Αυτήν την εβδομάδα με αφορμή τη σύσκεψη φορέων για την τουριστική ανάπτυξη, επανήλθε στο προσκήνιο η συζήτηση για το μέλλον του Αεροδρομίου Ιωαννίνων και την πιθανή ιδιωτικοποίησή του στο πλαίσιο και των προβλέψεων της κυβέρνησης για έναν νέο γύρο παραχωρήσεων αεροδρομίων που έχουν μείνει υπό κρατικό έλεγχο.

Οι απόψεις που διατυπώθηκαν έχουν τη λογική τους. Αν το αεροδρόμιο παραμείνει δημόσιο μπορεί να είναι ελκυστικό λόγω των χαμηλών τελών και των καλών υπηρεσιών που παρέχει ενώ αν παραχωρηθεί θα γίνει ελκυστικό λόγω των επενδύσεων που θα γίνουν.

Χρειάζεται όμως να πάμε πιο πίσω στη συζήτηση αν θέλουμε να κάνουμε μία πιο ολοκληρωμένη εκκίνηση.

Δημόσια υποδομή σημαίνει ότι είναι το κράτος ή μία δημόσια δομή που ελέγχει και προωθεί κεντρικά σχεδιασμένες πολιτικές. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ακολουθεί κανόνες και πολιτικές του ανταγωνισμού ή δεν εκσυγχρονίζει τις αντιδράσεις του. Το αντίθετο,αφού σκοπός είναι να έχει το μέγιστο της ωφέλειας από τη χρήση μίας υποδομής όπως εν προκειμένω ένα αεροδρόμιο.

Παραχώρηση σε ιδιώτες σημαίνει ότι παραχωρείται η δημόσια υποδομή σε μία εταιρία η οποία αναλαμβάνει η ίδια πια τη συντήρηση και τον εκσυγχρονισμό της με κάποια προσυμφωνημένα έσοδα και για το κράτος.

Υπάρχουν και επιπλέον παράμετροι που εξετάζονται όπως η προσέλκυση ξένων επενδύσεων, το διεθνές ανταγωνιστικό πλαίσιο κλπ ενώ προφανώς είναι και θέμα πολιτικών και ιδεολογικών επιλογών, πολιτικών σχεδίων για την ανάπτυξη της χώρας.

Τι λείπει όμως σε αυτή τη συζήτηση.Λείπει από το κράτος ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για τις δημόσιες επενδύσεις και την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας πάνω στη βάση του τι δυνατότητες έχει η χώρα και τι προσδοκά μέσα σε μία δεδομένη συνθήκη.

Στην ουσία λείπει ένα master plan κεντρικό μέσα από το οποίο να φαίνεται τι ισχύει για τα λιμάνια, τα τρένα, τα αεροδρόμια, τους οδικούς άξονες, τι μπορεί να γίνει και τι θα μπορούσε να γίνει μέσα στην επόμενη δεκαετία. Όσο λείπει αυτός ο σχεδιασμός τα άλλα θα έπονται.

Μας λείπει η δράση, η εφαρμογή

Και τα καλύτερα σχέδια να έχεις σε αυτή τη χώρα, δεν δουλεύει τίποτα καλά αν δεν συμφωνήσουμε οι περισσότεροι να δουλέψει. Για αυτό αποτυχαίνουν και νόμοι και καλές πρακτικές και καλές προθέσεις.

Η συναίνεση και η συμμετοχή είναι το κλειδί να προχωρήσει κάτι στην Ελλάδα. Αλλά δεν είναι πάντα δεδομένες.

Σε άλλα κράτη, με βαθύτερη θεσμική παράδοση και εμπέδωση του ρόλου των κανόνων και της κρατικής εξουσίας, αρκεί να πατάς το κουμπί της εκτελεστικής λειτουργίας για να προχωρήσει ένας νόμος ή να γίνει μία δράση. Αποφάσισε κάτι το δημοτικό συμβούλιο ή εκδόθηκε μία υπουργική απόφαση, σύντομα θα εκτελεστούν.

Σε εμάς είναι αμφίβολο.

Και το θέμα δεν είναι πια να ψάξουμε τους ιστορικούς λόγους ή τις βαλκανικές παραδόσεις, ούτε να αδικήσουμε τους εαυτούς μας. Στην Ελλάδα μας λείπει η δράση, η εφαρμογή. Και η αξιολόγηση στη συνέχεια με δίκαια αποτίμηση. Για αυτό και προτιμούμε να μένουμε στις προθέσεις και τον σχεδιασμό.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr