Έχει ανοίξει μεγάλη συζήτηση για την αδιευκρίνιστη ψήφο. Πρόκειται για μία επίσης… αδιευκρίνιστη έννοια, γιατί τα πραγματικά όρια δεν μπορούν να προσδιοριστούν. Ένας πρακτικός τρόπος να την εντοπίσουμε είναι ο χώρος όλων εκείνων που δεν καταγράφονται και δεν απαντούν στις δημοσκοπήσεις, οπότε και δεν μπορούν να μπουν σε κάποιο ποσοστό μετρήσιμο. Πιο εμπειρικά είναι ο κύκλος εκείνος των ανθρώπων που δεν εκφράζονται για το ποιο κόμμα θα ψηφίσουν.

Όντως δεν είναι και λίγοι όσοι δεν εκφράζονται. Άλλοι γιατί έχουν δικαίωμα να μην δημοσιοποιούν την ψήφο τους και καλά κάνουν, κι άλλοι γιατί δεν έχουν στα αλήθεια αποφασίσει ακόμα τι θα κάνουν.

Γιατί είναι θέμα αυτή η αδιευκρίνιστη ψήφος; Γιατί ταράζει τα νεύρα των κομματικών επιτελείων και δεν μπορούν να καταλάβουν πώς να κινηθούν. Και γιατί αναγκάζει τα κόμματα να βρίσκονται σε κατάσταση διαρκούς αγωνίας προσαρμόζοντας συνέχεια τις τακτικές τους ώστε να γίνουν πιο ελκυστικά και να πείσουν στο τέλος τον ψηφοφόρο. Για την ακρίβεια μια τακτική είναι να τον πείσουν να ψηφίσει ακόμα κι αν δεν το πει ποτέ δημόσια. Για αυτό και δεν ξέρεις και τι θα βγάλει η κάλπη.

Το φαινόμενο αυτής της ρευστότητας το γνωρίσαμε καλά στις εκλογές του 2012 όταν τίποτα από όσα έβγαλε τελικά η κάλπη, δεν έμοιαζε με τα παλιά. Αλλά οι τάσεις φαίνονταν και από παλιότερα.

Υπάρχει πολύς κόσμος που δεν ταυτίζεται πια ιδεολογικά με κάποιο κόμμα ή έχει πολλαπλά κριτήρια επιλογής που δεν βρίσκουν εύκολα απαντήσεις στα προγράμματα των κομμάτων. Και υπάρχουν και αποστάσεις και από ίδιο το πολιτικό σύστημα άλλοτε αντιδραστικές με μία αντιπολιτική στάση συνολικά κι άλλοτε ως έκφρασης αντίθεσης στα κύρια θέματα που αναδεικνύουν ως σημαντικά τα κόμματα. Υπάρχουν πολίτες που ψάχνουν κάτι καλύτερο.

Η αλήθεια πάντως είναι ότι τελικά αυτή η ρευστότητα δεν δίνει στην Ελλάδα μεγάλα ποσοστά αποχής και τελικά ένα αξιοσημείωτο ποσοστό πολιτών κάνει την επιλογή του και φτάνει ως την κάλπη έστω και με αποφάσεις της τελευταίας στιγμής. Οπότε η αδιευκρίνιστη ψήφος δεν μοιάζει να είναι και τόσο μεγάλο πρόβλημα για τη δημοκρατία. Το ζήτημα είναι αν τελικά οι εκλογές θα διατηρούν και στο μέλλον έναν κρίσιμο ρόλο για την αντιπροσωπευτική μας δημοκρατία και θα ισχυροποιούν το πολιτικό σύστημα. Είναι πια και αυτό ένα ερώτημα που πρέπει να βρίσκει απαντήσεις από τα κόμματα και τους πολίτες που δεν έχουν χάσει ακόμα την πίστη τους στην πολιτική.

Διατρέχοντας την οθόνη

Τώρα είναι πολύ της μόδας το σκρολάρισμα, το να διατρέχεις δηλαδή την οθόνη του κινητού σου διαβάζοντας, βλέποντας ή και ακούγοντας το περιεχόμενο συνήθως από αναρτήσεις.

Εχουμε πια νέες λέξεις για να αποτυπώνουν τις νέες μας συνήθειες, αλλά και οι λέξεις δεν αντέχουν πολύ στο χρόνο γιατί αντικαθίστανται από νέες συνήθειες και νέες λέξεις. Το λέω αυτό για να μην στενοχωριούνται και όσοι δεν προλαβαίνουν τις νέες τάσεις και μπερδεύονται με την ορολογία. Τις πιο πολλές φορές δεν χρειάζεται να τα ξέρουμε και όλα.

Αυτό δεν σημαίνει ότι οι νέες τάσεις δεν παράγουν και νέα αποτελέσματα. Αποτελέσματα και συνέπειες που έχουν τη σημασία τους. Γιατί παλιά μπαίναμε σε μία ιστοσελίδα και διαβάζαμε ένα μεγάλο κείμενο κάτι που έμοιαζε με την παλιότερη συνήθεια του να διαβάζουμε την εφημερίδα. Ενώ τώρα μπορούμε και διατρέχουμε δεκάδες τίτλους μέσα σε λίγα λεπτά χωρίς να μπαίνουμε καν στον κόπο να διαβάσουμε και πιο μέσα από τον τίτλο.

Ή δεν διαβάζουμε καν, αλλά βλέπουμε εικόνες και βίντεο μερικών δευτερολέπτων.

Που σημαίνει ότι αλλάζουν οι ταχύτητες, τα πλαίσια και η αντίληψη περί σημαντικού και από το κείμενο περνάμε στο «περιεχόμενο». Αλλά αυτή είναι μία σημαντικότερη αλλαγή που θα τη συζητήσουμε άλλη φορά.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr