Καταγράφεται μία αμηχανία της κοινής γνώμης με την προοπτική της νέας εκλογικής μάχης στις 25 Ιουνίου. Και αυτό πηγάζει κατ’ αρχάς από το αποτέλεσμα των εκλογών που δημιούργησε μία σειρά από «σεισμούς», η επίδραση των οποίων ακόμα είναι υπό εκτίμηση.

Η αντίφαση που εντοπίζεται είναι ότι πάμε σε εκλογές ενώ το πρώτο κόμμα έχει 41% και δεν απειλείται σε καμία περίπτωση από την αντιπολίτευση.

Θυμίζουμε ότι η ανάλογη περίπτωση διπλών εκλογών το 2012 προέκυψε μετά τα επιπέδου 20% και κάτω που είχαν πάρει τα τρία πρώτα κόμματα.

Στη σημερινή περίπτωση, το πρόβλημα είναι ότι κανένα από τα κόμματα δεν θέλησε να ανοίξει τα χαρτιά του για τη συγκρότηση συμμαχικής κυβέρνησης προ των εκλογών που όλοι γνώριζαν ότι θα γίνουν με απλή αναλογική. Αυτή άλλωστε ήταν και η αποτυχία της απλής αναλογικής αλά ελληνικά.

Γιατί απλή αναλογική ισχύει σε αρκετά ευρωπαϊκά κράτη με διάφορες εκδοχές, σε όλες τις περιπτώσεις όμως γίνεται σαφές στους πολίτες κατά την προεκλογική περίοδο, με ποιο πρόγραμμα και με ποιες συγκλίσεις θα μπορούσε το κάθε κόμμα να συμμετέχει σε μία κυβερνητική συμμαχία. Εδώ ούτε καν στο ίδιο τραπέζι διαλόγου δεν κάθησαν οι πολιτικοί αρχηγοί.

Από εκεί και πέρα και με την 21η Μάη να αποτελεί ήδη παρελθόν που θα επικυρωθεί και με τη διάλυση της Βουλής τη Δευτέρα, θα πρέπει να διασαφηνιστεί ότι στις 25 Ιουνίου δεν θα έχουμε κάποιον «2ο γύρο». Αυτό λέγεται κατ’ ευφημισμόν ή με κάποια σκοπιμότητα από όσους ίσως να θέλουν να υποτιμήσουν τις πιθανές αλλαγές θα μπορούσε να επιφέρει μία νέα εκλογική μάχη. Γιατί η 25η Ιουνίου είναι μία νέα εκλογική μάχη ανεξάρτητα και αν εκτιμούμε ότι δεν θα αλλάξει τη μεγάλη εικόνα. Υπάρχουν και επιμέρους, μικρότερες εικόνες, στοιχήματα που κρύβει αυτή η κάλπη. Κι όπως έδειξε και η 21η Μαΐου καμιά φορά δεν ξέρεις, ούτε μπορείς να προβλέψεις τι μπορεί να βγάλει μία κάλπη.

Άσε με να κάνω λάθος

Η πιο κοντινή συμπεριφορά του αθλήματος στην «ποδοσφαιροποίηση» της πολιτικής, είναι οι «σταλεγάκηδες». Όλοι εκείνοι που εκ των υστέρων σου λένε ότι στα είχαν πει και τα είχαν προβλέψει όλα- κι ας μην το θυμάσαι εσύ βέβαια.

Είναι το αντίστοιχο του «προπονητή της κερκίδας» του λεγόμενου, εκείνου δηλαδή που από τη θέση του στην κερκίδα ξέρει τι πρέπει να κάνει ο προπονητής μέσα στο γήπεδο και έχει θεμελιώδη άποψη, συχνά χωρίς να έχει παίξει μπάλα ποτέ του. Ο συγκεκριμένος ακούγεται δυνατότερα όταν χάνει η ομάδα του.

Το να νομίζουμε ότι δεν ξέρουν από πολιτική οι ηγεσίες των κομμάτων και «δεν μας ακούνε», είναι μία μορφή λαϊκής αλαζονείας που προσπαθεί να συναγωνιστεί την υπαρκτή όντως τάση συχνά των επιτελείων να μην ακούνε κανέναν, πόσο μάλλον τον απλό πολίτη.

Παρ’ όλα αυτά είναι ανόητο να πιστεύουμε ότι τα λάθη που επισημαίνουμε εμείς δεν τα γνωρίζουν στην ηγεσία ενός κόμματος. Ακόμα και τα πιο μικρά κόμματα έχουν αναλυτές και τα εξετάζουν όλα τα σενάρια.

Τότε γιατί κάνουν λάθος; Για δύο λόγους: Γιατί συχνά υποτιμάς τη μία επιλογή έναντι της άλλης και γιατί άλλες φορές απλώς δεν έχεις άλλες δυνατότητες να αλλάξεις και να ελιχθείς. Όπως γίνεται και στις ζωές μας που πολλές φορές απλώς δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr