Υπάρχει ένα ζήτημα με το αν ο κόσμος συμμετέχει στην προεκλογική κίνηση και ενδιαφέρεται για τις εκλογές ή έχει κάτσει στον καναπέ του και εκδηλώνει την αδιαφορία του. Η απάντηση είναι έτσι και έτσι.

Όσο περνάνε οι ημέρες σαφώς αυξάνεται το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης. Αυτό μην περιμένουμε να το δούμε με τη συμμετοχή στις περιοδείες των πολιτικών αρχηγών που χαρακτηρίζονται για μία ακόμα φορά από μικρότερη συμμετοχή σε σχέση με τις συγκεντρώσεις των προηγούμενων δεκαετιών. Τώρα πια άλλωστε υπάρχουν πολύ περισσότερα μέσα στη διάθεση των ψηφοφόρων ώστε να δουν ανά πάσα στιγμή ζωντανά μία συγκέντρωση, ακόμα και μέσα από το κινητό τους ενώ υπάρχει συνέχεια πολύ διαθέσιμο υλικό με δηλώσεις, βίντεο κλπ.

Ακριβώς σε αυτό το πεδίο φαίνεται να προκύπτει και ένα μέρος του αυξημένου ενδιαφέροντος αφού καταναλώνεται και χρόνος και διαθεσιμότητα για τα νέα μέσα και το νέας μορφής περιεχόμενο. Ειδικά οι νεότεροι γνωρίζουν όλο και περισσότερο τον λόγο των κομμάτων μέσα από πλατφόρμες και νέες μορφής υλικά επικοινωνίας.

Μία διαφοροποίηση επίσης σε σχέση με παλιότερες εκλογικές μάχες είναι ο πολύ αυξημένος ρόλος που έχουν πλέον οι υποψήφιοι των κομμάτων, τουλάχιστον για τα τρία πρώτα κόμματα. Πλέον οι νομαρχιακές οργανώσεις ή άλλα στελέχη παίζουν μικρότερο ρόλο στην καμπάνια σε σχέση με τους υποψηφίους που αναπτύσσουν μία έντονη διαπροσωπική σχέση με τον κόσμο. Παγιώνεται ο τύπος καμπάνιας door to door που λένε και στην Αμερική.

Τελος, αυτή η εκλογική μάχη επικεντρώνεται κυρίως στο ποιο κόμμα είναι ικανό να κυβερνήσει τη χώρα και λιγότερο στο πρόγραμμα και τις ιδεολογικές αντιθέσεις. Αυτό εμποδίζει την οριοθέτηση του σώματος των ψηφοφόρων με σκληρές διαχωριστικές γραμμές οπότε δεν φαίνονται ή δεν εκδηλώνονται συχνά και οι επιλογές που κάνει ο κόσμος. Όσο περνάνε πάντως οι μέρες θα αλλάζει το κλίμα και ίσως να δούμε περισσότερη συμμετοχή και των πολιτών.

Δεν είμαστε και ξεχωριστή περίπτωση

Καμιά φορά με τις εκλογές διαχέεται η πεποίθηση ότι όλα αυτά αφορούν μόνο εμάς και ότι μόνο στην Ελλάδα γίνονται. Είναι βέβαια και αυτή η αίσθηση που θέλουμε να έχουμε, ότι είμαστε ξεχωριστοί, μοναδικοί και μπορούμε να κάνουμε τα πάντα με ένα ιδιαίτερο ελληνικό τρόπο που δεν τον ξέρουν «έξω».

Λογικά πάντως όλο και περισσότεροι θα έχουν καταλάβει πια ότι και σε άλλες χώρες έχουν ανάλογα προβλήματα και ότι και στις εκλογές οι λύσεις που παρουσιάζονται από τα κόμματα, δεν έχουν πέσει από τον ελληνικό ουρανό, αλλά προέρχονται από μία κοινή ευρωπαϊκή και όχι μόνο εμπειρία.

Ακόμα και αυτό το κλισέ ότι η απλή αναλογική «δεν ταιριάζει» με την ελληνική κοινωνία, δεν στέκει όταν ακούς για κυβερνήσεις σε πολλές χώρες πια να προέρχονται από τη συμμαχία μικρών κομμάτων που βγαίνουν μέσα από αναλογικά συστήματα. Ακόμα και το 30% στις κάλπες που για την Ελλάδα μοιάζει λίγο, σε πολλές χώρες είναι υψηλό ποσοστό για ισχυρά κόμματα.

Μοιάζει να αλλάζουν οι συνήθειές μας και οι νοοτροπίες μας όσο κατανοούμε ότι είμαστε κομμάτι μιας διεθνούς πια κατάστασης. Κι αυτό είναι μάλλον καλό.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr