Η πόλη δεν είναι ίδια για όλους. Υπάρχουν στιγμές όμως, που μπορεί να χωρά τους περισσότερους, αν και πάντα θα αφήνει κάποιους απ’ έξω.

Το ποδόσφαιρο είναι μία τέτοια στιγμή. Εμείς είμαστε λαϊκή οικογένεια και οι δικοί μου έχουν καταγωγή από τα χωριά του Ξηροβουνίου, άρα στα τέλη του ’60 η Καλούτσιανη ταίριαζε για να βρουν σπίτι. Στην πλατεία δεν ανεβαίναμε κι ας ήταν πέντε λεπτά, κινούμασταν ως το Τζαμί, την Αγία Μαρίνα, κάτω στη Σκάλα που ήταν πιο παλιά η λαϊκή. Οριζόντια, στα μέτρα μας, όχι κάθετα. Για τον ΠΑΣ όμως, περνάγαμε ευθεία την πλατεία και πηγαίναμε στο γήπεδο τις Κυριακές. Θυμάμαι μια εικόνα με το γήπεδο με χώμα, άρα ήμουν έξι εφτά χρονών στα τσιμέντα. Θυμάμαι και που έφυγε ο Αλβαρέζ. Μετά το ’80 που έπαιζα βόλεϊ στον ΑΓΣΙ έπαιρνα το λεωφορείο και έφτανα στο Γυμναστήριο στη Λιμνοπούλα που ήταν στην άλλη άκρη της πόλης, μέσα σε χωράφια και ανοιχτούς χώρους. Ταξίδι.

Και η πολιτική αλλάζει την πόλη, ειδικά όταν μυρίζει ρήξη. Στις δύο μεγάλες συγκεντρώσεις του Ανδρέα το ’81 στο Ρολόι και το ’85 στην πλατεία πάλι ανεβήκαμε προς το κέντρο, χιλιάδες κόσμος. Εξοικείωση με το κέντρο.

Και το σχολείο βέβαια. Δύο τρία γυμνάσια είχε η πόλη, για να φτάσω ως κάτω στο 2ο έπρεπε να περνάω κάθε μέρα από τα σκαλάκια στην πλατεία και κάτω προς  το ΚΤΕΛ. Δύο τάξεις στο 1ο Λύκειο πήγαμε στο καινούργιο στην Κιάφα, ξύπναγα στις 8 και έφτανα με ανεκτική καθυστέρηση.

Σιγά σιγά μεγαλώνοντας ήταν πιο εύκολο να κάνεις μεγαλύτερες βόλτες. Άλλαζε και η πόλη, γινόταν πιο ανοιχτή. Τα σινεμά ήταν στο κέντρο, οι καφετέριες γίνονταν περισσότερες, το Μαντζάτο ήταν σαν μαγική πύλη. Αλλάξαμε σπίτια, αλλάξαμε δρόμους. Μετά τα μέσα του ’80 τα Γιάννενα ήταν μία σύγχρονη πόλη, όσο κι αν κόχλαζαν από κάτω οι διαχωρισμοί, οι ανισότητες και οι συντηρητισμοί με το άρωμα του εμφυλίου. Πάντα έχει από κάτω γραμμές και όρια.

Δεν νομίζω ότι χρειάζεται κάποιο είδος νοσταλγίας για την παλιά πόλη. Αγώνα έκανε ο κόσμος για την κατοικήσει και να τα καταφέρει. Αγώνα κάνει ακόμα κι ας άλλαξε πολλές μορφές. Ας το έχουν υπόψη όσοι προορίζονται να τη διοικήσουν.

Εκείνοι που τους αλλάζει η εξουσία

Ένα καλό κριτήριο για να κρίνεις τον άνθρωπο είναι πώς συμπεριφέρεται όταν είναι στα πάνω του, όταν έχει κάνει κάποια επιτυχία, όταν κατέχει εξουσία και δύναμη, όταν νιώθει ανώτερος. Τότε είναι που φαίνεται ο αληθινός του εαυτός. Και είναι κάτι που γνωρίζω μετά από τόσα χρόνια εμπειρία με την πολιτική, τις εκλογές, έχοντας δει εκατοντάδες ανθρώπους να εκλέγονται ή να παίρνουν θέσεις σε αυτά τα 30 χρόνια που δημοσιογραφώ.

Και δεν είναι τόσο οι πολιτικές θέσεις ή οι κρίσιμες επιλογές που με κάνουν να κρίνω. Όλοι οι πολιτικοί έχουν θέσεις και συχνά διαφωνούμε, ανοιχτά και ειλικρινά. Προφανώς κρίνεις κάποιον κι από τις θέσεις του, αν και έχει ενδιαφέρον ότι υπάρχουν κάποιοι που ξεχωρίζουν γιατί σέβονται τις άλλες απόψεις και έχουν κουλτούρα διαλόγου και ανοχής. Οι λιγότεροι προφανώς.

Αλλά οι λεπτομέρειες είναι περισσότερες. Για παράδειγμα εκείνος, άνδρας ή γυναίκα δεν έχει σημασία, που μόλις εκλεγεί σταματά να σηκώνει το τηλέφωνο. Δεν το σηκώνει όταν τον παίρνεις εσύ, αλλά δεν θα σε καλέσει και ποτέ ο ίδιος. Κλασικό δείγμα ανθρώπων που δρουν μόνο χειριστικά και νομίζοντας ότι όλα είναι «αξιοποιήσιμα»… πριν εκλεγούν όταν έχουν κι ανοιχτό το τηλέφωνο.

Μετά είναι εκείνοι που κάνουν πως δεν σε βλέπουν στο δρόμο. Στην επαρχία πάντα συναντιέσαι, αλλά είναι κι εκείνοι που δεν πολυθέλουν μόλις καβαλήσουν την εξουσία κι αλλάζουν δρόμο.

Και είναι κι εκείνοι τέλος που έχουν να πουν έναν καλό λόγο μόνο όταν νομίζουν ότι σε χρειάζονται. Μετά μπορεί να το γυρίσουν κι ανάποδα.

Αν και συνήθως τέτοιες συμπεριφορές και μικρότητες κρατάνε μία τετραετία. Μόλις προκηρυχθούν οι εκλογές αλλάζουν. Οπότε διανύουμε… φάση αλλαγής για αρκετούς. Ευτυχώς όμως όσοι είναι εντάξει, έχουν σταθερές ανθρώπινες σχέσεις και δεν τους επηρεάζει η εξουσία, είναι περισσότεροι.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr