Την Κυριακή είχαμε την ευκαιρία να επισκεφτούμε το νέο Αρχαιολογικό Μουσείο των Αιγών. Συνδυάσαμε μια σειρά από υποχρεώσεις και επιλογές κι επειδή όταν αναβάλλεις τέτοιες επισκέψεις ίσως να μην τις κάνεις και ποτέ στο μέλλον, καταφέραμε και φτάσαμε ως τη Βεργίνα. Και δεν χάσαμε, το αντίθετο.

Τους Βασιλικούς Τάφους της Βεργίνας τους είχαμε ξαναδεί, πλέον όμως είναι ο συνδυασμός των δύο μουσειακών χώρων συν των άλλων αρχαιολογικών χώρων που αλλάζει το επίπεδο της εμπειρίας.

Το νέο Πολυκεντρικό Μουσείο των Αιγών με το κεντρικό του κτίριο, βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα μετά την έξοδο της Εγνατίας στη Βέροια και το συναντάς πρώτο, πριν από τη Βεργίνα. Έχει ενιαίο εισιτήριο με τους Τάφους της Βεργίνας και τους άλλους χώρους, οπότε είναι θέμα επιλογής από πού θα ξεκινήσει κάποιος την περιήγηση.

Πρόκειται για ένα πολύ σύγχρονο και εντυπωσιακό κτίριο το οποίο αποκαλύπτει τη σημασία του, μόλις περάσεις την είσοδο. Εκεί είναι και η κορυφαία του πρόταση, η εμπειρία του χώρου των ανακτόρων, των δημοσίων χώρων, της πόλης. Αισθάνεσαι τις διαστάσεις, τα μεγέθη και την πολυτέλεια της μητρόπολης. Και στη συνέχεια στις αίθουσες γύρω βλέπεις τα τεκμήρια ενός πολιτισμού που άνθισε κυριολεκτικά, την ακμή των Μακεδόνων. Από τα καρφιά των ξύλινων τμημάτων των τάφων ως τα κοσμήματα και τα στεφάνια που διασώθηκαν από τη σύληση, από τα νομίσματα ως τα όπλα, από τα αγάλματα ως τα είδη της καθημερινής ζωής, στην ουσία έχεις να κάνεις με την αφήγηση ενός ολόκληρου κόσμου. Φεύγοντας έχεις την αίσθηση ότι θέλεις κι άλλο.

Κι αυτή είναι στην ουσία η συνεισφορά του νέου μουσείου που μπορεί να λειτουργήσει ως είσοδος στην ιστορία της αρχαίας Μακεδονίας. Γιατί οι Βασιλικοί Τάφοι είναι πολύ πιο εντυπωσιακοί προφανώς και αφήνουν ένα βαθύ αποτύπωμα στον επισκέπτη, αλλά είναι ένα κομμάτι μόνο της ιστορίας. Κι ας είναι όντως οι νεκροπόλεις πραγματικοί «θησαυροί» μνήμης, γοητεύοντας αυτόν που περνάει το όριο, τον σημερινό επισκέπτη που έχει την τύχη να αφήνει το βλέμμα του εκεί που βασίλευε το σκοτάδι. Αλλά όλα αυτά μπορεί να τα ανακαλύψει ο καθένας μόνος του.

Αξίζει η επίσκεψη στη Βεργίνα.   

Μία παρουσίαση που τη χαρήκαμε

Τη χαρήκαμε πολύ την παρουσίαση του Γιάννη Πάσχου το Σάββατο το πρωί στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου στη Θεσσαλονίκη. Παρουσίασε το «Χρονικό ενός δυσλεκτικού» που έγραψε και εκδόθηκε από τις εξαιρετικές εκδόσεις «Περισπωμένη» και πάει πολύ καλά. Και μόνο ότι έκανε παρουσίαση ο Γιάννης Πάσχος ήταν μία είδηση, αφού δεν το συνηθίζει.

Ήταν πολύ καλός, απολαυστικός. Μίλησε για το βιβλίο του με τον τρόπο που ήθελε κι εμείς να το διαβάζουμε. Όχι ως μία μαρτυρία, μία εμπειρία «επιβίωσης» ή αναφορά σε κάποιο κατόρθωμα αυτοβελτίωσης, όλα αυτά που μας κατακλύζουν τελευταία. Το «Χρονικό ενός δυσλεκτικού» ξεκινάει ως αυτοβιογραφία από τα παιδικά του χρόνια όταν δεν καταλαβαίνει γιατί «δεν παίρνει τα γράμματα», κλείνοντας τον κύκλο όταν σε πολύ μεγαλύτερη ηλικία, καταξιωμένος πανεπιστημιακός και λογοτέχνης «ανακαλύπτει» και τη δυσλεξία. Στην ουσία όμως ο Γιάννης Πάσχος γράφει για το πάθος για ζωή, για τη μύηση στον κόσμο της βαθύτερης εμπειρίας που είναι η ζωή όταν μεγαλώνεις, για την προσπάθεια να βρεις τον χώρο σου, για την ελευθερία. Τη ζωτικότητα της ελευθερίας. Κάτι που βρίσκουμε σε όλο του το έργο μέχρι σήμερα ποιητικό και πεζογραφικό.

Σε πολλά από τα διηγήματά του και τις μικρές ιστορίες που έχει βγάλει, μου άρεσε ο ρεαλισμός και η αφηγηματικότητα, αλλά ο ίδιος προχωρούσε πάντα στις πιο μέσα ιστορίες, στις άλλες πραγματικότητες κάτι που απογείωσε στις Μαγικές ιστορίες του Δον Ντομίνγκο. Στην παρουσίαση του Σαββάτου από το κοινό αναφέρθηκαν στον παρηγορητικό λόγο που βγαίνει μέσα από το «Χρονικό». Ισχύουν όλα αυτά προφανώς γιατί δείχνουν και πώς διαβάζουν οι αναγνώστες.

Για μένα όμως αυτή η σπουδή στο να βρεις τη φωνή σου, τη ζωή σου και η χειραφέτηση, ο δρόμος προς την ελευθερία είναι πάντα ο πυρήνας όσων βρίσκω διαβάζοντας τα βιβλία του Γιάννη Πάσχου.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr