Ο Δήμος Ιωαννιτών προχωρά στη δημιουργία ενός πολυχώρου πολιτισμού στο παλιό Πνευματικό Κέντρο Κατσικά. Ορθώς βέβαια υλοποιεί ένα τέτοιο έργο, φέρνοντας σε χρήση μία δομή που θα δώσει ώθηση στην περιοχή και θα εμπλουτίσει τις λειτουργικές δομές του δήμου. Στη συγκεκριμένη περίπτωση πάντως και επειδή προβλέπονται ποικίλες δράσεις, θα έπρεπε ίσως να έχει προχωρήσει και σε ένα σχέδιο λειτουργίας με προβλέψεις για το προσωπικό, τη σχέση με την τοπική κοινωνία και την ανάδειξη όλων των δυνατοτήτων του. Όταν αυξάνεται το κτιριακό απόθεμα πρέπει να εξασφαλίζεται και η βιωσιμότητά του. Αλλά αυτό μπορεί να γίνει και σε δεύτερο χρόνο.

Θυμίζουμε πάντως, ότι όταν άνοιξε η συζήτηση για την αξιοποίηση του κτιρίου του παλιού πανεπιστημίου στην οδό Δομπόλη ένα επιχείρημα που ακουγόταν κατά της δημιουργίας πολιτιστικού κέντρου, ήταν ότι τα Γιάννενα δεν έχουν ανάγκη από άλλες πολιτιστικές δομές. Παρά την κοινή εμπειρία, ότι ούτε αίθουσα δεν μπορείς να βρεις πάντα για μία παρουσίαση βιβλίου, πλην του «Δ. Χατζής», πόσο μάλλον για άλλου τύπου και μεγαλύτερες εκδηλώσεις.

Η δημοτική αρχή δεσμεύτηκε μετά την αρχική συνάντηση με τον πρωθυπουργό του δημάρχου και έκτοτε προσανατολίστηκε στο νέο δημαρχείο ή το νέο διοικητικό κέντρο, όπως λέγεται.

Φυσικά αυτές οι συζητήσεις είναι αέναες και δεν βγάζουν και κάπου αν δεν υπάρχουν πάνω στο τραπέζι, προτάσεις, σχέδια και όραμα.

Και στην περίπτωση των υποδομών και ειδικά των υποδομών πολιτισμού δεν υπάρχει όραμα για μεγάλες αλλαγές και νέο αποτύπωμα, στη δημοτική αρχή, αλλά και στο σύνολο των τοπικών αρχών, ούτε στην Περιφέρεια. Γιατί το ότι δεν μιλά κανείς για μεγάλα κτίρια (Βιβλιοθήκη, Πινακοθήκη, Όπερα, Μουσείο Πόλης) δεν είναι γιατί δεν τους αρέσουν προφανώς. Αλλά γιατί δεν μπορούν να σκεφτούν τον πολιτισμό ως λειτουργικό τμήμα της αλλαγής ταυτότητας μίας πόλης και ως κομβικό σημείο για τη ζωή των πολιτών.

Κι ας μην μένουμε πάντα στην έλλειψη κονδυλίων γιατί κονδύλια βρίσκονται για άλλα μεγάλα έργα (πχ για νέα Κλειστά). Είναι θέμα προτεραιοτήτων.

Τι απαντάς στο ερώτημα «τι κάνεις;»

Το ερώτημα «τι κάνεις;» πλέον, δεν είναι και τόσο ανώδυνο. Δεν σου αρκεί συχνά να πεις ένα τυπικό «καλά είμαι» και να πας παρακάτω. Γιατί πλέον, μας έχουν συμβεί πολλά για να τα περνάμε όλα επιφανειακά. Κι όχι ότι θα σταματήσουμε να χρησιμοποιήσουμε τις τυπικότητες στον δημόσιο βίο μας. Και μία άνευρη χειραψία θα κάνουμε και ένα απλό «τι κάνεις;» θα απευθύνουμε κι εμείς αν χρειαστεί.

Είναι όμως κάτι βαθύτερο μέσα μας που μας ταρακουνάει και μας ζητά να είμαστε λίγο πιο ειλικρινείς και να εκτεθούμε λίγο περισσότερο, μιλώντας όπως αισθανόμαστε. Γιατί θα κλείσουμε σχεδόν 15 χρόνια που είμαστε σε καθεστώς κρίσης, η μία κρίση πάνω στην άλλη και σε κανέναν μας δεν επουλώθηκαν όλες οι πληγές, κανένας μας δεν έμεινε χωρίς σημάδια.

Και τώρα μέσα στις άλλες κρίσεις που μας φόρτωσε η τελευταία τριετία, μοιάζει δύσκολο ακόμα και να περιγράψουμε πλήρως το «τι κάνουμε». Τώρα πιάνουμε τον εαυτό μας να αλλάζει διάθεση από ώρα σε ώρα, να μεταβάλλεται αυτό που νιώθουμε από το πρωί ως το βράδυ και συχνά από την ικανοποίηση να περνάμε με την ίδια ευκολία στην απογοήτευση και από το θετικό στο αρνητικό. Δύσκολο να απαντήσεις ακόμα κι αν θέλεις, σε αυτό το «πώς είσαι».

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr