Ένα κύμα αλληλεγγύης ξέσπασε αμέσως μόλις έγινε γνωστή η τραγωδία με τους χιλιάδες νεκρούς στην Τουρκία και τη Συρία. Το γεγονός έχει συγκλονίσει την παγκόσμια κοινή γνώμη και έχει κινητοποιήσει τη διεθνή κοινότητα ώστε να υπάρξει η μέγιστη δυνατή βοήθεια.

Η έκφραση αλληλεγγύης και το διεθνές ενδιαφέρον θα πρέπει να εκτιμηθούν και μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο και τις συνθήκες που έχουν επιβάλλει οι διαδοχικές κρίσεις των τελευταίων χρόνων, η πανδημία, ο πόλεμος, η οικονομική κατάσταση που έχει πλήξει το μεγαλύτερο μέρος των κοινωνιών.

Και είναι ακριβώς λόγω αυτών των συνθηκών που το κύμα αλληλεγγύης μοιάζει να παίρνει και άλλες διαστάσεις και να δείχνει ότι ο κόσμος μας δεν έχει γίνει τόσο κυνικός και αντιδραστικός όσο νομίζουμε. Αντιθέτως, μάλλον οι περισσότεροι από εμάς βάζουμε τον εαυτό μας στη θέση του τουρκικού και συριακού λαού, προσπαθώντας να δούμε πώς θα νιώθαμε αν είχαμε και αυτήν την τρομερή φυσική καταστροφή να μας πλήττει.

Κι εδώ, παρουσιάζεται και μία άλλη διάσταση, αυτήν της παγκοσμιοποίησης, της διεθνούς αναφοράς. Σε έναν κατακερματισμένο κόσμο, με έναν πόλεμο που έχει ως συνέπεια και νέους διχασμούς και διαιρέσεις στην καρδιά της Ευρώπης, σε μία περίοδο που υψώνονται παντού νέα τείχη για να εμποδίσουν τη μετακίνηση των μεταναστευτικών και προσφυγικών πληθυσμών, έρχεται ο σεισμός για να μας δείξει πόσο ευάλωτοι είμαστε οι άνθρωποι και πόσο εύθραυστη η παρουσία μας πάνω στη γη. Το ότι απαντάμε με έγνοια και αλληλεγγύη για τον συνάνθρωπο όπου κι αν βρίσκεται, είναι και μία απάντηση προς όλους όσοι νομίζουν ότι ο κόσμος μας έχει μόνο μέλλον τα ρήγματα στις ανθρώπινες σχέσεις και τις κοινωνίες μας.

Προς τα πάνω οι καλλιτέχνες

Γιατί οι καλλιτέχνες και ειδικά οι νέοι, συνεχίζουν να αντιδρούν για το Προεδρικό Διάταγμα για τα πτυχία των καλλιτεχνικών σχολών;

Για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι αισθάνθηκαν ότι δεν ακούγονται τα επιχειρήματά τους. Και ο δεύτερος γιατί έχουν δει πώς αντιμετωπίζεται το επάγγελμα του καλλιτέχνη στην Ελλάδα.

Όταν αντιμετωπίζεις τον νέο καλλιτέχνη σαν κάποιον που κάνει απλώς το χόμπι του και σαν κάποιον που δεν γνωρίζει από νομικά θέματα και κατοχυρώσεις επαγγελματικών δικαιωμάτων, τότε χάνεις τους δεσμούς εμπιστοσύνης που απαιτούνται στον δημόσιο διάλογο.

Το κρίσιμο αυτή τη στιγμή δεν είναι τα πτυχία, αλλά η εκπαίδευση και η εργασία των καλλιτεχνών συνολικά.Πώς και πού σπουδάζεις, πώς εξελίσσεσαι, πώς παράγεται τέχνη και από πού χρηματοδοτείται, ποιες είναι οι εργασιακές συνθήκες. Αυτά είναι τα κρίσιμα ερωτήματα, τα οποία βέβαια οι περισσότερες κυβερνήσεις τα παραλείπουν.

Ε, ήρθε η ώρα να συζητηθούν σήμερα με αφορμή και αυτήν τη θεσμική ισοπέδωση προς τα κάτω των πτυχίων. Προς τα πάνω θέλουν πάντα να πηγαίνουν όσοι σκέφτονται και εργάζονται για την τέχνη.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr