«Πάμε κι όπου βγει» άκουσε τον μηχανοδηγό ένας από τους επιβάτες του τρένου! Δεν ήταν λοιπόν η… κακιά η ώρα, όπως συνηθίζουμε να λέμε.

Ούτε έκατσε η στραβή στη βάρδια, όπως επίσης συνηθίσαμε να ακούμε ή (και) να λέμε…

Είναι τα αποτελέσματα διαχρονικών επιλογών, πολιτικών και υπηρεσιακών, που συσσωρεύονται και κάποια στιγμή, πετάγεται μία σπίθα και ανάβει μία φωτιά που δε μπορεί να την ελέγξει κανείς…

Κυριολεκτικά και μεταφορικά… Και στο πέρασμά της, η φωτιά αυτή κατακαίει τα πάντα, καταστρέφει ό,τι βρει μπροστά της και παίρνει ζωές…

Παιδιών, εφήβων, ενηλίκων, ηλικιωμένων, γονιών, αδερφών, παππούδων, γιαγιάδων, φίλων…

Τόσες και τόσες ψυχές έχουν πεταχτεί κυριολεκτικά στον κάλαθο των αχρήστων σαν σκουπίδια, και χθες και άλλες φορές στο παρελθόν…

Αλλά ποτέ ή σχεδόν ποτέ, δεν υπήρξε περίπτωση που μία ανθρωποθυσία να πιάσει τόπο, ώστε να μη βιώσουμε κάτι αντίστοιχο…

Και έρχεται η επόμενη τραγωδία που είναι μεγαλύτερη και χειρότερη από την προηγούμενη και λες, ότι τελικά… υπήρχε και χειρότερο από αυτό που νόμιζες, ότι είχες δει…

Γιατί εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια φυσική καταστροφή… Δεν έχουμε ένα σεισμό (βλ. Τουρκία) που τα σάρωσε όλα και όποιος σώθηκε, μακαρίζει το Θεό ή τον Αλλάχ, που τα κατάφερε και βγήκε ζωντανός από τα συντρίμμια…

Εδώ έχουμε να κάνουμε με λανθασμένες και φονικές, όπως αποδεικνύονται στην πράξη, ανθρώπινες πράξεις και επιλογές…

Οι οποίες φυσικά και μπορούν να γίνουν, αλλά σε θεωρητικό επίπεδο και όχι στο πρακτικό…

Αθήνα – Θεσσαλονίκη, μία σιδηροδρομική γραμμή έχει ετούτη η χώρα, με δύο ράγες ή μία στην άνοδο κι η άλλη στην κάθοδο…

Και καταφέραμε να το δούμε κι αυτό… Να συγκρούονται μετωπικά δύο αμαξοστοιχίες, που κινούνταν αντίθετα στις ίδιες ράγες για μία απόσταση 25 χιλιομέτρων! Χωρίς κανείς να το αντιληφθεί! «Πάμε κι όπου βγει»…

Είναι θέμα τύχης, κακής στιγμής ή ανικανότητας; Πρωτίστως είναι θέμα ανικανότητας, για να μην πούμε, ότι είναι μόνο το τελευταίο…

Θέμα τύχης ή ατυχίας προκύπτει αποκλειστικά και μόνο για τα ανυποψίαστα θύματα… Στο Μάτι πριν μερικά χρόνια, στα Τέμπη χθες και ποιος ξέρει αύριο που αλλού…

Αν είσαι τυχερός σώζεσαι, αν είσαι άτυχος πάλι…

Και δίκιο ποτέ και πουθενά δε βρίσκει κανείς… Απλώς περιμένουμε να δούμε κάθε φορά την κατεύθυνση στην οποία θα λειτουργήσει το «πλυντήριο» των ευθυνών…

Όπως άρχισαν χθες να κάνουν οι συνδικαλιστές του ΟΣΕ, που πριν καν μιλήσει κάποιος από τους πρωταγωνιστές, βγήκαν και είπαν, ότι για την τραγωδία φταίνε τα… μνημόνια, επειδή μειώθηκε το προσωπικό.

Να μη μιλάνε καλύτερα οι συνδικαλιστές σε τέτοια γεγονότα, γιατί εξοργίζουν τους πάντες. «Πάμε κι όπου βγει»…

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ