Η επόμενη ημέρα της τραγωδία των Τεμπών, διαρκεί πολύ. Και θα συνεχίσει. Βρισκόμαστε σε μία κατάσταση διαρκούς μνήμης, ανασύνθεσης και αναστοχασμού όσων έχουν γίνει. Και είναι λογικό γιατί θέλουμε να βάλουμε όσα ζήσαμε και βιώνουμε σε κατηγορίες που να μπορούμε να τις εξηγήσουμε και να τις αποδεχθούμε.

Κρατάμε συνεπώς ένα ημερολόγιο από παρατηρήσεις που το ανανεώνουμε καθημερινά.

Οι συγκεντρώσεις ήταν πολύ μεγάλες, αφορούσαν πολύ κόσμο με ποικίλη σύνθεση και πολλών ηλικιακών κατηγοριών και απλώθηκαν σε όλη τη χώρα. Ήταν ένα μαζικό μήνυμα όχι μόνο προς την κυβέρνηση, αλλά στο κράτος συνολικά και τους θεσμούς, ότι κάτι δεν έγινε καλά, ότι πρέπει να αποδοθεί δικαιοσύνη και ότι στο μέλλον όλα πρέπει να γίνουν καλύτερα. Όποιος δεν αντιληφθεί έτσι το μήνυμα των πλατειών, θα κάνει και λάθος ανάγνωση της κατάστασης και των ευθυνών που πρέπει να αναλάβει η κρατική εξουσία.

Η λειτουργία του κρατικού μηχανισμού, οι δημόσιες υπηρεσίες, τα δημόσια αγαθά, είναι πολύ σοβαρή υπόθεση και ως τέτοια την αντιμετωπίζουν και οι πολίτες. Η χώρα με την εμπειρία μίας πολυετούς κρίσης, αλλά και την εικόνα που είδε μπροστά της στο παρελθόν με την προοπτική της χρεοκοπίας, δεν μπορεί παρά να στέκεται με ευθύνη και σοβαρότητα μπροστά στις προκλήσεις. Η ασφάλεια των μετακινήσεων και των συγκοινωνιών είναι ένα από τα πολλά σημεία που απαιτούν αυτή τη σοβαρότητα.

Υπάρχει ζήτημα με το σύστημα αξιών και τις νοοτροπίες που αναπτύχθηκαν στη χώρα μεταπολεμικά. Είναι φανερό ότι ειδικά οι νέοι άνθρωποι θέτουν βαθύτερα ζητήματα ταυτότητας της ελληνικής κοινωνίας. Τώρα είναι η ευκαιρία να ανοίξει και αυτή η συζήτηση.

Η επόμενη μέρα δεν κλείνει προσεχώς…Θα διαρκέσει πολύ.

Να συνεχίσουμε με σεβασμό και μνήμη

Οι πολλές και μεγάλες συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα στηρίχθηκαν από τον κόσμο που προσήλθε αυθόρμητα και με μικρή οργανωτική προετοιμασία. Μην ψάχνουμε τώρα κομματικές παρεμβάσεις και συνδικαλιστικές τακτικές. Άλλωστε και τα κόμματα και τα σωματεία οφείλουν να κινητοποιούν τον κόσμο, είναι κομμάτια της δημοκρατίας μας. Την Τετάρτη πάντως, ο περισσότερος κόσμος κινητοποιήθηκε μόνος του, γιατί το ήθελε.

Πενθούμε, αναστοχαζόμαστε και απαιτούμε κάθαρση. Το κράτος μας, έχει κολλήσει βαθιά στα αδιέξοδα, η οικονομία λεηλατείται, η κοινωνία νιώθει να διαλύεται ενώ η κυβέρνηση εφαρμόζει κυρίως πολιτικές πειθάρχησης και κομματικής σωτηρίας. Οι άνθρωποι έχουν προτεραιότητα.

Στην πορεία χτες μιλάγαμε για το άγχος που βιώνουμε, τα σώματά μας που πονάνε, αλλά και την ζεστασιά που φέρνει η συνάντηση και η κοινή μας πορεία στο δημόσιο χώρο. Είμαστε κομμάτι της κρίσης, αισιοδοξούμε ότι κάτι θα αλλάξει, όσο κοιτάμε με ειλικρίνεια τα μάτια και τις καρδιές μας. Βάζουμε ένα χαμόγελο που να ταιριάζει με την ελπίδα της άνοιξης.

Η συνάντησή μας είναι η αρχή της αλλαγής που αποζητάμε. Στη μνήμη των ανθρώπων που χάθηκαν, συνεχίζουμε… Έχει σημασία να μπορεί ο άνθρωπος να συνεχίζει. Χωρίς να ξεχνά, με σεβασμό και έγνοια για τον άλλο άνθρωπο.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr