Η τραγωδία στα Τέμπη είναι τρομερή. Η Ελλάδα δεν είναι χώρα πυκνών δρομολογίων τρένων για να θρηνεί τόσα θύματα σε ένα μόνο δυστύχημα.

Ας σημειώσουμε, όμως, μερικές παρατηρήσεις και όταν υπάρχουν περισσότερα στοιχεία επανερχόμαστε.

Η θεωρία της ατομικής ευθύνης που ανεβαίνει από χτες πρωί, είναι απαράδεκτη από μόνη της. Πάντα θα γίνονται ανθρώπινα λάθη, αλλά τα ρυθμιστικά συστήματα υπάρχουν για να τα προλαβαίνουν ή να μειώνουν τις συνέπειές τους.

Η οργανωμένη Πολιτεία και η κυβέρνηση αναλαμβάνουν να παρουσιάσουν τις επόμενες μέρες, την έκθεση για τα αίτια και το πλάνο για την πρόληψη στο μέλλον. Είμαστε σύγχρονο κράτος που πρέπει να αναλαμβάνει τις ευθύνες του σε άμεσο χρόνο. Προς αυτήν την κατεύθυνση λειτουργεί και η δήλωση του πρωθυπουργού για έρευνα.

Υπάρχει και αντικειμενική πολιτική ευθύνη σε τόσο μεγάλα γεγονότα, και η παραίτηση του Υπουργού Υποδομών Κ. Καραμανλή έχει ένα νόημα για το πολιτικό σύστημα που πρέπει κι αυτό να δείχνει ότι ακούει την κοινωνία.

Το κράτος πρέπει να προχωρήσει σε γενναίες πολιτικές υποστήριξης των δημοσίων αγαθών και της κοινής ωφέλειας, που περιλαμβάνουν προφανώς και τις συγκοινωνίες. Δεν είναι όλα ζήτημα «ανταγωνιστικότητας» και ελεύθερης αγοράς.

Ο κόσμος δεν είναι μόνο οργισμένος. Είναι και απογοητευμένος. Για πολύ κόσμο η συνθήκη της βουβής απογοήτευσης είναι μία καθημερινότητα. Και δείχνει πολύ βαθύτερες ρήξεις μέσα στο κοινωνικό σώμα που δεν καλύπτονται από απλές αλλαγές κομμάτων στην κυβερνητική εξουσία. Η στήριξη της κοινωνίας και των ανθρώπων είναι σήμερα εθνική προτεραιότητα.

Θα πρέπει να έρθει μία στιγμή που να μπορούμε να πούμε ότι χαιρόμαστε τη ζωή έτσι όπως μας έρχεται και ότι δεν φοβόμαστε πώς θα ξημερώσουμε. Δεν πρέπει η ζωή σε αυτή τη χώρα να γίνει μία υπόθεση αποτυχίας.

Σημασία έχει η αποδοχή του άλλου

Μερικές σκέψεις από όσα βλέπω δεξιά και αριστερά. – Όσα δεν κάναμε στη νεότητά μας, δεν γίνεται να τα κάνουμε μεσήλικες με τον ίδιο τρόπο.

– Αν δεν αποδεχθούμε τους άλλους ως ίσους, δεν θα μας αποδεχθεί και κανένας ως αυτό που θέλουμε να είμαστε.

Καταλαβαίνω ότι δεν θα συμφωνήσουμε όλοι μας σε τέτοια σημεία που γράφονται άλλωστε με ένα σχετικά απόλυτο ύφος ακριβώς για να ανοίξουν τη συζήτηση και όχι να την κλείσουν.

Δεν μπορεί όμως να συνεχίζεται χωρίς αντιρρήσεις αυτή η κατάσταση με τις αποφάνσεις και τις επιβολές στη δημόσια σφαίρα από κάθε εξουσιαστή ή κατά φαντασία εξουσιαστή, που νομίζει ότι επειδή έχει στα χέρια του ένα πληκτρολόγιο, ένα δημόσιο βήμα ή ένα μικρόφωνο, νομίζει ότι όλοι οι άλλοι είναι ακόλουθοι και μόνο να τον ακούν και να τον φοβούνται μπορούν.

Μπορεί φυσικά ο καθένας να λέει ό,τι θέλει ακριβώς γιατί έχουμε ελευθερία έκφρασης. Αλλά χωρίς επιβολή και χωρίς να νιώθει ο άλλος απειλούμενος και σε αμυντική θέση. Μπορούμε να συζητήσουμε τα πάντα, αλλά μόνο αν ο ένας αποδεχθεί τον άλλο ως ίσο. Έχει μεγάλη σημασία αυτή αποδοχή.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr