Από παντού ακούμε μέτρα, επιδόματα, ενισχύσεις, αλλά και τροπολογίες και παρεμβάσεις. Μόνο ο πρωθυπουργός εξήγγειλε χτες ένα νέο επίδομα για συνταξιούχους που δεν πήραν αύξηση, ρυθμίσεις για οφειλές και μέτρα για τους αγρότες. Σήμερα πιθανά να εξαγγείλει μέτρα για τους καλλιτέχνες ενώ η αντιπολίτευση καταθέτει κατά ριπάς προτάσεις για την προστασία της πρώτης κατοικίας και τους πλειστηριασμούς και ζητά ενισχύσεις σε όσους έχουν ανάγκη και πλήττονται από τις πολλαπλές κρίσεις.

Έτσι είναι ως ένα βαθμό και το πολιτικό παιχνίδι. Είναι όμως, δηλωτικό όλο και αυτό και της κατάστασης ανησυχίας που επικρατεί συνολικά και σε πολλά επίπεδα. Κι ίσως εδώ να βρίσκεται και ένα κεντρικό σημείο που πρέπει να το εξετάσουμε για να φανεί και πώς βλέπουμε την κατάσταση. Γιατί δεν εννοούμε όλοι το ίδιο όταν μιλάμε για ανησυχία, κρίση και έκτακτες ανάγκες.

Είναι φανερό από τη μεριά της, ότι η κυβέρνηση θεωρεί ότι όλα κυλάνε μέσα σε πλαίσια που έχουν ρυθμιστεί και ότι αν υπάρχουν κάποια προβλήματα, μπορούν να επιλυθούν με μία εξαγγελία, ένα μέτρο ή μία τροπολογία στη Βουλή. Δεν δέχεται ότι υπάρχουν βαθύτερα προβλήματα, πόσο μάλλον ότι οφείλονται στις δικές της πολιτικές, κι ότι τέλος πάντων κι αν υπάρχουν, με μία δύο παρεμβάσεις βρίσκονται και λύσεις.

Από την άλλη πλευρά, η αντιπολίτευση κορυφώνει τις αντιδράσεις της, θεωρώντας ότι η κατάσταση στην κοινωνία είναι πολύ δύσκολη ή ότι έχει βαθύνει η κρίση που όλα είναι σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης με ευθύνη της κυβέρνησης. Για αυτό και προτείνει συνέχεια νέα μέτρα με το δικό της σκεπτικό.

Δύο παραδοχές πρέπει να γίνουν:

Πρώτον υπάρχει ανησυχία. Η ακρίβεια έχει φέρει σε πολύ δύσκολη κατάσταση τον κόσμο και δεν φαίνεται να υπάρχει σύντομα διέξοδος.

Δεύτερον, υπάρχει επιπλέον και ένα κλίμα αναστάτωσης, απορρύθμισης. Μπορεί να οφείλεται και στη διεθνή κατάσταση και τον πόλεμο, αλλά δεν μοιάζει να έχει ομαλό όλο αυτό που βιώνει ο κόσμος.

Κατά συνέπεια, η κυβέρνηση που έχει και την αρμοδιότητα της παραγωγής έργου και πρέπει εξ ορισμού να δρα, οφείλει και να επιτελέσει και το έργο της. Τα κοινωνικά προβλήματα θέλουν δράση και παρέμβαση.

Προσγείωση στις ανισότητες

Η προσδοκία ενός «επιτυχημένου» τρόπου ζωής στα καλά χρόνια της ευημερίας, δημιουργούσε και ένα κλίμα ευωχίας, ευχαρίστησης και ηδονικής επίδειξης. Όλα έπρεπε να δείχνουν καλά, «τέλεια». Και το ψέμα ήταν και αυτό αποδεκτό. Αθώο ίσως ψέμα που ήθελε να επιδείξει έναν πλούσιο βίο, ότι πετύχαμε και ικανοποιούμε όλα αυτά τα θέλω που δείχνουν τα σίριαλ στην τηλεόραση. Μην ξεχνάμε ότι το πάλαι ποτέ, η επιτυχημένη σειρά στην τηλεόραση ήταν η «Δυναστεία» και μερικά χρόνια αργότερα η κοινή φαντασίωση ήταν ότι επιτυχία σημαίνει και να ζεις σαν αυτούς στα σίριαλ, με διακοπές σε εξωτικούς παραδείσους, σπίτια με πισίνες και ατελείωτες εξόδους.

Κάποιοι τα ζούσαν, πολλοί έλεγαν ότι τα ζούσαν.

Στα σκληρά χρόνια της κρίσης, βαθμιαία υποχώρησε το δήθεν και το ψέμα. Όχι κατ’ ανάγκη γιατί βάλαμε μυαλό, αλλά γιατί απλούστατα δεν μπορούσες να γίνεις πιστευτός αν έλεγες ότι ζεις αλλιώς από αυτό που έκδηλα καταλάβαιναν όλοι ότι ζούσες. Και ως ένα βαθμό υπήρξε μία γείωση.

Παραδόξως σήμερα που η κρίση έχει πάρει άλλες μορφές, αλλά είναι επώδυνα παρούσα, αυτό που βλέπουμε είναι ότι αυξάνουν οι διαφορές στις ζωές μας. Ότι υπάρχει ένα τμήμα της κοινωνίας, μικρό, που ζει πολύ καλά, και πολλοί που δεν ζουν καλά. Είναι η αύξηση της ψαλίδας της ανισότητας.

Και υπό κάποια έννοια είναι λογικό κάτι τέτοιο γιατί ακολουθεί μία παγκόσμια τάση. Είναι πιο κοντά σε μία πραγματικότητα που λέει ότι αυτός ο κόσμος είναι φτιαγμένος για λίγους.

Άλλη είναι η συζήτηση αν πρέπει να αλλάξει αυτό.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr