Χτες ανακοινώθηκε ένας νέος οδικός άξονας στο τμήμα Μπράλος- Άμφισσα. Πρόκειται για τμήμα του διαγώνιου οδικού άξονα Λαμία- Ιτέα- Αντίρριο και στην ουσία δημιουργεί μία διασύνδεση της Λαμίας με την Πάτρα και του Ε65 με την Ιόνια Οδό και την εθνική οδό Αθήνα- Θεσσαλονίκη. Για τους λίγο μεγαλύτερους, το πέρασμα του Μπράλου είχε τη φήμη σχεδόν της Κατάρας, στα χρόνια που οι μετακινήσεις ήταν πολύ πιο δύσκολες.

Σήμερα, λόγω των μεγάλων έργων που έχουν γίνει ήδη όπως η Εγνατία ή η Ιόνια, όλα μοιάζουν πιο εύκολα και δημιουργούν και εύλογες προσδοκίες για ακόμα περισσότερα έργα, τα οποία λείπουν και τα έχει, όντως, ανάγκη ο τόπος.

Το θέμα όμως, είναι ότι και η πατρίδα δεν διαθέτει άπειρους πόρους για να υλοποιεί έργα ενώ και οι προτεραιότητες αλλάζουν ανάλογα και με την πορεία των πραγμάτων.

Κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να θυμόμαστε κι εμείς οι Ηπειρώτες που δικαίως ζητάμε εδώ και δεκαετίες, μεγάλα έργα για να σπάσουμε την απομόνωση και τα τείχη που ορθώνονται ενάντια στην ανάπτυξη του τόπου μας. Να συνεχίσουμε να ζητάμε προφανώς όλα αυτά που έχουν καταχωρηθεί ως μείζονα, αλλά παράλληλα να βλέπουμε και τις μεγάλες ανάγκες όλης της χώρας και τις νέες συνθήκες που δημιουργούνται. Για παράδειγμα δεν είναι σίγουρο ότι πρέπει να συνεχίσουμε να ζητάμε μεγάλους, τετράιχνους δρόμους από την Πίνδο ως το Ιόνιο όταν η βιώσιμη μετακίνηση προωθεί το τρένο. Ή δεν γίνεται να βλέπουμε μόνο τους μεγάλους δρόμους στην πόλη, αλλά να δούμε κάποτε και το τραμ και τους ποδηλατοδρόμους.

Μα αυτά μπορεί να γίνουν σε 20 και 30 χρόνια, αντιτείνει κάποιος. Και την Εγνατία αρχίσαμε να τη συζητάμε το ’70 κι ακόμα πιο πριν. Και για αυτό ίσως στη δημόσια συζήτηση που κάνουμε να πρέπει να βάλουμε και μερικούς όρους πια.

Ας πούμε, να μιλάμε με ειλικρίνεια και όχι μόνο με γνώμονα το κομματικό συμφέρον. Και να είμαστε αποτελεσματικοί, που σημαίνει ότι όσα ανακοινώνουμε να ξέρουμε πότε θα υλοποιηθούν και πώς, με ποια εξασφαλισμένη χρηματοδότηση.

Γιατί περνάνε και τα χρόνια για όλους μας και θα θέλαμε να ξέρουμε τουλάχιστον αν υπάρχει φως στην άκρη κάθε τούνελ.

Όταν τρέχουν όλα

Μερικές φορές νομίζεις ότι όλα τρέχουν πολύ γρήγορα, και δεν μπορείς να τα προλάβεις. Άλλες φορές νομίζεις ότι όλα μένουν στάσιμα και βυθίζεσαι στην απραξία. Είναι και προσωπικό θέμα βέβαια αυτή η αίσθηση του χρόνου και της ταχύτητας των εξελίξεων. Πάντα έχει σημασία ποιος είσαι και από ποια σκοπιά βλέπεις τα πράγματα.

Σε κοινωνικό επίπεδο, εκεί που έχει ένα νόημα ο ορισμός της κοινής εμπειρίας και της συναντίληψης, η αλήθεια είναι ότι όλα τρέχουν και εξελίσσονται σε βαθμό που συχνά δεν τον αντιλαμβανόμαστε. Αρκεί να σκεφτεί κάποιος ποια ήταν η Ελλάδα του ’80 και ποια είναι σήμερα. Τι έβρισκες στο μπακάλικο της γειτονιάς και τι βρίσκεις στα πολυκαταστήματα σήμερα. Είναι πρόοδος θα αναρωτηθεί κάποιος άλλος, η αφθονία των προϊόντων; Είναι γιατί έχει να κάνει με τις ανάγκες μας. Άλλο είναι πώς τα αξιολογούμε όλα αυτά.

Και δεν μπορεί να αρνηθείς ότι προόδευσε η ιατρική επιστήμη για παράδειγμα, για να το δούμε από μία άλλη πλευρά.

Η δυσκολία είναι συνήθως να τοποθετήσουμε τον εαυτό μας μέσα στις αλλαγές που συμβαίνουν. Είναι εκεί που δεν μπορούμε να δούμε πώς αλλάζουμε, και πώς μας επηρεάζουν οι αλλαγές. Κι αυτό μας δίνει την αίσθηση της αποξένωσης ή της στασιμότητας. Θέλει συνεπώς να είσαι κομμάτι των αλλαγών. Μέσα στη ζωή και όχι ξωπίσω της.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr