Αν μας καλούσαν αύριο να φτιάξουμε ένα πρόγραμμα για τις τοπικές εκλογές της πόλης μας, θα ήταν εύκολο, αλλά και λογικό να απευθυνθούμε στους ειδικούς και στην προετοιμασία που έχει προηγηθεί, και να αντλήσουμε από εκεί έναν βασικό κορμό προτάσεων για έργα και ιδέες.

Αυτό πρέπει να κάνει κάθε παράταξη που κατεβαίνει στις εκλογές γιατί και από μαθητευόμενους μάγους έχουμε χορτάσει, αλλά και οι προηγούμενοι δήμαρχοι έχουν προχωρήσει και σε έργο και σε σχεδιασμό που δεν μπορούμε να το παραβλέπουμε. Δεν μπορούμε να διαφωνήσουμε για το έργο που προτείνεται για την ανάπλαση της πλατείας Χατζή για παράδειγμα. Το έχω ακούσει προσωπικά από έξι δημάρχους ως σήμερα, κάτι που δείχνει μεν την ηλικία μου, δείχνει όμως και πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν για να γίνει μία πλατεία.

Τι θα γινόταν όμως αν γυρνάγαμε ανάποδα τα προγράμματα για τις πόλεις και επιστρέφαμε στα βασικά. Τι είναι βασικό και το χρειάζεται σήμερα ένας πολίτης. Σίγουρα η Παιδεία και η Υγεία για τον ίδιο και την οικογένειά του. Μπορεί να γίνει προτεραιότητα ένα πρόγραμμα για την πόλη πάνω σε αυτούς τους δύο άξονες; Όχι μόνο μπορεί, αλλά επιβάλλεται.

Πρόγραμμα σημαίνει συνεπώς ότι εξασφαλίζω πως όλα τα παιδιά θα έχουν σύγχρονα σχολεία ενώ το Πανεπιστήμιο θα αποτελεί κρίσιμο παράγοντα προόδου. Και προφανώς δεν φτιάχνει σχολεία ένας Δήμος από μόνος του (αν και δεν είναι σίγουρο κι αυτό), αλλά σε συνεργασία με το κράτος και την Περιφέρεια μπορεί να φτιάξει.

Πρόγραμμα σημαίνει ότι διασφαλίζω την υγεία των κατοίκων της πόλης μου. Και ναι, η Υγεία ανήκει επίσης στην ευθύνη του κράτους, αλλά τι κάνω ως δήμαρχος για να βελτιώσω την Υγεία των δημοτών μου; Μήπως πρέπει να πιέσω για σύγχρονα αστικά κέντρα Υγείας και πρωτοβάθμια περίθαλψη, για νέους Οίκους Ευγηρίας, για μονάδες μέριμνας κοινοτικά κέντρα για την πρόληψη, προγράμματα διατροφής κλπ.

Πολλά ακούγονται όλα αυτά. Και κάπως δεν ταιριάζουν με το μοντέλο δημαρχίας που γνωρίζουμε. Μήπως όμως έχουμε υποχωρήσει πολύ από τους βασικούς στόχους της πολιτικής που είναι η υπεράσπιση του δημοσίου συμφέροντος και η προστασία της ζωής και της ευημερίας του πολίτη; Ας το σκεφτούμε.

Μία επαφή που δεν σβήνει

Καμιά φορά εκεί που τρέχω τον τηλεφωνικό κατάλογο στο κινητό πέφτω πάνω σε ονόματα ανθρώπων που έφυγαν από τη ζωή. Και τώρα με την πανδημία που είναι σαν να χάσαμε μία τριετία σχεδόν από τις συναναστροφές, τις συναντήσεις και την επαφή, κοστίζει περισσότερο νομίζεις η απώλεια.

Μερικές φορές σκέπτομαι ότι θα μου λείψει τελείως ο άνθρωπος που χάθηκε αν διαγράφω την επαφή από το κινητό, κάπως σαν να τον σβήνω πιο ουσιαστικά. Κι έτσι κρατάω για λίγο ακόμα το όνομά του στο κινητό. Όταν θα το ξαναδώ ίσως να θυμηθώ μία ωραία ανάμνηση, να ανασύρω κάτι όμορφο από τη σχέση μας στο παρελθόν.

Βλέπω και στα προφίλ πολλών που έχουν πεθάνει ότι τα διατηρούν μερικές φορές οι συγγενείς τους και αναρτούν πότε πότε κάτι που έχει γραφτεί για αυτούς ή στέλνουν μια ειδοποίηση για το μνημόσυνο κλπ. Κάπως να κρατιέται μία κοινότητα, ένας κύκλος μνήμης.

Ο χρόνος είναι αμείλικτος βέβαια και δεν περιμένει ούτε τις δικές μας αναμνήσεις ούτε τον φόβο μας μπροστά στην απώλεια και τις λίστες με τις κενές γραμμές. Έτσι πάει… Αλλά και η τεχνολογία καμιά φορά έχεις τις αδιόρατες πτυχές της. Κρατάει μία παρουσία έστω κι αν λείπει πια ο άνθρωπος.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr