Στις δύο τελευταίες κυβερνήσεις από το 2015 ως τις μέρες, εξαντλήθηκε σχεδόν η τετραετία, κάτι που σημαίνει ότι υπήρξε χρόνος για να αναπτυχθεί το κυβερνητικό πρόγραμμα. Επίσης μετά το 2018 δεν υπάρχουν μνημόνια οπότε υπήρχε και ένα περιθώριο για την ανάπτυξη εθνικών πολιτικών χωρίς ισχυρά περιοριστικά μέτρα.

Παρ’ όλα αυτά η Τοπική Αυτοδιοίκηση τουλάχιστον διά των εκπροσώπων της στους δήμους και τις περιφέρειες, δήλωσε πολλές φορές ότι δεν έμεινε ικανοποιημένη. Κυρίως, λόγω της έλλειψης πόρων, αλλά και λόγω των αυξημένων αρμοδιοτήτων που δεν καλύπτονται από ανάλογους πόρους.

Το θέμα είναι γνωστό προφανώς και θα μπορούσαμε να πούμε ότι ταυτίζεται με τις διεκδικήσεις της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Και έχουμε αναφερθεί πολλές φορές σε μείζονα αιτήματα όπως είναι η εξασφάλιση με έναν θεσμικό και αυτόματο τρόπο των πόρων από τον κρατικό προϋπολογισμό που αναλογεί στους δήμους και τις περιφέρειες.

Πλέον, όμως, με την πάροδο του χρόνου, ένα κύριο ζήτημα που αναδεικνύεται δεν είναι τόσο η χρηματοδότηση, όσο η συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων της κυβέρνησης και των κρατικών οργάνων που αφορούν την αυτοδιοίκηση, τους δήμους και την ελληνική περιφέρεια. Και η συμμετοχή, όχι σε ένα γενικό περίγραμμα όπως περιγράφεται μέσα από όρους σαν τη «νησιωτικότητα», την «ορεινότητα» ή την «περιφερειακότητα» αλλά ως ένα θεσμικό, οργανικά δεμένο με την κρατική λειτουργία, βήμα για την ανάπτυξη πολιτικών.

Το παράδειγμα που χρησιμοποιήσαμε από εδώ πρόσφατα της σχολικής στέγης, οι αθλητικές εγκαταστάσεις, οι δημόσιοι χώροι, ακόμα και ζητήματα προστασίας του περιβάλλοντος που ως σήμερα μπορεί να ζητάνε τη γνωμοδότηση τοπικών ή περιφερειακών θεσμικών οργάνων, θα μπορούσε να δείχνει μια κατεύθυνση. Που σημαίνει όμως επιπλέον – και αυτό μας γυρνάει πάλι στην αρχή- και μία κατεύθυνση για μία άλλου τύπου συζήτηση για την κατανομή της κρατικής χρηματοδότησης. Μπορεί άραγε να υπάρχει περιφερειακή πολιτική, μπορούν να δουν αλλιώς το μέλλον τους οι δήμοι αν δεν αποκτήσουν και έναν κεντρικό ρόλο στη λήψη των αποφάσεων; Είναι ένα ερώτημα που μάλλον δεν θα τεθεί την επόμενη περίοδο, αλλά ίσως να πρέπει να βρεθεί κάποτε χρόνος να απαντηθεί.

Οι επιλογές μας κρίνουν τη Δεξιά και την Αριστερά

Τα τελευταία χρόνια κάπως μπερδευτήκαμε με το Δεξιά- Αριστερά. Αριστεροί στο δεξιό κόμμα και δεξιοί στο αριστερό κόμμα. Κάμποσοι μιλάνε για «προδοσία», άλλοι για έλλειψη καθαρότητας στην ιδεολογία κλπ. Πάντως δεν είναι τωρινό. Θυμάμαι όταν ήμουν νέος αριστερός ότι μου είχε κακοφανεί η συνεργασία της αριστεράς και της δεξιάς στην κυβέρνηση Τζανετάκη το 1989 και μετά στην οικουμενική. Όμως όλοι ήμασταν κάποτε νέοι και πολλά συνέβησαν στις ζωές μας πριν από 30 και 40 χρόνια. Θα κρίνουμε με τα μέτρα εκείνων των χρόνων; Ή ακόμα χειρότερα, θα παίζουμε το παιχνίδι του «εμφυλίου» του 1949; Πόσο πίσω θα φτάνει η «αρχαιολογική σκαπάνη» των ιδεολογικών διαχωρισμών; Όλοι μας έχουμε και πολιτικές αντιλήψεις και πολιτικές θέσεις και συνέχεια αναθεωρούμε και αλλάζουμε. Και ωραίοι είναι κι εκείνοι που ψηφίζουν το ίδιο κόμμα από το 1974 και ωραίοι είναι κι εκείνοι που έχουν ψηφίσει και τρία και τέσσερα κόμματα ανάμεσα. Εδώ έχει γυρίσει ο κόσμος ανάποδα. Αλλά Δεξιά και Αριστερά υπάρχει όπως και Κέντρο. Μόνο που το προσδιορίζει η στάση απέναντι στα πραγματικά προβλήματα του σήμερα με το πολιτικό και ιδεολογικό φορτίο μεν που υπάρχει ως παράδοση αλλά και ως ενεργή θέση και κυρίως λόγω των αναγκαίων επιλογών που κάνουμε όλοι μας. Εκεί κρινόμαστε. Στις επιλογές μας. Αυτές διαμορφώνουν την πολιτική μας ταυτότητα.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr