Οι μεγάλες απεργιακές συγκεντρώσεις της Πέμπτης σε όλη τη χώρα δείχνουν ότι αντέχει αυτό το κύμα διαμαρτυρίας μετά την τραγωδία των Τεμπών. Είναι αξιοσημείωτη αυτή η αντοχή όσων κινητοποιούνται αφενός γιατί ήδη υπάρχει ένα κόστος για όσους απεργούν, αφετέρου γιατί δεν είχαμε συνηθίσει να υπάρχει τόσο κόσμος που βγαίνει στους δρόμους.

Η κυβέρνηση επιδιώκει να μειώσει τις αντιδράσεις της κοινής γνώμης και χρησιμοποιεί όχι μόνο επικοινωνιακές τακτικές, αλλά και πολιτικές που προσπαθούν να μειώσουν τη σημασία της διαμαρτυρίας. Εδώ όμως δεν έχουμε μία συνηθισμένη διαμαρτυρία, αλλά μία κατάσταση γενικευμένης και ολικής κριτικής στην κρατική εξουσία για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τις δημόσιες υπηρεσίες και την προστασία της ζωής των ανθρώπων. Ο κόσμος στους δρόμους δεν θέλει μόνο να αποδοθεί δικαιοσύνη για τα Τέμπη-κάτι που θεωρεί αυτονόητο- αλλά πολλά περισσότερα και κυρίως την εγγύηση του κράτους ότι η ζωή στην Ελλάδα θα είναι ποιοτική και οι υπηρεσίες που δίνονται θα προωθούν την ευημερία. Ακούγεται λίγο κοινότοπο σε όσους έχουν μάθει να χρησιμοποιούν τις λέξεις ως βιτρίνα και μόνο χωρίς να νοιάζονται και για τις έννοιες που μεταφέρουν. Αυτή τη στιγμή όμως για πολύ κόσμο οι λέξεις έχουν νόημα. Κι όταν λέμε ασφαλείς και γρήγορες μετακινήσεις εννοούμε ακριβώς μία ζωή ποιότητας και ευημερίας.

Σε ένα δεύτερο επίπεδο, έχει ανοίξει και μία συζήτηση για το κατά πόσον επηρεάζεται το πολιτικό σύστημα, τι θα γίνει με τις εκλογές κλπ. Από τη στιγμή που μιλάμε για μείζονα κρίση- και ως τέτοια πρέπει να την αντιλαμβανόμαστε- είναι προφανές ότι θα επηρεαστούν και η κυβέρνηση και τα κόμματα και το πολιτικό σύστημα. Ας ξεχνάμε ότι ζούμε και σε απρόβλεπτους καιρούς με έναν πόλεμο στην Ευρώπη, με μία νέα κρίση με τράπεζες στις ΗΠΑ, με φόντο την πανδημία κλπ. Σε τέτοιους καιρούς όμως είναι που χρειαζόμαστε την πολιτική και τη ενεργή δημοκρατία.

Ξενυχτάμε με την ανησυχία

Έχουμε φάει τόσα χαστούκια από το 2008-2009 και μετά που πονάμε και χωρίς να μας χτυπάει κανένας. Τώρα αν καταλάβαμε και κάτι είναι άλλη ιστορία. Καταλάβαμε οι περισσότεροι, όμως δεν είναι σίγουρο ότι μπορούμε και να κάνουμε και κάτι για τις ζωές μας.

Αυτά πάντως περί της «κρίσης που μπορεί να γίνει ευκαιρία» που τα ξανακούμε πάλι και με την τραγωδία με τους σιδηροδρόμους, τα ακούμε πια βερεσέ.

Ευκαιρία την κρίση την έκαναν οι κερδοσκόποι, οι πλούσιοι που είχαν λεφτά να αγοράσουν, και όσοι είδαν φως προς την εξουσία και μπήκαν. Όλοι οι υπόλοιποι μαζευτήκαμε, περιοριστήκαμε και καταλάβαμε ότι όταν όλα καταστρέφονται πρώτοι να ακολουθήσουν στην καταστροφή είναι όσοι δεν έχουν δύναμη και χρήμα.

Τώρα αν αυτό είναι και μία εμπειρία χρήσιμη, ας πούμε ότι είναι. Πιο πολύ ότι λειτουργεί σαν καμπανάκι για να μην είμαστε εφησυχασμένοι ότι «τα δύσκολα πέρασαν». Είχαμε την ελπίδα ότι θα περάσει η μεγάλη κρίση και πιανόμασταν από σημάδια ότι κάτι άλλαζε. Μετά ήρθε η πανδημία, μετά η ακρίβεια…Και μέσα μας ξαναξύπνησε-αν είχε κοιμηθεί- η ανησυχία. Εκεί είμαστε πια, να ξενυχτάμε με την ανησυχία.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr