Την ώρα που οι δήμοι της χώρας ζητάνε λύσεις για την κάλυψη του ενεργειακού κόστους, η κυβέρνηση ανακοινώνει με θερμά λόγια τις πληρωμές που κάνει για τη θέρμανση των σχολείων.

Αναρωτιέται κανείς αν υπάρχει η περίπτωση να μην καλύψει κάποια κυβέρνηση το κόστος της θέρμανσης των σχολείων. Τι ανακοίνωσε θα εξέδιδε τότε. Αυτά τα θέματα είναι αυτονόητο ότι πρέπει να επιλύονται χωρίς υπουργικές ανακοινώσεις. Η υπηρεσία απλώς πατά το κουμπί της αποστολής και τα κονδύλια φτάνουν έγκαιρα στα σχολεία της χώρας.

Παρ’ όλα αυτά φαίνεται ότι το πρόβλημα των δήμων είναι βαθύτερο. Είδε δε επισημανθεί ιδιαίτερα στην αρχή της οικονομικής κρίσης όταν άρχισε και η μεγάλη μείωση των κρατικών επιδοτήσεων προς την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Μπήκαν τότε πολύ στενά καλούπια και περιορισμοί στους προϋπολογισμούς των δήμων και ως ένα βαθμό, δίκαια ώστε να μην υπάρχουν περιθώρια σπατάλης ή άσκοπων προσλήψεων.

Αλλά από τότε, αφενός έχουν περάσει πολλά χρόνια ώστε να έχουν γίνει οι αναγκαίοι απολογισμοί και να έχουν επιλεγεί οι δόκιμες πολιτικές και αφετέρου να έχουν βρεθεί οι κρίσιμες παρεμβάσεις ώστε να ανεξαρτοποιηθούν οι δήμοι από τις επιθυμίες της εκάστοτε κυβέρνησης.

Η Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι πυλώνας της δημόσιας διοίκησης της χώρας και θα έπρεπε να είναι ανεξάρτητη με εξασφαλισμένους τους πόρους που χρειάζεται. Η τεχνολογία σήμερα με την ψηφιοποίηση των μηχανισμών επιτρέπει την αναγνώριση και την κάλυψη των αναγκών σε άμεσο χρόνο. Γιατί τότε εμφανίζονται οι δήμοι να ζητάνε βοήθεια για θέματα όπως η αύξηση του ενεργειακού κόστους στα αντλιοστάσια για το νερό. Σκέφτεται κανείς στην κυβέρνηση να αφήσουν να σβήσουν τα αντλιοστάσια και να μείνουν οι πόλεις από νερό; Όχι προφανώς.

Κατά συνέπεια το κλειδί για την αυτονομία των δήμων είναι και η ανεξάρτητη, αυτόματη χρηματοδότησή τους με κρατική εγγύηση και μέριμνα. Θα σήμαινε αυτό να έχει πρόσβαση απευθείας και σε ένα μέρος των φορολογικών εσόδων; Θα μπορούσε. Νέες πολιτικές πάντως χρειάζονται.

Είναι θέμα… ψυχολογίας

Ο καιρός έχει γίνει απρόβλεπτος τα τελευταία χρόνια και μας ανησυχούν οι στροφές του, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Όταν δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει, ανησυχείς.

Μετά είναι και οι πολλές υποχρεώσεις που έχει πια η ζωή στην πόλη, οι υπηρεσίες, οι ανάγκες, ο τρόπος ζωής που πλήττεται αν ξυπνήσουμε μία μέρα κι έχουν όλα παγώσει ή έχουν πλημμυρίσει οι δρόμοι.

Αλλά ειδικά την τελευταία περίοδο είναι και το ευρύτερο κλίμα ανησυχίας μέσα στο οποίο ζούμε που αυξάνει και την ένταση με τις αλλαγές του καιρού. Μας δυσκολεύει η ζωή τόσο που δεν νιώθουμε να έχουμε όρεξη για το χιόνι ή μία ωραία βροχή. Είναι θέμα ψυχολογίας δηλαδή και όχι άδικα.

Κι αυτό δείχνει έμμεσα ότι ο φυσικός τρόπος ζωής, εκεί που ο καιρός ήταν κομμάτι της Φύσης, έχει χαθεί.Ας το αποδεχθούμε κι ας κοιτάξουμε να δούμε πώς θα μειώσουμε τις άλλες πηγές ανησυχίας που έχουν κατακλύσει τις ζωές μας.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr