Αυτές τις μέρες έχει πολλά καλά άρθρα και αναρτήσεις για τη ταυτότητα της σύγχρονης Ελλάδας, το ποιοι είμαστε και πώς γίναμε έτσι, με αφορμή βέβαια την τραγωδία των Τεμπών. Και γράφουν καλά και πολλοί υποστηρικτές του παλιού δικομματισμού ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, σε μία διαδικασία αναστοχασμού και για τις χαμένες ευκαιρίες του εκσυγχρονισμού. Αν το σκεφτείς, τους πήρε 15 χρόνια σχεδόν από τη μεγάλη κρίση για να καταλάβουν τι έγινε στη χώρα.

Είμαστε και σε μία καμπή, σημάδι της οποίας είναι και η μετατόπιση των ελίτ προς ένα πεδίο πιο ρευστό, με λιγότερες βεβαιότητες.

Προφανώς, οι ελπίδες για αλλαγή έρχονται από τους νέους ανθρώπους που αντιδρούν στον έλεγχο, την υποταγή και τον χειρισμό, αλλά έχει κεντρική σημασία να μπορέσουν και οι ελίτ να φύγουν από το θερμοκήπιο των εξαρτήσεων μέσα στο οποίο μεγάλωσαν αυτά τα δύσκολα για όλους τους άλλους χρόνια. Και να συναντήσουν την έκφραση του λαϊκού παράγοντα.

Καταλαβαίνεις βέβαια τα όρια, όταν κάποιοι, για να μπορέσουν να διατυπώσουν μία κρίση για όσα συνταρακτικά που συμβαίνουν, ξεκινούν πάντα ακόμα κριτική στον “λαϊκισμό” του ΣΥΡΙΖΑ και την “παρένθεση” του 2015.  Είναι αυτό το φαινόμενο του «αντισύριζα μετώπου», όπως ονομάζεται από τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ.

Το δύσκολο όμως δεν είναι να βάλεις τις διαχωριστικές γραμμές και να φτιάξεις μέτωπα. Ούτε να πολώσεις ξανά και ξανά και να φτιάξεις νέους δικομματισμούς.

Το δύσκολο είναι να φτιάξεις νέες συνθέσεις. Και να βρεις τα νέα επίπεδα που χρειάζεται ο εκσυγχρονισμός. Κι αυτό προφανώς απαιτεί σοβαρή πολιτική δουλειά. Αλλά χρειάζεται να ακούς και τη φωνή των νέων ανθρώπων και όσων κινητοποιούνται σήμερα. Μην αφήσουμε πάλι απ’ έξω τη λαϊκή συμμετοχή.

Η απόσταση ηγεσίας και βάσης

Το σκεφτόμουν για την Αριστερά όλων των αποχρώσεων που παγκοσμίως ψάχνεται, αλλά νομίζω ότι ισχύει για όλες τις πολιτικές, αριστερές και δεξιές που επιζητούν τη διακυβέρνηση ενός τόπου, ειδικά σε περιόδους κρίσης.

Τα κόμματα είναι ένας μηχανισμός παραγωγής πολιτικής με βασικό στόχο την κατάκτηση της κυβέρνησης. Κι αυτό είναι ορθό γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να αντιμετωπιστούν οι πιέσεις που έχουν τα κόμματα από άλλους μηχανισμούς εξουσίας όπως οι μεγάλες εταιρίες ή τα μέσα ενημέρωσης, αλλά και για να αντιμετωπιστούν κορυφαία διλήμματα και προκλήσεις όπως οι πόλεμοι, η διαπλοκή, τα παγκόσμια φαινόμενα σαν το προσφυγικό κλπ

Κατά συνέπεια, είναι κρίσιμο, να έχουν μία ισχυρή ηγετική ομάδα, ενισχυμένη, τεχνοκρατική, αλλά και έτοιμη για διαφοροποιήσεις, ευέλικτη και ανοιχτή στις συνεχείς αλλαγές που καλείται να αντιμετωπίσει. Κάτι που την υποχρεώνει όμως και η ίδια να έχει μία διαρκή σχέση με τον κόσμο έξω, με την κομματική βάση, αλλά κυρίως με τους επιδραστικούς παράγοντες της κοινωνίας, με την ίδια την κοινωνία.

Γιατί ένα πρόβλημα που υπάρχει σήμερα με τα κόμματα είναι η μεγάλη απόσταση που χωρίζει την ηγεσία από τη βάση, τα κόμματα ως μηχανισμοί πάνω από την κοινωνία κάτω. Το πώς θα καλυφθεί αυτή η απόσταση μοιάζει να είναι ήδη ένα μείζον πολιτικό ζήτημα.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr