Το ντιμπέιτ επανέρχεται στο προσκήνιο, με τον μάλλον όμως αναμενόμενο τρόπο που γνωρίζουμε και από άλλες εκλογικές μάχες. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης πιέζουν το κυβερνητικό κόμμα το οποίο αντιστέκεται και δεν δεσμεύεται για κοινή εμφάνιση. Ειδικά ο Αλ. Τσίπρας ζητά ένα ντιμπέιτ μόνο με τον Κ. Μητσοτάκη κάτι που όντως θα είχε ένα ενδιαφέρον ενώ η γενική και αόριστη συζήτηση αφορά όπως φαίνεται κάποια εμφάνιση όλων των πολιτικών αρχηγών που κανείς ως τώρα δεν έχει προσδιορίσει. Και μάλλον οι λιγότεροι τη θέλουν.

Αλλού όμως είναι το πρόβλημα πια με τα ντιμπέιτ. Πρόβλημα είναι ότι είναι εύκολα προβλέψιμα και δεν προσφέρουν τίποτα στην ενημέρωση του κοινού πόσο μάλλον να επηρεάσουν και τους ψηφοφόρους που βρίσκονται σε δίλημμα. Δεν γίνονται πλέον αυτά. Γιατί οι υποψήφιοι είναι πολύ προετοιμασμένοι οπότε δεν κάνουν λάθη και γιατί οι δημοσιογράφοι προσαρμόζονται στην ατζέντα και δύσκολα αλλάζουν τη θεματολογία.

Ας προσθέσουμε ότι και το κλίμα τοξικότητας που έχει γίνει βασική συνάρτηση των εκλογών τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία (αν και πριν ήταν επίσης χάλια) δεν βοηθά στο να περιμένει κάποιος κάτι καλύτερο.

Μένει συνεπώς μία ας πούμε πίστη στην ευπρέπεια του πολιτικού λόγου, την υπεράσπιση της δεοντολογίας και τον σεβασμό στη δημοκρατία που μας κάνει να ζητάμε να γίνονται ντιμπέιτ πολιτικών αρχηγών. Δεν είναι λίγα επιχειρήματα αυτά ούτε ασήμαντα. Μερικά πράγματα είναι απλώς «σωστό» να γίνονται και ένα από αυτά είναι και το ντιμπέιτ. Αλλά έχουν αλλάξει τόσα πολλά στην εποχή μας που μάλλον δεν έχει όρεξη πραγματική κανένας για τα «σωστά» και δέοντα.

Παράλληλοι μονόλογοι

Καλά τα λέμε πολλές φορές για τον ενημερωμένο πολίτη και το πώς πρέπει να είναι ψύχραιμος και να ακούει όλες τις απόψεις πόσο μάλλον όταν έχουμε εκλογές και πρέπει να ψηφίσει. Αλλά στην πράξη ξέρουμε όλοι μας πόσο δύσκολο είναι να είσαι και να μένεις ενημερωμένος. Πόσο χρόνο να διαθέσεις για να διαβάσεις το πρόγραμμα 8 ή 10 κομμάτων που έχουν ένα πολιτικό σχέδιο; Ακόμα πιο δύσκολο είναι να παρακολουθείς τις καθημερινές δηλώσεις, τις ανακοινώσεις και τις περιοδείες. Σχεδόν αδύνατο.

Για αυτό και οι περισσότεροι περιορίζονται σε γενικά σχήματα ή σε πολύ εξειδικευμένα αν είναι κάτι που τους αφορά ιδιαίτερα σε ένα κομματικό πρόγραμμα.

Όσο για τα κόμματα ειδικά τα μεγάλα που ψάχνουν ψήφους από παντού, είναι αναγκασμένα να συνομιλούν με όλον τον κόσμο απευθυνόμενα συνεχώς σε ανθρώπους που συχνά δεν ξέρουν καν αυτόν που τους μιλάει,. Θα περάσουν οι εκλογές και πολλοί δεν θα έχουν μάθει ούτε καν ποιοι είναι υποψήφιοι από τον νομό του.

Θεωρητικά αυτά τα προβλήματα τα λύνει ο Τύπος που καλείται να συγκεντρώσει τα πάντα και να τα προσφέρει έναν εύληπτο αλλά σαφή τρόπο στο κοινό του. Κι αυτό όμως γίνεται όλο και πιο δύσκολα.

Για αυτό και βλέπουμε όλους αυτούς τους παράλληλους μονολόγους. Σήμερα μοιάζει υποψήφιος να είναι κάποιος που μονολογεί σε οθόνες και αναρτήσεις.