Στην αρχή της άτυπης προεκλογικής περιόδου, κάπου τον Μάρτιο- αν και έχουμε την αίσθηση των εκλογών από πέρυσι το καλοκαίρι σχεδόν- είχαμε προβλέψει ότι η προεκλογική αυτή περίοδος θα μοιάζει μακρά ενώ δεν είναι και τόσο, και θα κρύβει εκπλήξεις.

Μακρά μοιάζει γιατί είναι πυκνά τα γεγονότα και όσα συμβαίνουν μέσα σε μία ημερολογιακή μέρα. Κι αρκεί και μόνο το παράδειγμα των ελληνοτουρκικών σχέσεων τους τελευταίους μήνες για να το πιστοποιήσει. Από την τρομερή ένταση και τις απειλές των Τούρκων, φτάσαμε στη συνεργασία για τα θύματα του σεισμού και τώρα μοιάζει σαν μην υπάρχει καν θέμα. Και δεν είναι μόνο τα αμιγώς πολιτικά θέματα του εσωτερικού πεδίου που κλασικά απασχολούν τις εκλογές, αλλά είναι μία πολύ πιο ανοιχτή και διεθνής ατζέντα που επιδρά στους πολίτες, από τις συνέπειες του πολέμου και το ενεργειακό ως τη γεωπολιτική σύγκρουση των μεγάλων δυνάμεων. Ακόμα και το συνταξιοδοτικό της Γαλλίας δείχνει ότι επηρεάζει και τους Έλληνες εργαζομένους.

Κι έτσι θα συνεχίσει. Πολλά γεγονότα και εξελίξεις από όλον τον κόσμο που ξέρουμε πια ότι μας αφορούν σε συνδυασμό και με την εσωτερική επικαιρότητα που σε καμία περίπτωση δεν την λες και αναμενόμενη και πληκτική.

Για τις εκπλήξεις τώρα, χρειάζεται απλώς λίγη εμπειρία από προηγούμενες εκλογικές μάχες για να κατανοηθεί και αυτό το δεδομένο. Όταν υπάρχουν δύο κόμματα που διεκδικούν ποσοστά άνω του 30%, μέσα σε τόση ένταση που πριμοδοτείται και από το ευρύτερο διεθνές περιβάλλον και με άγνωστο ακόμα κι αν μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση στις εκλογές, τότε είναι λογικό να σκεφτεί κάποιος ότι δεν μπορεί να είναι ομαλή η προεκλογική περίοδος. Κάτι που ενισχύεται και από την προσπάθεια που κάνουν τα κόμματα για να πείσουν κατ’αρχάς πολύ κόσμο να πάει την κάλπη κι αν πάει να αλλάξει και την ψήφο του σε σχέση με το 2015 ή το 2019.

Πρόκειται για ένα πολύ ρευστό πεδίο που δημιουργεί αβεβαιότητα και ανασφάλειες. Για αυτό και χωράνε και οι εκπλήξεις.

Το κινητό στο αθόρυβο

Τις περισσότερες ώρες της μέρας έχω στο αθόρυβο το κινητό. Γιατί με ενοχλεί όταν χτυπάει, γιατί με διακόπτει από άλλες δουλειές, γιατί απλώς θέλω λίγη ησυχία. Ακούω κι άλλους να κάνουν το ίδιο.

Βέβαια κινδυνεύεις να χάσεις μία σημαντική κλήση. Αν και όταν το έχεις κοντά σου θα καταλάβεις ότι χτυπάει.

Αλλά όντως χάνονται κλήσεις. Είναι όμως όλες σημαντικές ή έχουμε συνηθίσει πια να μιλάμε στο τηλέφωνο ακριβώς επειδή είναι προσιτό και εύκολο; Και μήπως έχει αυξηθεί πολύ η επικοινωνία από μακριά ειδικά τώρα που καταλάβαμε με την πανδημία πόσο σημαντικό είναι να κρατάμε επαφή;

Πάντως το αθόρυβο μοιάζει να βγαίνει ως ανάγκη όχι από τον κόσμο της επικοινωνίας, αλλά από την ανάγκη μας να είμαστε και λίγο μόνοι, χωρίςτη συνάφεια του κόσμου. Λίγη ανάπαυλα μέσα στην ταχύτητα των επαφών.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr