Σε μία πολύ κρίσιμη καμπή για την πορεία του τόπου σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, η κυβέρνηση επέλεξε να θέσει θέμα διαχείρισης του νερού με τη μορφή της διαχείρισης εμπορικών προϊόντων και αγοράς. Νομοθετώντας τη θέσπιση Ρυθμιστικής Αρχής για τα ύδατα όπως και για τη διαχείριση των απορριμμάτων είναι σαφές ακόμα και στον αδαή, ότι στοχεύει στη ρύθμιση ενός πεδίου στο οποίο μετράει η αποτίμηση κόστους οφέλους και ο ανταγωνισμός, όπως πχ γίνεται για την ενέργεια για την οποία υπάρχει και η Ρυθμιστική Αρχή.

Όχι ότι η διαχείριση των υδάτων από τις ΔΕΥΑ δεν πρέπει να γίνεται με τους όρους της βιωσιμότητας των δημοτικών επιχειρήσεων ή ότι δεν πρέπει να συνυπολογίζεται το κόστος. Αυτά όμως ισχύουν και σήμερα και αποτελούν τον πυρήνα της διαχείρισης από τους δήμους και το δημόσιο. Και υπάρχουν λύσεις για καλύτερη διαχείριση. Σε τι χρειάζεται μία νέα, ανεξάρτητη Αρχή;

Το ζήτημα που προέκυψε δεν είναι τεχνικό ούτε θεσμικό. Και είναι απαράδεκτο που η κυβέρνηση κάνει ότι δεν καταλαβαίνει από πού πηγάζουν οι μαζικές αντιδράσεις. Δεν είναι δυνατόν να πιστεύει ότι όλοι κινούνται με κομματικές σκοπιμότητες ούτε μπορεί να υποτιμά τη νοημοσύνη των αντιδρώντων ότι δήθεν δεν γνωρίζουν από σύγχρονη διαχείριση.

Το αντίθετο συμβαίνει. Υπάρχει πια πολύ μεγάλη εμπειρία από τις διεθνείς τακτικές εμπορευματοποίησης του νερού. Και ο πιο ασφαλής τρόπος να ξεκινήσεις την πώληση ενός δημόσιου αγαθού είναι να το πάρεις από τα χέρια του Δημοσίου.

Το νερό είναι κομμάτι της ίδιας της ανθρώπινης υπόστασης και μέρος της κοινότητας. Και δεν περνά στα χεριά κανενός που θα το ελέγχει, πλην του κράτους στο οποίο η κοινωνία έχει αποδώσει- όχι εν λευκώ- την αρμοδιότητα του εκπροσώπου της κοινότητας. Κι αυτό, όχι γιατί είναι «αγαθό» όπως απλώς λένε οι υπερασπιστές του, αλλά για έναν πιο απλό και απτό λόγο: Γιατί δεν επιτρέπεται να λείψει από κανέναν και καμιά πάνω στη γη. Η διαχείριση του νερού έχει κόστος το οποίο και επωμίζεται αναλογικά η κοινότητα, αλλά δεν έχει «τιμή» που να οδηγεί στο να διακοπεί η διάθεσή του. Η φράση «κόβω το νερό» σε κάποιον δεν έχει λογική. Το ότι ζούμε σε έναν παράλογο κόσμο είναι άλλη συζήτηση. Ας μην τον κάνουμε ακόμα πιο παράλογο όμως.

Η αίσθηση της αυξανόμενης απομόνωσης

Όλοι αυτοί οι αποκλεισμοί που ζούμε λόγω  των αλλεπάλληλων κρίσεων έχουν κι ένα τίμημα στον τρόπο που συνομιλεί το μέσα με το έξω μας, ο εαυτός μας με την κόσμο εκεί έξω. Εντάξει, κάπως προφανές ακούγεται αυτό για να έχει ένα νόημα και η διαπίστωση. Πάντα σε μία κρίση κλεινόμαστε μέσα μας και γινόμαστε πιο εσωστρεφείς. Τι αλλάζει στις μέρες μας;

Άλλαξε κατ’ αρχάς ότι μία τουλάχιστον από τις κρίσεις που ζήσαμε είχε και κυριολεκτικούς αποκλεισμούς. Η πανδημία προέβλεπε και καραντίνες και εγκλεισμούς. Αποκλείστηκε η φυσική επαφή σε μεγάλο βαθμό, άλλο που αυξήθηκε η διάδραση λόγω των πολύ ανεπτυγμένων πια τεχνολογιών της επικοινωνίας από απόσταση.

Και μετά είναι η σειρά από κρίσεις, αυτή η αίσθηση ότι είμαστε σε κρίση από το 2008 συνέχεια που δημιουργεί και την επακόλουθη αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά συνολικά.

Αυτό που βιώνουμε πια ως κίνδυνο δεν είναι το πώς θα αντιμετωπίσουμε μόνο το βάρος όλων αυτών των κρίσεων και τις συνέπειές τους, αλλά κι ότι νιώθουμε ότι είμαστε μόνοι μας. Αποκλεισμένοι, απομονωμένοι, μονάχοι να πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες του εαυτού μας και όσων μας έχουν ανάγκη. Κι αυτό μοιάζει ακόμα πιο βαρύ.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr