Το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας στην Ήπειρο επανέρχεται συχνά στην επικαιρότητα και με διάφορες αφορμές. Από τις εκθέσεις στοιχείων της ΕΕ ως τις προεκλογικές περιόδους, το θέμα προφανώς αποκτά ενδιαφέρον και μπαίνει στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης. Και είναι λογικό γιατί όταν μιλάμε για ανταγωνιστικότητα μιλάμε επίσης για επιχειρηματικότητα, θέσεις εργασίας, καινοτομία, επενδύσεις.

Παρά τη γενικότερη ρητορική περί «φτωχότερης περιφέρειας της Ευρώπης» στην πραγματικότητα αυτό που διακρίνουμε συνέχεια τις τρεις τελευταίες δεκαετίες είναι ότι στις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου και των πρόσφατων διευρύνσεων, εμφανίζονται και οι περισσότερες περιφέρειες με μεγάλη απόσταση ανάπτυξης από τις πλουσιότερες ενώ και μέσα σε μεγάλα κράτη διατηρούνται περιφερειακές ανισότητες όπως πχ στον ιταλικό Νότο. Για αυτό άλλωστε και οι πολιτικές συνοχής και οι πολιτικές για την περιφερειακή σύγκλιση είναι από τις ισχυρότερες στην ΕΕ.

Για να προσθέσουμε κάτι νέο στη συζήτηση θα θέταμε ένα ερώτημα: Αν οι βασικές πολιτικές ανάπτυξης συνεχίζονται χωρίς μεγάλες αλλαγές στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια, πώς μπορούμε να προσδοκούμε ότι μπορεί να αλλάξει και το επίπεδο ανάπτυξης των χωρών και των περιφερειών;

Και το νέο ερώτημα: Μήπως στην έννοια της ανταγωνιστικότητας θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και τη διαφορετικότητα. Να μπορούν οι περιφέρειες να αναπτύσσονται με δικά τους μοντέλα που να δίνουν ώθηση στα δικά τους χαρακτηριστικά πάνω πάντα στα βασικά δεδομένα της κοινής αναπτυξιακής πολιτικής που έχει συμφωνηθεί στην ΕΕ. Υπάρχει χώρος για διαφορετικά περιφερειακά μοντέλα;

Αλλάζουν οι μορφές πολιτικού λόγου

Τα φυλλάδιά τους οι υποψήφιοι τα αφήνουν στις πόρτες των πολυκατοικιών. Παλιά τα έστελναν και με το ταχυδρομείο ακόμα αλλά ποιος στέλνει γράμματα πια-αν και δεν θα ήταν άσχημη μία γραπτή επικοινωνία του υποψήφιου. Θα είχε και τη μορφή κάποιας δέσμευσης.

Δεν είναι πάντως σίγουρο αν στις εκλογές χωράνε ακόμα τα κείμενα ή έχει δοθεί μεγαλύτερος χώρος στην εικόνα και τον προφορικό λόγο.

Σίγουρα οι νέοι έχουν άλλα κανάλια ενημέρωσης πια και παίζουν μεγαλύτερο ρόλο τα βίντεο, το δίκτυο και τα έξυπνα μηνύματα με εικόνες.

Από την άλλη οι συνεντεύξεις στις εφημερίδες, τα προγραμματικά κείμενα έστω και στις ιστοσελίδες, τα κείμενα δηλαδή τα βαριά με τις χιλιάδες λέξεις, μοιάζει να λειτουργούν σαν δεσμεύσεις. Για ένα μικρότερο ίσως κοινό, για ηλικίες άνω των 45, αλλά για πολίτες με μεγαλύτερη επιρροή στην κοινότητα που μπορούν να διαδώσουν το μήνυμα.

Φαίνεται όμως ότι το βασικότερο πρόβλημα πια είναι να κινήσεις το ενδιαφέρον των πολιτών και να πάνε και στην κάλπη. Γιατί πολλοί δεν ψηφίζουν καν. Κάτι που μειώνει τη δύναμη της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και μεγαλώνει την απόσταση μεταξύ κομμάτων και κοινωνίας. Που σημαίνει ότι κάθε μορφή πολιτικού λόγου είναι καλοδεχούμενη.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr