Μερικές εκατοντάδες χιλιάδες νέοι ψηφοφόροι από το 2019 και συνολικά οι νέοι άνθρωποι, αποτελούν έναν από τους πιο σημαντικούς δείκτες για το εκλογικό αποτέλεσμα της 21ης Μαΐου. Ο άλλος σημαντικός δείκτης είναι το τι θα αποφασίσουν τελικά όλοι όσοι μέχρι σήμερα δεν εκφράζονται και δεν καταγράφονται σε δημοσκοπήσεις.

Δεν είναι βέβαια πρώτη φορά που διαπιστώνεται μία τέτοια ρευστότητα. Ούτε είναι ελληνικό φαινόμενο, αλλά παρατηρείται σε πολλές προηγμένες δημοκρατίες. Μαζί με το θέμα της αποχής κατά το οποίο πολύ μεγάλα τμήματα του πληθυσμού δεν φτάνουν ποτέ στην κάλπη, συνιστούν μία πολύπλοκη εξίσωση.

Σε περιόδους μη προεκλογικές, η συζήτηση αυτή διερευνά τα όρια και τα προβλήματα της αντιπροσωπευτικότητας, και την κρίση εκπροσώπησης συνολικά. Οι εν δυνάμει ψηφοφόροι δεν βλέπουν τον εαυτό τους σε κάποιο κόμματα ενώ κάποιοι δεν βλέπουν τον εαυτό τους καν στο εκλογικό σύστημα. Πρόκειται για ένα διπλό πρόβλημα αφού από τη μία οι εκλογές μοιάζει να υπονομεύονται και από την άλλη τα κόμματα φαίνεται ότι δεν επιτελούν τον ρόλο τους. Και μπορεί επιπλέον κάτι τέτοιο να είναι μία υγιής αντίδραση σε εξουσίες που δεν υπολογίζουν την φωνή των «από κάτω», αλλά μπορεί να είναι και μία παθογενής αντίδραση που ελκύεται από μη δημοκρατικές και αυταρχικές διακυβερνήσεις. Αυτά τα φαινόμενα υπάρχουν πια ταυτόχρονα στις μέρες μας.

Στην εκλογική πάντως περίοδο που διανύουμε το πρόβλημα είναι πιο περιορισμένο. Γιατί εκλογικό αποτέλεσμα θα βγει ανεξαρτήτως της συμμετοχής στις κάλπες. Κι όσο κι αν κάποιοι θεωρούν ότι το αποτέλεσμα των εκλογών είναι μειοψηφικό αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι και έγκυρο.

Για αυτό και τα κόμματα τρέχουν τώρα αφενός να πείσουν τον κόσμο να πάει να ψηφίσει αφετέρου να τους πείσει να προτιμήσουν τους δικούς τους υποψηφίους. Για αυτό και βλέπουμε ότι πλέον όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί προσαρμόζονται πάνω σε διαφορετικές απευθύνσεις. Αλλιώς μιλάνε πχ στους νέους και αλλιώς στους συνταξιούχους. Και δοκιμάζονται όλα τα μέσα πια, από τις κλασικές εφημερίδες ως τα δικτυακά κανάλια και τις ηχογραφήσεις για να ανοίξει ο δρόμος επικοινωνίας. Εχουμε πολλά να δούμε ακόμα.

Εκτός σαιζόν

Μου αρέσουν αυτοί οι τουρίστες που έρχονται πολύ νωρίς στη χώρα μας. Τους κάνουμε θέμα και στην τηλεόραση και τους ρωτάμε γιατί προτιμούν την Αθήνα και την Ελλάδα συνολικά και παίρνουμε βέβαια τις αναμενόμενες απαντήσεις. Εμένα μου αρέσουν γιατί στην πλειονότητά τους επιλέγουν μια χώρα που παλιότερα ήταν γνωστή μόνο για τον ήλιο και τη θάλασσα, όχι απλώς για να ξεκουραστούν σε μια ξαπλώστρα στο κύμα, αλλά για να δουν την Ακρόπολη ή την Κνωσό ή για να πάρουν ένα άρωμα από μία χώρα που αποδεικνύεται πολύ ενδιαφέρουσα αν τη γνωρίσεις ακόμα και τον Οκτώβριο και τον Απρίλιο.

Και τους ζηλεύω και λίγο τους επισκέπτες μας και εδώ στα Γιάννενα που έρχονται με τροχόσπιτα την άνοιξη ή το φθινόπωρο γιατί δείχνει ότι το κάνουν από επιλογή, ότι είναι κάτι που το έχουν σχεδιάσει.

Πρέπει να ξεφύγουμε κι εμείς στη χώρα μας από το μοντέλο που παρουσιάζει τις διακοπές και τα ταξίδια ως έναν «επιτυχημένο» τρόπο ζωής που επιδεικνύεται. Αντίθετα έχει σημασία για τις ζωές να γνωρίζουμε τον τρόπο ζωής και τον τόπο όταν τον ανακαλύπτουμε μέσα στη διαφορετικότητά του. Ως επιλογή.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr