Ο φάκελος της παραχώρησης του στρατοπέδου Βελισσαρίου είναι ίσως το σημαντικότερο ζήτημα που έχει μπροστά της η πόλη των Ιωαννίνων, η μεγαλύτερη πρόκληση. Έρχεται όμως σε μία συγκυρία που δεν είναι εύκολη, κυρίως γιατί διανύουμε το τελευταίο μέρος της θητείας της δημοτικής αρχής. Άτυπα είμαστε σε προεκλογική περίοδο εδώ και κάποιους μήνες και η ένταση θα αυξηθεί μόλις τελειώσουν και οι εθνικές εκλογές.

Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, αυτό που θα μπορούσε να κάνει κατ’αρχάς η δημοτική αρχή είναι να διερευνήσει το θεσμικό πλαίσιο της παραχώρησης και ως ένα βαθμό να δεσμεύσει τη νέα κυβέρνηση για τα επόμενα βήματα.

Στην πράξη προτεραιότητα είναι να εξασφαλιστεί και θεσμικά η παραχώρηση.

Από εκεί και πέρα, ο όποιος χρήσιμος χρόνος υπάρχει, που στην ουσία είναι ένα δίμηνο, Ιούλιος – Αύγουστος, θα μπορούσε να αξιοποιηθεί και με την κατάθεση ενός περιγράμματος προτάσεων. Να ξέρουμε πάνω κάτω τι θέλουμε από το χώρο που θα παραχωρηθεί και πώς θα δρομολογηθούν οι σχετικές μελέτες. Σε αυτό το διάστημα θα κριθούν και οι παρατάξεις του δημοτικού συμβουλίου όπως και αυτές που σκοπεύουν να κατέβουν στις εκλογές.

Το θέμα του στρατοπέδου έχει την ιδιότητα να έρχεται μεν ως νέο στην επικαιρότητα, αλλά να είναι πολύ παλιό στην ατζέντα των τοπικών θεμάτων. Κι όποιος ασχολείται με τα κοινά της πόλης δεν μπορεί να μην έχει δημιουργήσει μία άποψη για το τι μπορεί να γίνει. Άλλωστε ο ίδιος ο χώρος φωνάζει από μακριά στο πώς θα γίνει χρήσιμος στην ανάπτυξη της πόλης. Αλλά αυτό πρέπει να γίνει σχέδιο πάνω στο τραπέζι και ολοκληρωμένη πρόταση.

Και επί αυτού, σε πολιτικό επίπεδο θα κριθούν όλοι. Ο καιρός που έλεγες γενικότητες και ευχολόγια, πέρασε. Σήμερα θέλει όραμα, τεχνοκρατική επάρκεια και πολιτική αντίληψη υπέρ των συμφερόντων της κοινότητας και του συλλογικού καλού.

Λύσεις στην εργασία με κοινωνική γείωση

Είναι δύσκολο ζήτημα οι εργασιακές σχέσεις ειδικά των νέων. Πάλι υπάρχουν διαμαρτυρίες για την τουριστική αγορά και τις εποχικές δουλειές ενώ σταθερά υπάρχει ένα ζήτημα με το ύψος των αμοιβών. Μη νομίζουμε ότι δεν απασχολεί κάτι ανάλογο και τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες και μάλιστα εδώ και πολλά χρόνια. Υπάρχει ένα δομικό θα το λέγαμε πια πρόβλημα με την εργασία, τους μισθούς και το ασφαλιστικό σύστημα με προεκτάσεις στη μορφή που παίρνει ο καπιταλισμός, στην ανάπτυξη της άυλης εργασίας και των υπηρεσιών και σε συνάρτηση με το δημογραφικό στον προηγμένο κόσμο.

Παρ’ όλα αυτά δεν βοηθάει και να ανοίγει κάθε φορά όλη αυτή η συζήτηση γιατί δεν βγαίνει και άκρη στο τέλος.Όταν χρειάζεται να ανέβει το μεροκάματο στις δουλειές του καλοκαιριού δεν μπορεί να κάνεις κουβέντα και για την παγκοσμιοποίηση ταυτόχρονα.

Θα βοηθούσε όμως να δοθούν κάποιες λύσεις που άπτονται της εργασίας.Για παράδειγμα πρέπει να βρεθούν σπίτια στα νησιά για να μένουν οι εκπαιδευτικοί, οι γιατροί αλλά και οι απασχολούμενοι στην εστίαση. Αυτό είναι ένα ελληνικό κυρίως πρόβλημα λόγω της πολύ μεγάλης αύξησης του τουρισμού.

Και βέβαια πρέπει να ανακοπεί το ρεύμα εξόδου εργαζομένων και επιστημόνων προς το εξωτερικό γιατί αυτό φτωχαίνει πολλαπλά τη χώρα.

Είναι σημεία που πρέπει να τα δούμε άμεσα και από κάτω προς τα πάνω, με γείωση μέσα στην κοινωνία ώστε να μην αυξηθούν κι άλλο οι προβληματικές τάσεις.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr