Υπαρκτός είναι ο κίνδυνος μείωσης, συρρίκνωσης της κτηνοτροφίας στην Ήπειρο, όπως διαφαίνεται μέσα από τα στοιχεία για τα τελευταία χρόνια. Και έχει σημασία αυτή η επισήμανση γιατί η κτηνοτροφία, είναι και θέλουμε να είναι, ένα από τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της περιφέρειάς, ένας από τους δείκτες που θα τη διαφοροποιούν από άλλες περιφέρειες και θα της δίνουν μία ξεχωριστή, διακριτή ταυτότητα. Και σίγουρα χτυπάει κι ένα καμπανάκι για το αναπτυξιακό μοντέλο του κράτους, από τη στιγμή που η Ήπειρος με τα ξεχωριστά κτηνοτροφικά προϊόντα της δίνει και ένα διαφορετικό χαρακτήρα στην εθνική παραγωγή.

Η βασική παράμετρος που πρέπει να προσεχθεί είναι η μείωση των κτηνοτρόφων. Οι ποσότητες των παραγόμενων προϊόντων, όπως το γάλα μπορούν να αυξομειώνονται. Άλλωστε σημασία έχει κυρίως η ποιότητα.  Ο αριθμός των κτηνοτρόφων όμως έχει σημασία γιατί δείχνει την τάση της απασχόλησης, όσων ασχολούνται με την παραγωγή.

Και σε αυτήν την περίπτωση υπάρχουν επιμέρους δείκτες που πρέπει να μελετηθούν σε βάθος χρόνου, γιατί ένας μικρότερος αριθμός παραγωγών με τα σημερινά τεχνολογικά δεδομένα, μπορεί να κρατήσει σε υψηλά επίπεδα την παραγωγή.

Η διαφοροποίηση όμως του προϊόντος, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της παραγωγής, όπως είναι ο ορεινός όγκος και οι δυσπρόσιτες περιοχές συν η χλωρίδα της περιοχής, είναι στοιχεία που δείχνουν προς έναν αυξημένο αριθμό παραγωγών που θα επικεντρώνεται στην παραγωγή υψηλού επιπέδου γάλακτος και κρέατος.

Το σημαντικό συνολικά για την ανάπτυξη της Ηπείρου δεν είναι μόνο οι ποσότητες και τα προϊόντα, αλλά και η διατήρηση των αγροτικών πληθυσμών στα χωριά και την ύπαιθρο. Θέλουμε οι  νέοι άνθρωποι να μένουν στον τόπο τους και να ζουν καλά, μέσα από μία ποιοτική, παραγωγική απασχόληση. Τα δημογραφικά στοιχεία όμως δείχνουν ότι όλο και περισσότεροι πάνε προς τις πόλεις.

Κατά συνέπεια, το πρόβλημα δείχνει και βαθύτερο και μεγαλύτερο. Θα μπορέσει η Ήπειρος να κρατήσει τα παιδιά της;

Κι εσύ τι κάνεις;

Πολλές φορές η κουβέντα ανάβει. Τα επιχειρήματα πολλά και οι διαπιστώσεις ακόμα περισσότερες. Όλοι θέλουν να πουν τη δική τους εμπειρία ειδικά αν είναι ένα θέμα επίμαχο που ανησυχεί την κοινή γνώμη. Η πανδημία και η αντιμετώπισή της, τα νοσοκομεία, τα σχολεία, η ακρίβεια βέβαια, αυτά είναι θέματα που «ζεσταίνουν» τις παρέες.

Προσέχεις συχνά, ότι ως προς τις διαπιστώσεις, πολλοί είναι εκείνοι που μπορούν να τις διατυπώσουν με επάρκεια, να δώσουν λεπτομέρειες, να αναδείξουν πτυχές. Πού κολλάει η κουβέντα; Στις προτάσεις. Εκεί βλέπεις ότι οι περισσότεροι κάνουν πίσω. Γιατί όμως; Όταν έχεις ζήσει κάτι, όταν έχεις διαμορφώσει μία άποψη, γιατί δεν προχωράς και σε μία πρόταση;

Ο πρώτος λόγος είναι γιατί καταλαβαίνεις ότι θα πρόκειται για μία πρόταση που αναγκαστικά θα εμπλέξει και πολιτικές επιλογές. Πρέπει να κάνεις μία κάποια κριτική σε κυβερνήσεις και να πάρεις μία θέση. Πολλοί είναι εκείνοι που το αποφεύγουν.

Νομίζω όμως ότι αυτό που κυρίως θέλουν πολλοί να αποφύγουν πια είναι η προσωπική έκθεση, η αποφυγή να πάρουν την ευθύνη. Είναι ευκολότερο να κρίνεις έναν «αόρατο» εχθρό (το Δημόσιο, το κράτος, ένα κόμμα έστω), αλλά είναι δύσκολο να πεις τι είσαι έτοιμος εσύ να κάνεις.