταν το βάλουμε στη συζήτηση, αλλά όταν ανακαλύπτουμε ότι οι πολιτικές αναχαίτισής τους πρέπει να είναι μακροχρόνιες, θα έχουν μεγάλο κόστος και το επιτυχημένο αποτέλεσμα δεν είναι δεδομένο. Ας αναλογιστούμε μόνο το μεγάλο κόστος για την αποκατάσταση ζημιών από τις απρόβλεπτες καιρικές μεταβολές. Ή από τις αλλαγές στο αναπτυξιακό μοντέλο (στη γεωργία, τον τουρισμό, τη διατροφή κλπ) από τις αλλαγές στις περιβαλλοντικές συνθήκες όπως η ξηρασία, η αύξηση της θερμοκρασίας κ.α.

Κι εδώ υπάρχει ένας νέος κίνδυνος. Ακριβώς επειδή οι πολιτικές που απαιτούνται προϋποθέτουν και μέτρα για μακρό χρονικό διάστημα, με υψηλό κόστος και σε πλανητικό επίπεδο, μπορεί να διαμορφωθεί ως ανταπάντηση και μία πολιτική άρνησης του ίδιου του προβλήματος. Οι φωνές που λένε ότι δεν χρειάζεται να πληρώσουμε εμείς  σήμερα ένα κόστος που πλήξει τον κόσμος στο μέλλον, με άλλα λόγια μια λογική τύπου «εμείς να είμαστε καλά, σήμερα», μπορεί να γίνει ακόμα και πολιτική επιλογή από κάθε λογής προσδοκούντες την εξουσία και οφέλη.

Για αυτό και χρειάζεται ολοκληρωμένο πλάνο πολιτικών προστασίας του περιβάλλοντος, σύγκρουση με συμφέροντας υπέρ του δημοσίου συμφέροντος, ανάληψη του πολιτικού κόστος, ευρείες συναινέσεις και ισχυρή βούληση. Υπάρχουν αυτά τα στοιχεία σήμερα,άραγε; Δεν είναι σίγουρο.

Ο κόσμος μαζεύεται συνέχεια

Έχει ανοίξει όλη αυτή η κουβέντα για το αν έχουν ή δεν έχουν λεφτά οι Έλληνες, τι γίνεται με τη φτώχεια, πώς υλοποιούνται όλες αυτές οι έξοδοι των τριημέρων, πού είναι οι ανισότητες κλπ.

Αν η κουβέντα ανοίγει μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει κάποιες κομματικές νόρμες ή να δείξει πόσο καλά πάει, πρόσκαιρα η κυβέρνηση, δεν θα πάει και μακριά ως κουβέντα. Γιατί δεν θα πατάει πάνω σε πραγματικές ανάγκες.

Και είναι ένα έργο που το είχαμε ξαναδεί και στη μεγάλη κρίση όταν πολλοί έλεγαν ότι δεν υπάρχει η κρίση όσο τα νοικοκυριά ξοδεύουν και η αγορά κινείται.

Τότε ήταν πιο σαφές και οριοθετημένο το πρόβλημα: Χάθηκε πάνω από το 25% του ΑΕΠ της χώρας, σαν να είχαμε περάσει πόλεμο.

Τώρα δεν είναι τόσο ξεκάθαρες οι μεταβολές. Όμως η ίδια η εμπειρία λέει ότι τα πράγματα δεν είναι καλά και αυτό φαίνεται και μέσα από αριθμούς όπως είναι η ακρίβεια. Η αύξηση των τιμών σε συνδυασμό με την αύξηση των επιτοκίων έχει λυγίσει τα νοικοκυριά.

Κι αυτό δεν έρχεται σε αντίθεση με το φαινόμενο να ταξιδεύουν για τριήμερο πολλοί Έλληνες. Γιατί υπάρχουν και άδηλα και μη φορολογούμενα εισοδήματα, αλλά και γιατί τελικά παρά τις εξόδους, ξοδεύονται λιγότερα λεφτά και υπάρχουν και κλάδοι με μείωση της κατανάλωσης. Αλλιώς, ο κόσμος μαζεύεται συνέχεια. Χωρίς να σημαίνει ότι κάθεται και μέσα κλεισμένος να κλαίγεται.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr