Χωρίς ιδιαίτερο θόρυβο και μάλλον με μία αίσθηση λύτρωσης από την πολιτικολογία των τελευταίων μηνών, ήρθε η ανακοίνωση από τον πρωθυπουργό των εκλογών για τις 21 Μαΐου.

Ήδη, από τις αρχές του χρόνου είχε διαφανεί ότι στην κυβέρνηση συζητούσαν ημερομηνίες. Δεν είναι παράλογο προφανώς, αφού είμαστε στο τέλος της τετραετίας, από την άλλη, δεν ήρθαν και όλα ομαλά αφού είναι φανερό ότι η κυβέρνηση λειτουργεί υπό πίεση, προφανώς λόγω του αποτυπώματος που αφήνει στην κοινωνία και την πολιτική σκηνή η τραγωδία των Τεμπών, αλλά και γιατί η ελληνική κοινωνία δοκιμάζεται από τις πολλαπλές κρίσεις, με την ακρίβεια και την απαισιοδοξία για το μέλλον να λυγίζουν τα νοικοκυριά.

Και μόνο αυτή η περιγραφή του κλίματος που έχει δημιουργηθεί, αρκεί για να δείξει πόσο σημαντικό είναι το μήνυμα που θα στείλουν αυτές οι εκλογές. Και το πόσο πολιτικές θα είναι αυτές οι εκλογές, όσο κι αν αυτό μοιάζει αυτονόητο. Περισσότερο σημαίνει ότι η ψήφος καθενός και καθεμιάς, αποκτά και ένα ειδικό βάρος. Για αυτό άλλωστε και τα κόμματα θα δώσουν τη μάχη ψήφο με ψήφο, προσπαθώντας να πείσουν το κοινό το οποίο ως σήμερα έδειχνε να παίρνει αποστάσεις από τις πολιτικές εξελίξεις, να φτάσει και ως την κάλπη.

Ας μην υποτιμήσουμε και το διεθνές κλίμα που δημιουργείται με τις τεράστιες αντιδράσεις στη Γαλλία- αλλά και στο Ισραήλ-, αλλά τις συνέπειες του πολέμου στην Ουκρανία.

Τα τρία μεγάλα κόμματα έχουν αποσαφηνίσει τους στόχους τους: Η ΝΔ θα επιζητήσει την αυτοδυναμία, ο ΣΥΡΙΖΑ την πρωτιά και το ΠΑΣΟΚ τον ισχυρό ρυθμιστικό ρόλο. Το αν θα έχουμε και κυβέρνηση τον Μάιο θα κριθεί ακριβώς από το ποια κόμματα θα πετύχουν τους στόχους τους. Για αυτό και δεν είναι αδιάφορη η κάλπη της 21ης Μαΐου. Αντιθέτως, μοιάζει να είναι η μητέρα των μαχών.

Κουβεντιάζοντας στον δρόμο

Στον δρόμο συναντώ συχνά άγνωστο κόσμο που με σταματά να μου πει κάτι που θέλει. Οι περισσότεροι με γνωρίζουν από την τηλεόραση και όχι από την εφημερίδα. Είναι γνωστό ότι στη χώρα μας ως δημοσιογράφος καταξιώνεσαι μόνο αν βγεις στο γυαλί, αλλά αυτό δεν πειράζει και τόσο. Συνήθως θέλουν να σου μιλήσουν οι άνθρωποι γιατί εκτιμούν ότι θα τους ακούσεις.

Απόψεις έχουν πολλοί, φαίνεται όμως ότι σπανίζουν οι ακροατές και μερικές καλές συζητήσεις.

Υπάρχει ένας τρόπος να ακούς και αυτός είναι η συμπερίληψη. Να βάζεις τον άλλο στη θέση ενός ισότιμου συνομιλητή ακόμα κι αν στο τέλος απορρίψεις αυτό που σου λέει. Αυτή η συμπερίληψη όμως, είναι μία ακόμα πιο δύσκολη συνθήκη και δεν έχει να κάνει μόνο με το αν γνωρίζεις καλά τα θέματα, ή αν έχει ποιότητα ο λόγος σου. Μετράει και ο τρόπος να αναγνωρίζεις τον άλλο ως ισότιμο, να αποδέχεσαι τη βασική αρχή της δημοκρατίας και στον προσωπικό σου τρόπο ζωής, την αρχή της αποδοχής και της ισότητας.

Κανονικά θα έπρεπε να εκπαιδευόμαστε στα σχολεία πάνω στις συζητήσεις με βάση την αποδοχή του άλλου, στην πράξη όμως το κάνουμε εμπειρικά, μαθαίνοντας στη ζωή. Και πετυχαίνουμε κάτι με τα χρόνια, όταν μαθαίνουμε και τον τρόπο να είμαστε μαζί, να μη λειτουργούμε σαν ελίτ, να μπαίνουμε στη θέση του άλλου και στο τέλος μόνο να διατυπώνουμε και την προσωπική μας θέση. Τότε, μέσα από αυτή τη διαδικασία, η θέση μας μπορεί να γίνει αποδεκτή ακόμα κι αν ο άλλος διαφωνεί. Τότε είναι πετυχημένη μία συζήτηση.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr